7. Mr. Box (Bou x Kiyozumi)

Tytuł: Mr. Box

Paring: Bou x Kiyozumi

Od autorki: Kolejny one-shot napisany wspólnie. Tego też nie traktujcie poważnie. Przepraszam, że zrobiłyśmy z nich takich idiotów, ale to było na potrzeby opowiadania. Mamy nadzieję, że komuś się spodoba. Inspiracją było to zdjęcie:

Właśnie zajmowałem się jakże ciekawym zajęciem, mianowicie gryzieniem kartonu, kiedy niczym Houdini pojawił się za mną Bou.

− Hej, Kiyozumi – przywitał się blondyn.

− Sześć – odpowiedziałem, nadal żując karton.

Chłopak przylgnął do mnie, obejmując ramionami w pasie. Wyplułem tekturę, pytając:

− Co ty robisz?

− A przytulam cię. Nie zauważyłeś?

− Um… okej – odparłem, wracając do konsumowania pudełka. Smak tego kartonu był niebiański. Jeszcze nigdy w życiu nie jadłem tak dobrej tektury. Nawet karton po butach mojej mamy nie był tak smaczny jak ten! A warto dodać, że tamten przesiąknięty był zapachem skóry, co nadawało nutkę gorzkiego posmaku^[1].

− Dlaczego żujesz ten karton? – zaciekawił się Bou.

− Bo lubie – odparłem, z pełnymi ustami.

Chłopak wtulił się we mnie bardziej.

− A dałbyś mi spróbować?

− Kartonu? Jasne.

Już miałem zamiar się podzielić, kiedy blondyn się zaśmiał.

− Nie o to mi chodziło.

Odwróciłem się w jego stronę.

− A o co? – zapytałem

− No ciebie – odpowiedział, następnie muskając moje usta.

Zamarłem, wpatrując się w niego szeroko otwartymi oczyma.

− A-ale, Bou…  Jestem teraz bardzo zajęty – jem karton! – Odgryzłem spory kawałek tektury.

Bou spojrzał na mnie jak na kretyna, po czym zaśmiał się o mało nie przewracają na podłogę.

− Mój mały głuptasek. – Poczochrał moje włosy.

Przecież jestem wyższy, do cholery!

− Nie obchodzi mnie, że jesteś zajęty. Mam na ciebie ochotę. A jak mam na coś ochotę, to po prostu to robię. – Zbliżył się do mnie, wpatrując się we mnie z dołu. Wyglądał jak przerażające dziecko z horroru. Następnie popchnął na stojącą nieopodal kanapę. Tyle że… nie wylądowałem na tapczanie, ale na podłodze. Bou złapał mnie za koszulę, pociągnął na sofę i usiadł na mnie.

− Bou, czekaj, ja jestem prawiczkiem^[2]! – krzyknąłem, kiedy rozpinał moje spodnie. Przytuliłem mocniej mój karton, obawiając się tego, co zaraz nastanie.

− Spodoba ci się, zobaczysz – obiecał, całując mnie delikatnie w usta.

− Ale ja nie chcę…

− Ale ja chcę.

− Czy ja i mój karton się nie liczymy?

− Karton tak, ty nie.

− Karton jest po mojej stronie. Prawda, kartonie? – zapytałem.

− Tak – zmieniłem głos, dubbingując pudełko.

− Ej, ten karton mówi! – powiedział Bou.

− A jak – odparłem z dumą.

− Dobra, kończmy z gadaniem. Kochajmy się! – wykrzyknął blondyn, zsuwając ze mnie spodnie wraz z bokserkami.

− Gwałt nazywasz kochaniem się? Stary miej litość, ja naprawdę jestem prawiczkiem…

− To mnie jeszcze bardziej podnieca – wyznał gitarzysta, pochylając się nade mną i przygryzając płatek mojego ucha.

− Nie dotykaj, zboczeńcu. Kartonie, ratuj!

− Twój karton ci nie pomoże.

Uniósł moje biodra, podciągając swoją spódniczkę. Ku mojemu zdziwieniu… nie miał bielizny! Co za fleja! A fu…!

Kiedy wszedł we mnie, nałożyłem mu karton na głowę.

− Aaa! – pisnął Bou. – Boję się ciemności!

− Atakuj, kartonie, atakuj!

− Zaraz ja cię zaatakuję. Niech no  się tylko pozbędę tej tektury! – Ściągnął pudło z głowy i cisnął je w drugi kąt pokoju.

− Karton-san!

Zaczął się we mnie poruszać. Chwycił mnie za biodra, abym mu się nie wyrwał.

− Zostaw, zostaw! – krzyczałem, bijąc go po głowie.

− Przestań mnie bić! Bo jak ja cię uderzę…

− Ty? A ty się w ogóle umiesz bić? Z moim kartonem-sama ledwo dałeś radę.

− Dobra, siedź już cicho i pozwól mi ciebie w spokoju gwałcić – powiedział, wbijając się we mnie.

Zacisnąłem usta, żeby nie krzyczeć. Po policzkach spłynęły mi łzy. Dużo słonych łez.

Bou starł je palcami.

− Nie płacz, zrobię ci loda, jeśli chcesz.

− Żadnego loda! Nie, cholera, ja mam tego dość! Złaź ze mnie, perwersie! – Pociągnąłem go za jedną z jego złotych kitek.

− Auu! – pisnął Saitou i uderzył mnie w twarz.

Odpowiedziałem tym samym.

Ta menda mi oddała.

Nie zostawałem mu dłużny.

Biliśmy się tak przez dobre kilkanaście minut, przy czym Bou nadal mnie posuwał, przyspieszając swoje ruchy.

Wreszcie doszedł, zalewając mnie swoją spermą.

− Jesteś obrzydliwy – mruknąłem, krzywiąc się.

− Też cię kocham, maleństwo – zaśmiał się, muskając moje wargi.

− Do cholery, ty niewyrośnięty kurduplu, jestem o głowę wyższy! Poza tym, o czym ty mówisz?

− No… kocham cię. – Wzruszył ramionami.

− A ćpałeś coś? Ej, daj spróbować.

− Nie.

− No weź, podzielę się kartonem.

− Nic nie brałem, naprawdę cię kocham. Jesteś dla mnie wszystkim, jesteś moim słońcem, moim życiem, moim najpiękniejszym skarbem…

Przestałem go słuchać. Wystarczyło wspomnienie o moim kartonie i już wypełnił moją głowę.

− Ja to bym zjadł kartona – wyznałem, przerywając nudny wywód Bou.

Blondyn wyglądał na załamanego moimi słowami.

− Ale to nic, i tak cię kocham. – I pochylił się, żeby jeszcze raz pocałować mnie w usta. 

 

^[1] Nie pytajcie nas, skąd wiemy jak smakuje karton po butach…

^[2] To prawda! xD