12. Idiots (Kiyozumi x Takuma x Shindy)

Tytuł: Idiots

Paring: Kiyozumi x Takuma x Shindy

Od autorki: Dziś zamiast kolejnej części My Lord będzie to. Rany, Shindy znowu wyszedł mi najbardziej ukesiowaty… ;/ Trzeba coś z tym zrobić.

− Kiyozumi, idioto, znowu żeś nawnosił błota do mieszkania! – krzyknąłem, zauważając brunatne ślady w korytarzu. – Jesteśmy w Japonii, do cholery! Tu trzeba zdejmować brudne buciory i zostawiać je w przedpokoju!

Kiyozumi leżał rozwalony na kanapie, czytając gazetę. Najgorsze, że na tapczanie znajdowały się również jego nogi obute w ubłocone sandały.

− Ja już od dawien dawna powtarzam, żebyś wyrzucił te bamberskie sandały na śmietnik – powiedział Takuma, siedząc na podłodze i strojąc gitarę.

− Zdejmuj je w tej chwili albo wsadzę ci pałeczkę w dupę! – zagroziłem, podchodząc do blondyna.

− Pałeczkę mówisz? – Perkusista uniósł do góry jedną brew.

− Nie pałę, tylko pałeczkę. Tę, którą walisz w perkusję.

− A myślałem, że w końcu przyznałeś, że twój mały jest… mały i zasługuje jedynie na określenie „pałeczka”.

Poczułem, że na twarzy robię się purpurowy.

− Ty skurwielu w dziadowskich sandałach! Ukatrupię cię!

− Serio, Kiyozumi, wywal je – wtrącił Takuma. – Mogłyby pozować do zdjęć z podpisem „Nie pyskuj, bo ci kupię takie buty”.

− Są piękne – odburknął Kiyo. – Nie pozwolę, by wpadły w ręce jakiegoś żebraka ryjącego po śmietnikach.

− Uwierz, że nikt by ich nie wziął – stwierdził gitarzysta.

− Zdejmuj w tej chwili te obrzydliwe, brudne, śmierdzące sandały! – rozkazałem.

− I wywal do śmietnika! – dodał Takuma.

− Śmierdzące?! One wcale nie śmierdzą! – Kiyozumi powąchał obuwie, po czym zrobił wielkie oczy i powiedział: − O kurwa, ale smród…

− W takim razie nadszedł czas – oznajmił brunet grobowym głosem, odkładając gitarę.

Podszedł do blondyna, dał mi znak i siłą ściągnęliśmy z niego buty.

− Nie, sandały-sama!

Takuma przejął ode mnie sandał i wyrzucił je do śmieci.

− O, ile się już tego nazbierało. Wyrzucę je – postanowił, chociaż w koszu oprócz sandałów, znajdował się jedynie kapsel, skórka jabłka i zgniły ogórek.

− Nie! – krzyknął Kiyozumi, kiedy Takuma wraz z workiem zniknął za drzwiami.

Takuma dość długo nie wracał. Przez cały ten czas Kiyo i ja nie odzywaliśmy się do siebie. Wreszcie gitarzysta wszedł do domu.

Perkusista z miną „jestem na was śmiertelnie obrażony i nigdy wam tego nie wybaczę, choćbyście mnie przepraszali przez całe wieki, ja aż do śmierci będę obrażony, a kiedy już umrę, za karę będę was nawiedzać, no chyba, że umrzecie przede mną, to wtedy trochę dupa…” wyszedł z pokoju. Po chwili usłyszeliśmy cichutki trzask drzwi. Głupek myślał, że uda mu się wymknąć niepostrzeżenie? Nie z nami te numery. My jesteśmy firma „Gumowe ucho” i słyszymy wszystko!

Razem z Takumą wyszliśmy z domu i skierowaliśmy się w stronę kontenerów, gdzie spodziewaliśmy się spotkać naszego chłopaka. Był tam. Przewieszony przez krawędź wielkiego pojemnika na kółkach, przeszukiwał jego zawartość.

− Kiyo, co ty robisz? – zapytałem, choć doskonale znałem odpowiedź.

− Oddajcie mi moje sandały!

− Tu ich nie znajdziesz. Specjalnie pojechałem do innej dzielnicy i tam je wyrzuciłem – powiedział Takuma.

− CO?! – Reakcja Kiyozumiego była tak gwałtowna, że stracił równowagę i znalazł się w śmietniku.

Szybko podbiegliśmy do niego i wyciągnęliśmy go z odmętów niehigienicznego kontenera.

Jego ubranie całe lepiło się od jakiejś tajemniczej substancji, a z włosów skapywało zsiadłe mleko.

− Jak mogłeś pojechać z nimi do innej dzielnicy, ty niewyrośnięty sukinsynu?! – Złapał bruneta za koszulkę i zaczął nim szarpać.

− Puść mnie! – Takuma próbował oderwać jego palce od materiału swojej koszulki. – Coś ci zmiażdżyło mózg?

− Z moim mózgiem wszystko w porządku, to tobie go chyba amputowali!

− Ja mam mózg! – Takuma chwycił Kiyo za kołnierz koszuli i zaczęli się wzajemnie szarpać. – Ty cepie! Ty cepie!

− Nie jestem cepem! Sam jesteś cepem!

− Cep!

− Zamknij mordę, cwelu!

− Przestań się do mnie tak niekulturalnie odzywać! I idź odetkać ubikację, bo znowu się zatkała!

− Sam se odetkaj!

− Od brudnej roboty jesteś tutaj ty!

− Uważaj jak ci ją odetkam! Już nigdy nie tknę toalety.

− Aha, mam przez to rozumieć, że od teraz srasz na dworze. Proszę bardzo. Jestem ciekaw co powiesz przy mrozach. Tyłek ci zamarznie.

Kiyo zaniemówił, więc postanowiłem włączyć się w dyskusję:

− Chłopaki…

− Nie wtrącaj się! – warknęli chórem.

− Nienawidzę was! – wrzasnąłem i pobiegłem do domu.

− Shindy! – krzyknął za mną Kiyozumi, poczym zwrócił się do Takumy: − Widzisz coś narobił, matole?

− To twoja wina, zasrańcu!

Więcej nie usłyszałem. Wpadłem do naszej sypialni i rzuciłem się na łóżko. Po jakimś czasie drzwi się uchyliły.

− Shindy? – powiedział cicho perkusista.

− Wyjdź stąd.

− Nie, najpierw chcemy cię przeprosić – odezwał się Takuma.

− To nic nie da. Za chwilę znowu się pokłócicie. Mam tego dosyć! Wyprowadzam się do mamy. – Wstałem z łóżka i zacząłem się pakować. Do walizki włożyłem stosik czystych majtek, kilka koszulek, dwie pary spodni, pluszowego misia, spódnicę do kolan, w której wyglądałem jak sekretarka, szczoteczkę do zębów, zestaw wsuwek do włosów, grzebień, suchy prowiant na drogę, książkę do poczytania, klatkę z naszym chomikiem Zdzisławem, wcisnąłem lodówkę, zlewozmywak, toster, sokowirówkę, pralkę i mikrofalówkę.

− Po co bierzesz te wszystkie rzeczy? – zapytał gitarzysta.

− Nigdy niewiadomo, co może się przydarzyć podczas podróży – odparłem z poważną miną.

− Shindy, twoja mama mieszka pięć minut drogi stąd – powiedział Kiyozumi.

− I właśnie dlatego chcę być na wszystko przygotowany. Rany, to aż pięć minut? Chyba zamówię taksówkę. – Wyjąłem komórkę i wybrałem numer.

Perkusista szybko mi ją wyrwał.

− Nigdzie nie jedziesz – zadecydował.

− Mam prawo jechać do swojej mamy, kiedy tylko mi się podoba.

− Powiedziałem, że nigdzie nie jedziesz! – Kiyo uniósł głos, przez co trochę się przestraszyłem.

Zacząłem płakać i to wcale nie przez Kiyozumiego.

− Shindy… Shinusiu, dlaczego płaczesz? – zapytał Takuma.

− Bo-bo… my się ci-ciągle kłó-kłócimy. Nie lubię, kiedy się kłócimy.

− My też tego nie lubimy, naprawdę – rzekł Kiyozumi i… również się rozpłakał. – Ja tak was kocham, moje słodkie głupolki.

− Ej, ludzie, nie płaczcie – odezwał się brunet.

Razem z Kiyozumim rozpłakaliśmy się jeszcze bardziej.

− Przestańcie ryczeć, bo ja też zaraz zacznę!

Aż w końcu i jego oczy zaszkliły się łzami, które następnie spłynęły po policzkach. Zrobiliśmy grupowego przytulasa. Płakaliśmy jak niemowlęta, ale było nam tak cholernie dobrze.

− Dobra, chłopaki, dość tego – stwierdził blondyn. – Shindy, bądź mężczyzną.

− Wątpisz w moją męskość? – zapytałem, uspokajając się. – Czekaj, zaraz coś ci pokażę…

Rozpiąłem… czerwony żakiet i zsunąłem go z ramion. Tak, żakiet. A wy co myśleliście? Że niby spodnie? Zboczeńcy! Wstydźcie się! Pod żakietem znajdowała się jedynie długa czarna koszulka na ramiączkach. Moje umięśnione ramiona były więc cudownie wyeksponowane. Napiąłem swoje imponujące bicepsy, by z dumą pokazać chłopakom, jaka drzemie w mnie siła.

− Już? – upewnił się perkusista.

− No tak – odparłem nieco zbity z tropu.

− To jest ta twoja męskość?

− No.

− Ja tam nie widzę żadnej różnicy przed tym jak je napiąłeś i teraz – wtrącił Takuma.

− No bo nie ma żadnej różnicy – stwierdził Kiyozumi. – Mam większe bicepsy w stanie spoczynku niż ty, kiedy je napniesz.

− Nienawidzę was! – krzyknąłem już drugi raz tego dnia. – Wyprowadzam się do mamy!

Wziąłem walizkę i wyszedłem, trzaskając drzwiami. Ale ostatecznie wróciłem, ponieważ nie zastałem mamy w domu.