178. Złapię cię! (Miyavi x Kai)

Tytuł: Złapię cię!

Pairing: Miyavi x Kai

Notka autorska: Widzę, że chyba nowe komentarze się nie pojawią. Wstawiam więc stary one-shot, który niedawno dokończyłam. Takie puchate. ^^ Znów zadaję to samo pytanie: CO NAJCHĘTNIEJ BYŚCIE PRZECZYTALI? Które z rozpoczętych opowiadań czy może coś nowego? Postaram się dostosować, jednak nie obiecuję, ponieważ teraz kiepsko u mnie z weną, co można zauważyć po częstotliwości dodawania notek. Może to przez te nagłe zmiany pogody?

Reila Suzu: Ślicznie dziękuję za komentarz. Już się bałam, że nikt nie skomentuje. Cieszę się, że zakończenie jednak się spodobało. Właśnie bardzo chciałam, żeby było szczęśliwe. :3

− Złapię cię, Kai! Złapię cię!

− Nie dasz rady! Jestem szybszy!

− Zobacz, jak blisko już jestem.

− Nie, nie złapiesz. Ucieknę ci.

− Zaraz cię dopadnę i wiesz, co ci wtedy zrobię?

− Nic mi nie zrobisz, bo mnie nie dościgniesz.

− Poddam cię najgorszym torturom, o których ci się nie śniło!

− Tylko nie łaskotanie!

− Tak! Właśnie tak! Ej, nie tak szybko!

− Nie dam się załaskotać na śmierć!

− Zwolnij… Jako grzeczny chłopiec powinieneś pozwolić mi na przewagę.

− Dlaczego niby?

− Bo… bo jestem ułomny! I mam prawo choć raz cieszyć się z wygranej.

− Hej, tylko mi tu nie płacz. Miyavi…?

− Cicho, ja teraz myślę…

− Rany, tylko nie to! Nie zabieraj się za rzeczy, których nie potrafisz.

− Udam, że tego nie słyszałem. Obmyślam teraz jakiej prędkości musiałbym użyć, aby cię prześcignąć, a następnie pod jakim kątem się obrócić i jakiej użyć siły, żeby cię zatrzymać. No i obliczyć pracę. I może gęstość…

− Gęstość czego?

− Twojego ciała.

− Fuj. Wyobraziłem sobie, że moje ciało jest jakąś kleistą galaretą.

− Żelki!

− No i skończyły się naukowe przemyślenia Miyaviego… Miyavi, skąd ty masz tę paczkę żelków?!

− Zawsze przy sobie noszę kilka... kilkadziesiąt paczek. Mniejsza z tym, patrz przed siebie.

− Zamierzasz jeść w takim pędzie?!

− A jak!

− Miyavi, nie odzywasz się już do mnie przez pięć minut, siedem sekund i czterdzieści setnych. Nie kochasz mnie już…?

− Hocham.

− Ech, lepiej nic nie mów.

− Żelki się skończyły!

− Ile paczek miałeś?

− Około pięćdziesięciu…

− I wszystko zjadłeś?

− No.

− Nawet się nie podzieliłeś…

− Nie zauważyłem, kiedy je zjadłem.

− Ech…

− Kai? Jesteś na mnie zły?

− Nie.

− To dobrze. Ktoś w końcu musi kupować mi żelki.

− Świetnie…

− No ale zwolnij, proszę cię, ja już nie mogę…

− Nie zwolnię. Czemu znowu nic nie mówisz?

− Jestem już zmęczony…

− Ruch to samo zdrowie. Po takim wysiłku zaśniemy jak niemowlaki.

− A może przed snem…

− Nie.

− Ale Kai…

− Nie. Nie będziemy jeść żelków. Dobrze wiesz, że przed snem mają na ciebie najgorszy wpływ.

− Proszę cię, Kai… Obiecuję, że nie będę wieszać się na lampie ani próbować pływać w akwarium.

− Ostatnim razem też tak obiecywałeś, a  później nasza rybka omal nie zeszła z tego świata. Lepiej poczytajmy sobie książki. To bardzo wyciszające, a przy tym pożyteczne zajęcie.

− Kai, popatrz w bok. Słońce już zachodzi.

− Ale pięknie.

− Prawie tak pięknie jak ty.

− Miyavi, nie jedz więcej żelków. Zaczynasz gadać głupoty.

− No rzeczywiście, chyba powinienem je trochę ograniczyć.

− Wielkie dzięki…

I jechali dalej na swoim tandemie, śmiejąc się głośno, kiedy wiatr tarmosił ich włosami. Kai z przodu, a Miyavi tuż za nim.