1. Last Letter (Miyavi x Kai)

Witam Cię na moim blogu, niegdyś prowadzonym z przyjaciółką, której obecnie niestety przeszedł zapał do pisania.

Publikowane na tej stronie historie dotyczą miłość męsko-męskiej między gwiazdami japońskiego rocka. Nie są opowiadaniami pisanymi ot tak. Są dla mnie czymś niezwykle ważnym,  co pozwoliło mi się doskonalić w tym, co kocham. Mam nadzieję, że zechcesz zostać na dłużej, by towarzyszyć mi w ewolucji mojego stylu. 

Zapraszam do czytania.

Już na samym wstępie pojawia się problem, mianowicie: jak się do Ciebie zwrócić? „Kochany” jest chyba nie na miejscu… Nie, to nie oznacza, że moje uczucia względem Ciebie się zmieniły. Prawdę mówiąc, rosną gwałtownie z dnia na dzień. Ale skoro Ty ich nie odwzajemniasz, muszę zrobić wszystko, aby ten proces zatrzymać.

Nie mam nic przeciwko Twojej dziecinnej naturze. Podoba mi się to, że czerpiesz z życia ile się da, że wszystko widzisz w pozytywnych barwach, że nie ma dla Ciebie rzeczy niemożliwych, jednak chciałbym, abyś czasem spoważniał. Kiedyś trzeba dorosnąć, zdjąć różowe okulary, które ukazują jedynie optymizm, i spojrzeć na świat z innej perspektywy, na ludzi wokół, na mnie…

Nie wymagam, byś poświęcał mi całą swoją uwagę. Masz swoje życie, a ja swoje, ale postanowiliśmy przecież je razem dzielić, więc do cholery spójrz wreszcie na mnie, ale spójrz tak naprawdę, niech Twoje oczy coś wyrażają, traktuj mnie jak partnera, a nie jak kolejny mebel w naszym mieszkaniu.

Pamiętasz, jak było na początku? Przypomnę Ci: było po prostu pięknie. Okazywałeś mi swoją miłość niemalże codziennie. Pamiętasz, jak musieliśmy dokupować  nowe prześcieradła? Pamiętasz nasze nie do końca grzeczne zabawy na trawie w pobliskim parku? To była noc, a ja panikowałem, że ktoś nas zobaczy. A ty mnie uspokajałeś, głaszcząc po głowie i mówiąc jakieś nonsensy, że „zakryjemy miejsca intymne liśćmi i będzie git”. Potem założyłeś mi kajdanki i zdjąłeś ze mnie ubranie, żebym nie myślał o uciekaniu. Musiałbym zwariować, żeby uciekać nago ze skutymi rękoma. A potem wziąłeś mnie delikatnie. W życiu nie postrzegałbym Cię o taką ostrożność. Byłeś tak subtelny, martwiłeś się o mnie i pytałeś, czy przypadkiem nie robisz mi krzywdy. Głaskałeś mnie po plecach i całowałeś mój kark. Nigdy wcześniej nie czułem się tak wspaniale. Doprowadzałeś mnie do rozkoszy już samymi pocałunkami i dotykiem swoich palców. Ale to minęło i już nigdy nie wróci. Miałem nadzieję, że jeszcze mnie zaskoczysz, że zaprosisz mnie na spacer po parku, lecz już od dawna ją straciłem.

Pamiętasz, jak sprzeciwiliśmy się zakazowi PS Company? I ukrywaliśmy nasz związek w tajemnicy. Nie zwierzyłem się nawet chłopakom z zespołu, żeby nic nie wygadali. Żyliśmy wtedy jak na zbuntowane gwiazdy rocka przystało – w naszym domu panował bałagan, jedliśmy byle co, można by powiedzieć, że karmiliśmy się wzajemnie miłością, którą nazywałeś malinowym budyniem. Zawsze uwielbiałem te twoje nietypowe pomysły. Jesteś osobą pełną życia, we wszystkim widzisz pozytywy, naprawdę nie rozstajesz się ze swoimi różowymi okularami. W przeciwieństwie do mnie − zawsze ostrożnego realisty. Mimo, że uzupełnialiśmy się doskonale i ponoć pasowaliśmy do siebie jak dwa kawałki układanki, coś jednak było nie tak. Może to, że jako twoje uke oczekiwałem od Ciebie wsparcia? Chciałem, byś zawsze był przy mnie w trudnych chwilach, chciałem móc wypłakać się w Twoje ramię, podczas gdy robiłem to po kryjomu, ponieważ w Twoim słowniku nie ma miejsca na takie słowa jak „smutek” czy „płacz”. Jeszcze naruszyłoby to Twoją landrynkową aurę. Tymczasem czułem się, jakbym to ja dominował, a tak bardzo upierałeś się, że jesteś seme. Chyba tylko w łóżku.

Pamiętasz, jak wybraliśmy się o dziesiątej w nocy do supermarketu, żeby porobić sobie zdjęcia na parkingu? Wymyśliłeś bardzo nietypowe pozy: leżenie na jezdni, siedzenie na przejściu dla pieszych, w wózku, na wózkach… Ja jak zwykle bałem się, że ktoś nas zauważy, a Ty kojącym głosem zapewniałeś mnie, że nic takiego się nie stanie. Tak samo robiłeś podczas seksu. À propos, chciałeś się wtedy ze mną kochać („Chodź, Kai, szybki numer na koszykach!”), ale ja się nie dałem. Kajdanek tym razem nie udało Ci się założyć, a chciałeś, cholero jedna, przykuć mnie do wózka! Ostatecznie się poddałeś i, po zrobieniu kilku zdjęć, udaliśmy się do domu. Noc była piękna, zewsząd otaczał nas zapach ciepłej wiosny i… nagle wepchnąłeś mnie w krzaki, próbując zdjąć ze mnie spodnie! Znów udało mi się uciec i zamknąć w domu. Ponieważ nie miałeś kluczy, spędziłeś dwie godziny na klatce schodowej, dopóki Cię nie wpuściłem. A później, przez następne dwie godziny mnie za to karałeś.

Najgorzej było, kiedy zapraszałeś mnie na lody. Te twoje komentarze: „Kai, a dlaczego, robiąc mi loda nie manewrujesz tak języczkiem, jak przy tym?!” Mina kelnerki, która akurat przechodziła obok naszego stolika była bezcenna. Cóż, przynajmniej było śmiesznie. Nadal jest, ale jak to mówią: „Co za dużo, to nie zdrowo”. Chyba się ze mną zgodzisz.

Potem nasz malinowy budyń zaczął się troszkę psuć. Skończyło się upajanie miłością, zaczęły pierwsze kłótnie. Na początku były to głupstwa typu: kto zmywa dziś naczynia, gdzie podziały się Twoje ulubione bokserki w misie (oczywiście okazało się, że były w szufladzie z Twoją bielizną), jakim prawem zeżarłeś cały słoik majonezu, nie zapytawszy o zgodę, i tym podobne. Później zacząłem Ci wytykać późne powroty i twój stan nietrzeźwości oraz częste obściskiwanie się z przedstawicielami obu płci. Toleruję Twój biseksualizm w przeciwieństwie do zdrady. Mimo to wybaczałem Ci za każdym razem. A wiesz dlaczego? Z miłości. Ponieważ nie chciałem, by nasz malinowy budyń zepsuł się na dobre. Fakt, że za Twoją sprawą był trochę przesłodzony, ale nie chciałem z niego rezygnować, chciałem go kosztować dalej. Z Tobą. Ale najwidoczniej Ty wolisz się nim podzielić z kimś innym, dlatego daję Ci wolną rękę, zabieram łyżeczkę i wycofuję się. Wybacz, że nie powiem Ci tego wprost, ale po prostu nie potrafię. Mam nadzieję, że będziesz szczęśliwy, wtedy ja też będę.

Kai