132. Rain (??? x ???)

Tytuł: Rain

Pairing: ??? x ???

Notka autorska: To chyba nie wymaga komentarza ode mnie. Proszę po prostu o przeczytanie.

Po białym papierze rozlewa się czarny atrament. Za brudnym szkłem z szarego nieba spada przezroczysty deszcz. Dlaczego ktoś umieścił ten przejrzysty kwadrat w przybrudzonej czarnym nalotem ścianie? Chyba dla własnego kaprysu… Codziennie patrzę na tę prześwitującą figurę. Dzisiaj chmury to powieki. Wypływa z nich rozpacz. Stacza się po policzkach, które tworzą poszarzałe konstrukcje bloków. Przenoszę wzrok na kartkę, ręka trzymająca pióro zawisa nad arkuszem. Czarna kropla rozbryzguje się na białej powierzchni. Co chcę tobie przekazać?

Zgniatam papier w palcach i rzucam niedbale na podłogę. Sięgam po kolejny biały prostokąt.

Niebo mieni się dziś szarzejącym gradientem. Też to widzisz? Gdybym wyszedł teraz na dwór, moje ubrania całkowicie pochłonęłyby spadający deszcz. Ale czy to ma znaczenie? Właśnie tańczę. Unoszę wysoko ręce, w stronę nieba, obracając się w wirze kryształów. Aniołowie płaczą razem ze mną. Dlaczego płaczę? Z bólu czy ze szczęścia? Dlaczego płaczę, śmiejąc się? Biegnę ulicą. Rozpostarte szeroko ramiona dają iluzję skrzydeł, iluzję wolności. Ile mogę tak biec? Gdzie są ograniczenia? Jestem tak lekki, że czuję, jak unosi mnie wiatr. Lecę. Tańczę. Płaczę. Śmieję się. Świat jakby zamarł. Jestem sam. Ludzie zniknęli. Troski zniknęły. Ty… zniknąłeś… Jak mogłeś?

Zawsze kiedy pada deszcz, wokół unosi się mgiełka intrygujących zapachów. Nie mogę powiedzieć z czym mi się kojarzą. To taka ich mała tajemnica. W tym cały ich urok. Unoszę głowę, stając twarzą w twarz z szarością nieba. Deszcz miesza się z łzami. Sklepienie jest tak pięknie szare. Chciałbym, żebyś je ze mną podziwiał. Drobne diamenty spływają prosto na mnie. Ocierają się o moją skórę. Tak lubieżnie. A ja nie mogę powstrzymać westchnienia. Zamykam oczy, czuję twoje ręce na moim ciele. Otulają mnie… Otulają mnie całego… Kocham cię. Czy ja wyszeptałem to naprawdę? Czy jak otworzę oczy, ty naprawdę przy mnie będziesz? Osłonisz mnie kolorowym parasolem, zabierzesz do domu, rozgrzejesz mnie ciepłą herbatą, powiesz, że również kochasz? Że kochałeś, kochasz, będziesz kochać? Że nigdy mnie nie zranisz? Nigdy więcej?

Jednak krople wciąż na mnie upadają. Nie ma parasola, nie ma ciebie, nie ma żadnego schronienia. Żadnego zapewnienia. Żadnej nadziei. Jestem tylko ja, martwa przestrzeń, mój płacz, mój śmiech… Biegnę dalej, obracam się na palcach. Szare niebo, szary deszcz, szary człowiek, szary świat, szare domy, szare łzy, szary uśmiech. Niebo rozciąga się nade mną. Jest cudowne w swojej prostocie. Ono po prostu jest. Nie potrzebuje nic więcej. Tylko być. Dzisiaj ktoś je zranił. Ktoś rozciął niekończącą się płachtę, z której sączy się teraz przezroczysta krew. Deszcz zderza się z szarymi chodnikami, które ciemnieją pod wypływem rozbryzgującej się wody. Słyszę tylko ten szum, a jak wsłucham się bardziej, dociera do mnie również przyspieszone bicie. Mojego serca. Samotny człowiek. Tylko on i jego uczucia. Tylko on i jego cierpienie. Świat pozbawiony kolorów, zamknięta, ponura przestrzeń. Domy odbijają się w drobnych jeziorkach, które zrodziło niebo. Niebo zesłało na ziemię życie. Lustra poumieszczane w miniaturowych dolinach ulic pokazują przygnębiającą rzeczywistość. Chcę stąd uciec. Jak najdalej. Odlecieć. Do twoich ramion. Tego ciepła twego ciała, które mnie rozgrzeje. Które przekaże niewerbalne „kocham cię”. Byleby było szczere. Po mojej twarzy spływają kolejne warstwy diamentowego wodospadu, który nasiąka szarością. Osłaniam twarz fałszywym uśmiechem. Tak jest najlepiej.

I tańczę. Biegnę. Płaczę. Śmieję się. Jestem smutny, ale szczęśliwy. Czuję wolność, ale jednocześnie coś mnie ogranicza. Chcę odlecieć do nieba. Może uda mi się ukoić jego ból? Może uda mi się opatrzyć ranę, która się rozszerza, obficie krwawi? Niedługo pokryje całe niebo, a ono straci siły, by krwawić. Serce zastygnie, a deszcz przestanie padać. Może ja wtedy też przestanę płakać? Ale czy wtedy przestanę się również śmiać? Nawet fałszywie? Czy wtedy umrę? A jeśli umrę, czy odetnę się od cierpienia?

Nikt mnie nie widzi. Deszcz kazał wszystkim zostać w domu, a ludzie są tak zajęci swoimi obowiązkami, że nie mają czasu, by zerknąć przez okno. Może dostrzegliby mnie, tańczącego pośród szarości? A może ta barwa ukryłaby mnie przed nimi niczym twój parasol? Nie wiem. Chcę trwać w tym niekończącym się tanecznym biegu. Niech to przedstawienie trwa wieki. Mimo że płaczę, mimo że się śmieję, mimo że kocham, mimo że nienawidzę, mimo że nie potrafię tego wytłumaczyć. Niech to trwa, jak to niebo, dopóki się nie wykrwawi. Niech to trwa, jak ja, dopóki nie zwariuję.

Kocham to niebo, póki walczy. Nienawidzę go, kiedy się poddaje. Kocham te łzy, póki oczyszczają. Nienawidzę ich, kiedy przynoszą bolesne wspomnienia. Kocham ten uśmiech, póki jest szczery. Nienawidzę go, kiedy zmuszam się, by go pokazać. Kocham ten deszcz, póki mogę wraz z nim tańczyć. Nienawidzę go, kiedy skończy padać. Kocham ciebie, kiedy mnie chronisz. Nienawidzę cię, kiedy mnie ranisz. Nie potrafię tego wytłumaczyć.

Jednak teraz to trwa. Niebo walczy. Deszcz pada. Ja śmieję się, płaczę, tańczę. Tylko ciebie nie ma. Nienawidzę cię.

Słyszę upadające krople. Teraz są cięższe. Krwi przybywa. Słyszę bicie swojego serca. To boli. Myślę o tobie. Słyszę, jak opony ocierają się o asfalt i irytujący dźwięk, potem czuję gwałtowne uderzenie. A później… już nic nie czuję.

Otwieram oczy. Szare niebo za przejrzystym kwadratem. Sklepienie krwawi… Moje serce krwawi. Nienawidzę cię. Dopisuję na arkuszu dwie litery P oraz S, a zaraz po nich zdanie: Kocham ciebie, kiedy mnie chronisz. Nienawidzę cię, kiedy mnie ranisz. Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale zapamiętaj to. Zapamiętaj mnie. I chociaż teraz osłaniasz kogoś innego kolorowym parasolem, wiedz, że herbata nigdy nie pachniała tak malinami, jak ta przygotowana przez ciebie…

Podchodzę do brudnego szkła. Uśmiecham się przez łzy. Nie płacz, aniele. Jutro słońce obudzi do życia miasto, ludzie wyjdą z domów. Może ktoś ujrzy moje martwe ciało na chodniku? Skropione krwią. Może ktoś spojrzy na moją twarz? Co zauważy? Uśmiech czy łzy? A może pomyśli, że to deszcz?

Otwieram okno. Biegnę ku szaremu niebu. Lecę. Czy wyciągniesz w moim kierunku pomocną dłoń, aniele? Czy mógłbyś przybrać jego postać? Chociaż na sekundę przed śmiercią?

Upadam na chodnik. Deszcz obmywa moje ciało. Miesza się z moją krwią, z moimi łzami. Fałszywy uśmiech, smutne oczy. I list do ciebie. Na moim biurku. Cieszę się, że dane było mi ten ostatni raz zatańczyć z tobą.