186. Demon cz. VIII (Aki x Shindy)

Tytuł: Demon

Pairing: Aki x Shindy

Notka autorska: Witajcie. ^^ Znów bardzo przepraszam za przerwę, ale zaczęłam ostatnio rysować komiks i zajmuję się szyciem cosplayu, więc mało ostatnio pisałam. :C Postaram się to naprawić. Zapraszam Was na kolejny rozdział Akindy i przy okazji, jeśli macie ochotę zobaczyć nad czym teraz pracuje (chodzi o cosplay), na moją stronę na Facebooku: Black Cherry.

Paulina Sarna: Cieszę się, że do mnie zawitałaś. Dziękuję za opinię i mam nadzieję, że moje kolejne opowiadania Cię nie zawiodą. :3  

CZĘŚĆ VIII

Aki przycisnął mnie mocniej. Zachłanny język rozchylił moje usta, które poddały się od razu, po czym wśliznął do środka. Usta Akiego smakowały inaczej, jakbym kosztował lodów o zupełnie nieznanym mi smaku, przez co pocałunek wydał mi się jeszcze bardziej egzotyczny niż wzbogacone czekoladową nutą pierwsze spotkanie z wargami Masatoshiego.

− Cudowne uczucie… − szepnął, spoglądając na mnie spod lekko przymkniętych powiek. – Wszystko jest dla mnie nowe, ale wiem, że wy tak robicie i podobno jest to dla was przyjemne. Musimy niedługo iść na próbę. Zrobię ci śniadanie.

Oszołomiony obserwowałem jak krząta się po kuchni, znajdując potrzebne rzeczy, jak gdyby mieszkał u mnie od zawsze. Zanim wyszliśmy, kazał mi się ciepło ubrać, a kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz, zrozumiałem dlaczego. Nagie gałęzie drzew w parku uginały się pod ciężarem śniegu. Wszechobecna biel iskrzyła w nikłych wiązkach promieni, które nieśmiało wyglądały zza chmur. Aki trzymał pewnie moją dłoń. Szliśmy ramię w ramię, jednak nieznośne uczucie, że Aki mnie prowadzi towarzyszyło mi aż pod same drzwi sali prób. Uwielbiał mieć nad wszystkim kontrolę, doskonale to wiedziałem.

Trzymając dłoń na moim ramieniu, wprowadził mnie do środka i nie puścił nawet wtedy, gdy pozostali spojrzeli na nas. Wzrokiem odszukałem Masatoshiego, którego zszokowane źrenice wędrowały od palców Akiego do mojej twarzy zapewne równie zaskoczonej, jak u reszty towarzystwa. Zerknąłem na swoje buty, zawstydzony tą sytuacją. W skołowanym umyśle rozpaczliwie obijała się tylko jedna myśl: „Uciekaj!”. Pragnąłem znaleźć się jak najdalej stąd, jak najdalej od Akiego. Nie mogłem się jednak poruszyć.

− Hm… Zaczynamy? – zapytał ktoś nieśmiało. Uniosłem głowę i zobaczyłem jego twarz. Usta zaciśnięte w wąską linię, brwi zsunięte ku sobie, lekko obróconą głowę, nieco odsłaniającą profil. Nie chciał na nas patrzeć. Grdyka poruszała się nerwowo, jak gdyby przełykał rozpacz.

„To nie tak… To nie tak…” – jęczał głos wewnątrz mojego ciała, wydobywał się z bezwolnej marionetki jaką byłem w rękach Akiego.

− Zaczynamy – przytaknął Aki.

Słowa piosenek, tak dobrze mi znane, nigdy wcześniej nie brzmiały tak beznamiętnie. Zamykałem oczy, chcąc wychwycić bas. Idealne dźwięki wyraźnie rysowały się w powietrzu, te nieludzkie, nienaturalne, przytłaczające swoją perfekcją. Po raz kolejny pomyślałem, że tak nie może grać człowiek. Czy oni tego nie widzą? Czy ty tego nie zauważasz, Masatoshi? Była też inna melodia, nieco niepewna, w porównaniu z grą Akiego, odrobinę niedopracowana, a przy tym niezwykle realna i dzięki temu bardziej przystępna, bliższa, bezpieczna…

Podczas przerwy wymknąłem się zachłannym dłoniom Akiego, które już chciały chwycić mnie za ramiona. Na moje szczęście członkowie Sadie postanowili omówić z nim kilka spraw. Wiedziałem, że Masatoshi za mną idzie. Na początku chciałem, by tak zrobił, taki był mój plan. Jednak z każdym kolejnym krokiem coraz bardziej bałem się rozmowy z nim.

Czekając aż kubeczek napełni się gorącą czekoladą, oparłem się bokiem o automat. Masatoshi zrobił to samo. Milcząc przyglądał się, jak obejmuję plastik dłońmi.

− Gorąca czekolada? – mruknął niechętnie, a ja uświadomiłem sobie wtedy, że dokładnie tym samym napojem poczęstował mnie, kiedy roztrzęsiony siedziałem na jego kanapie.

− Tak. – Nerwowym gestem poprawiłem niesforny kosmyk grzywki.

− Shindy… − westchnął. – Powiedz, tylko szczerze, czy jesteś z Akim dobrowolnie? Tak właściwie, czegoś tu nie rozumiem. Widzę, że nadal się go boisz. Od początku się go bałeś. A teraz przychodzicie razem na próbę, na dodatek on cię dotyka i patrzy na ciebie w tak dziwny sposób, jakbyś należał tylko do niego…

Milczałem, wpatrując się w czekoladową taflę, która delikatnie drgała przez moje zdenerwowane dłonie.

− On cię krzywdzi, prawda? Zastrasza cię, szantażuje, tak? A może nawet bije i gwałci.

Słysząc ostatnie słowa, oderwałem wzrok od napoju i spojrzałem mu prosto w oczy.

− Oczywiście, że nie. On nigdy…

− Powiedz mi, co się dzieje. Zależy mi na tobie i nie pozwolę, by ktoś cię tak traktował.

− On mi nie zrobił nic złego.

− Shindy! – uniósł głos i złapał mnie boleśnie za ramiona. Kubek upadł na podłogę, a jego zawartość rozlała się po kafelkach. – Jak możesz się na to wszystko zgadzać? Widzę, że coś jest nie tak. Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć? Przecież ci pomogę. To wszystko może się skończyć, jeśli tylko mi zaufasz.

− To trochę boli… − szepnąłem, starając się odciągnąć jego dłonie od moich ramion, jednak Masatoshi zacisnął palce jeszcze mocniej, przybliżając twarz do mojej. Jego oczy wpatrywały się w moje, a źrenice błyszczały wściekłością. – Masatoshi…

− Co? Aki może cię krzywdzić, ale jak robię to ja, już jest źle?

− Nie, nie rozumiesz, Aki mnie nie krzywdzi…

− Każda zastraszona ofiara tak mówi…

− Puść go w tej chwili. – Ton Akiego był stanowczy i przy tym tak zimny, że miałem wrażenie, iż nagle wszystko spowiła mgiełka szronu. Nawet palce Masatoshiego zdawały się chłodniejsze.

− Bo co? – warknął, a jego wojowniczy ton wywołał u mnie niemały podziw.

− Dobrze ci radzę, nie prowokuj mnie. – Palce Akiego zacisnęły się w pięści. Po raz kolejny mogłem obserwować stopniową utratę kontroli, jego niesamowitego opanowania. To było ludzkie na swój sposób.

Masatoshi nie wytrzymał i stanął przodem do Akiego, nadal trzymając mnie za nadgarstek. Pozycja, którą przyjął wyglądała, jakby starał się mnie osłonić własnym ciałem. Chciał mnie chronić…

− Puść go – powtórzył Aki. – Nie rób zamieszania. Zaraz może się tu zrobić zbiegowisko.

− Nie pozwolę ci więcej skrzywdzić Shindy’ego!

− Skrzywdzić? Jak mógłbym krzywdzić kogoś, kogo kocham?

Słowo „kocham” odbiło się echem w moim umyśle. Aki powiedział to takim tonem, jak gdyby była to najbardziej oczywista rzecz, przy okazji głos jego znów pełen był tej magicznej słodyczy. Dźwięki wydobywające się z jego gardła brzmiały tak ciepło i delikatnie, że skłonny byłem mu uwierzyć. Wstydziłem się przed samym sobą do tego przyznać, ale uwielbiałem sposób, w którym tak mówił. To było jak uzależnienie. Chciałem słuchać tego więcej i częściej, w nieskończoność. Powiedz to jeszcze raz… Powiedz, że mnie kochasz…

− Co? – wykrztusił Masatoshi.

− Kocham Shindy’ego. – Jeszcze mocniejsze potwierdzenie poprzednich słów. Jeszcze słodsze uczucie, kołaczące moim sercem. To sen. Niesamowicie chaotyczny koszmar, który zmienia się w coś pięknego. – Kocham go najbardziej na świecie, nigdy tak nie kochałem, więc z łaski swojej zabierz swoje łapska od mojego chłopaka.

Zaskoczony Masatoshi puścił mój nadgarstek. Niezdolny do jakiejkolwiek reakcji, zostałem pociągnięty przez Akiego w głąb korytarza. Po raz ostatni zerknąłem na chłopaka, który obserwował jak znikamy za zakrętem.