Tytuł: My Lord
Paring: Tatsuro x Hiroto
Autor: Black Cherry
Od autora: To już ostatnia część My Lord. Pewnie będę za nim tęsknić, ale z drugiej strony, to
opowiadanie zakończyłam już dawno, więc już dawno się z nim pożegnałam. Cieszę
się z tego powodu, że teraz będę mogła dodawać swoje one-shoty, których
napisałam naprawdę sporą liczbę. Ostrzegam, że ta część wyszła mi wyjątkowo
krótka, ale musiałam to jakoś zakończyć. Planowałam napisać jeszcze jedną
część, która miała już być ostatnią, a zakończenie miało być zupełnie inne, ale
jakoś nie potrafiłam się za to zabrać. No i mnie również było żal Hiroto…
CZĘŚĆ IX
Zakochałem się…
Tak po prostu. Niby to powód do radości, ale gdy zakochujesz się w kimś, kto
gwałci i przetrzymuje w swoim domu ludzi, wszystko się komplikuje. Dlaczego
akurat w nim? I to po tym wszystkim, co mi zrobił.
Patrzę jak stoi
przed lustrem i rozczesuje swoje włosy. Lubię patrzeć, jak coś z nimi robi.
Jego ruchy są wtedy takie delikatne i dają nadzieję na to, że w głębi duszy on
potrafi taki być. Może gdyby udało mi się go w sobie rozkochać, okazałby mi tę
swoją drugą stronę. Ale to przecież niemożliwe. On nigdy mnie nie pokocha…
Przez ostatnie
kilka dni nie robił mi krzywdy. Byłem grzeczny, więc nie było ku temu powodu.
Nawet on nie miał się do czego przyczepić. Teraz czekam na kolejne wyjście do
ogrodu. Mam nadzieję, że nagrodzi mnie za to, że byłem posłuszny. Nie upominam
się jednak o to, nie chcąc go rozgniewać. Okazał się nawet tak litościwy, że
nie muszę chodzić w lateksie. Dał mi zwykłe dżinsowe rurki i trochę za dużą
koszulkę, która sięga mi do połowy ud.
Czasami cieszę
się, że to on mnie kupił. Zawsze mogłem trafić w łapy jakiegoś erotomana, który
gwałciłby mnie nieustannie. Poza tym, gdyby nie on, nadal tkwiłbym w tej
brudnej piwnicy pełnej nastolatków, w poplamionych poszarpanych ubraniach, na
dodatek głodny. A tu codziennie dostaję jedzenie (co z tego, że z miski dla
psa?), mogę się wykąpać, mam świeże ubrania, śpię w wygodnym dużym łóżku, a nie
na kocu, na twardej podłodze. Jedynymi wadami jest to, że jestem zmuszany do
rzeczy, których nie chcę robić i nie mogę wychodzić. Dociera do mnie, że
wymyślam te wszystkie zalety, by usprawiedliwić jakoś postępowanie Tatsuro.
Tylko dlatego, że go kocham. Jeszcze parę dni temu, kiedy go nienawidziłem,
uważałbym, że jego dom to najgorsze miejsce na świecie. A teraz? Co ta miłość
robi z ludźmi?
− Zakładaj buty.
Idziemy na dwór – mówi Tatsuro, odkładając grzebień do szuflady. Zakładam nowe
trampki, które niedawno mi kupił. Mój „pan” lubi otaczać się wszystkim co
czyste, piękne i drogie, dlatego nie pozwala mi chodzić w moim zużytym stroju.
Schodzimy na dół i
wychodzimy na zewnątrz. Udajemy się na tę samą polanę co wtedy.
− Pojawiły się
czereśnie. Masz ochotę?
Kiwam głową. Dawno
nie jadłem tych owoców. No i nareszcie nie będę jeść z miski.
− Częstuj się. –
Tatsuro wskazuje ręką drzewa obsypane czerwonymi kuleczkami.
Podbiegam do nich
i zrywam te, które jestem w stanie dosięgnąć. Są dosyć małe i nieco blade.
− Te najlepsze
rosną najwyżej, krasnalu – poucza brunet, stając na palcach, by zerwać owoce
rosnące wysoko nade mną.
Jego zdobycz jest
duża i soczyście czerwona.
− Proszę. –
Wsypuje mi w ręce garść kuleczek.
− Dziękuję –
odpowiadam, zajadając się nimi. – A ty, panie, nie jesz?
Całuje moje wargi.
− To mi wystarcza.
Patrzę na niego
zszokowany. Po raz pierwszy pocałował mnie tak delikatnie. Ale to nie dlatego
stoję teraz przed nim z szeroko otwartymi oczyma. To dlatego, że jego tęczówki
spojrzały na mnie z uczuciem, które już dawno chciałem dostrzec. I wiem, że
chociaż nie chce się do tego przyznać, to na jakiś swój osobliwy sposób mnie
kocha.
