143. Katarynka cz. IV (Kamijo x Hizaki)

Tytuł: Katarynka

Pairing: Kamijo x Hizaki

Notka autorska: I znowu nie będę miała co dodać… :c Jednak ta część nawet mi się podoba. ^^

CZĘŚĆ IV

Tafla Jeziora Biwa o tej porze dnia jest pomarańczowo-złota, gdzieniegdzie przecięta niebieskawymi pasmami. W tle rozpływa się zarys wzniesień, obsypanych roślinnością. Niebo ma kolor wody, wydaje mi się, że jezioro jest wielkim lustrem, w którym przegląda się sklepienie.

Znajdujemy teatr, jednak okazuje się on miejscem, gdzie aktorami są lalki. Smutnieję na tę wiadomość, ale Miyavi postanawia dowiedzieć się, gdzie jest Hizaki.

− Musi tu być – mówi z przekonaniem i rozpoczyna poszukiwania. – Ten chłopiec na pewno pana nie widział, ponieważ jest niewidomy, ale pan musiał go zauważyć. Śpiewa i tańczy w akompaniamencie katarynki.

− I zamyka przy tym oczy – dodaję, rozpamiętując, jak starał się przede mną ukryć tę drobną wadę, jaką jest uciekająca w bok źrenica.

− Cóż… Poszukajcie w cyrku „Kryształowa Pozytywka”. Dużo tam dziwaków, może znajdziecie swojego śpiewaka z katarynką. Cyrk znajduje się na tamtym wybrzeżu. – Mężczyzna wskazuje zarys małej konstrukcji, za którą powoli chowa się słońce. Nie mogę uwierzyć, że być może za chwilę go zobaczę. Mam nadzieję, że to nie jest kolejna przykra niespodzianka, po której zostanie mi tylko dziecięce wspomnienie i myśl, że już nigdy nie usłyszę i nie ujrzę Hizakiego.

„Kryształowa Pozytywka” rzeczywiście wydaje się być zrobiona z bloków kryształu. Złączone ze sobą szklane ściany o różnych kolorach za sprawą promieni słonecznych, mienią się paletą wszystkich barw. Mimo że dzień chyli się ku końcowi, miasteczko nie zasypia. Kiedy przechodzimy przez bramę ze znakami układającymi się w nazwę cyrku, do moich uszu docierają różne melodie, które mieszają się wzajemnie w ogólnym zgiełku kolorów i głosów. Poustawiane tu i ówdzie klatki z kolorowymi ptakami sprawiają, że bolą mnie oczy. Za dużo tu barw, za dużo gwaru. Kobiety plotkują między sobą. Nawet z daleka czuję intensywny zapach ich perfum. Mężczyźni, którzy im towarzyszą, nieco już znużeni spoglądają na ogromny zegar, który odmierza perfekcyjnie czas ich udręki.

Rozglądam się za Hizakim. Szukam katarynki. Staram się wytężyć słuch, by usłyszeć jego głos. Gdy niespodziewanie harmider cichnie. Zauważam małą grupkę ustawioną wokół niewielkiej sceny. Przeciskam się na sam początek. To musi być miejsce przygotowane dla niego! Nie wyobrażam sobie, by teraz wystąpił tu ktoś inny. W tym miejscu, przy tym miniaturowym podwyższeniu, przypominam sobie nasze pierwsze spotkanie. Cyrk przynosi mi na myśl paryski plac tętniący życiem. Wszechobecne kolory są jak fontanna, a zachodzące słońce wydobywa barwy i oświetla nimi sylwetki publiczności. Oświetla również drzwi małego baraku, które są otwarte. Wejście przesłania delikatna kurtyna. Światło pada na kryjącą się za płachtą postać. Mój wzrok wychwytuje znajome rysy. Porusza się, chwytając otaczające go kontury palcami. Odsłania zasłonę. Jakiś mężczyzna pomaga mu zejść po schodach, a następnie dostać się na scenę. Cisza, która zapanowała zdaje się być bliźniaczką tajemnicy, wyczarowanej przez Hizakiego. Tajemnicy, którą on sam się otulił.

Zmienił się i to bardzo. Urosły mu włosy, teraz mają jasny odcień i są poskręcane w fantazyjne spirale, tworzące złotą burzę wokół jego głowy. W puszysty obłok została wpięta czerwona róża, udekorowana małą, czarną, nakrapianą woalką, bordowym piórem i zwisającym luźno sznurem czarnych pereł. Zamyka pomalowane na czerwono powieki, doklejone rzęsy, rzucają cienie na policzki i zdają się ciągnąć w nieskończoność. Czerwona sukienka, którą ma na sobie sięga kolan, a z tyłu ciągnie się tren aż do podłogi. Wygląda jak kobieta, ale wiem, że to on. To musi być on! Ta upajająca delikatność, wyczuwalna w każdym jego ruchu. Zamknięte oczy, tak cudownie zamknięte. A kiedy zaczyna śpiewać, czuję, że znalazłem się w odpowiednim miejscu.

Kiedy napięcie się rozluźnia, a Hizaki schodzi ze sceny, wielu mężczyzn pragnie z nim porozmawiać. Najwyraźniej jego kobiecość, to tylko otoczka, która ma zwabić nowych widzów. Odurzające piękno skryte za wachlarzem kuszącego ciała. Jestem ciekaw czy zdaje sobie sprawę z tej magii, którą wokół siebie roztacza.

Zainteresowanie wokół Hizakiego nasila się tak bardzo, że postanawiam zrobić coś bardzo ryzykownego, jednak wiem, że druga taka szansa może nie nastąpić. Wchodzę do jego baraku. Jego wnętrze przemieniono na garderobę. Ogromna szafa pełna sukienek rozciąga się na całej długości ściany naprzeciwko drzwi. Barwny szereg butów na wysokich obcasach stoi obok toaletki, na której znajdują się rozmaite kosmetyki. Subtelny zapach perfum unosi się w powietrzu.

Stukot obcasów. Hizaki wchodzi do środka. Zastygam w bezruchu, przyglądając się jego sylwetce. Chcę wydukać jakieś przeprosiny, kiedy uświadamiam sobie, że przecież on mnie nie widzi. Wypuszczam powietrze z płuc i tym właśnie zdradzam swoją obecność.

− Kto tu jest? – pyta lekko przestraszony. Chyba tylko duma, którą odczytuję z jego pewnej postawy nie pozwala mu jeszcze krzyczeć. Rozczula mnie jego zachowanie. Mimo tego że jest całkiem bezbronny, nadal wierzy, że da radę się obronić.

− Nie chcę zrobić panu krzywdy. – Podchodzę i chwytam jego drobne dłonie. Tak jak kiedyś…

− Panu? – powtarza zaskoczony. Z tego całego zdziwienia zapomina zamknąć oczy. Teraz są szeroko otwarte. Może ma nadzieję, że jednak coś zobaczy?

− Zdaję sobie sprawę, kim pan jest.

− Ale ja w dalszym ciągu nic nie wiem o panu… Co pan tu robi?

− Zna mnie pan.

− Nie mogę pana znać! Nawet nie wiem, jak pan wygląda.

Dziwi mnie, że jeszcze nie wyszarpnął rąk z mojego uścisku.

− Więc proszę pozwolić sobie mnie poznać.

Zagryza wargę i przewraca oczami. Wygląda przy tym jak nadąsana lalka. Muszę przyznać, że jego niedostępność jest równie urocza, co delikatny łuk ust, rysujący się właśnie w nieśmiałym uśmiechu.

Nagle dociera do mnie, że drobny podarunek byłby dobrym pomysłem. Teraz stoję przed nim bez możliwości zaoferowania mu czegokolwiek. Na tę myśl moje dłonie drżą. Zdziwienie unosi do góry jego prawą brew.

− Chyba powinien już pan iść – szepcze, zamykając oczy. Czerwone powieki przesłaniają brązowe tęczówki i chowają przed światem tę uroczą choć nie do końca doskonałą źrenicę. – Chciałbym się przebrać – dodaje, przez co czuję się jak nieproszony gość.

− Oczywiście. – W zdenerwowaniu rozprostowuję palce; dłonie, otulone koronką czarnej rękawiczki, opadają. Mam wrażenie, że przez ten krótki moment, w którym przecinają jedwabiście powietrze, barwią niewidzialną chmurę na różowo. Zarumieniona mgła unosi się wokół nas, wytwarzając atmosferę, w której marzę tylko o jednym: pocałować go.

Kiedy idę do drzwi, wyimaginowany obłok wdziera się w nozdrza i przenika do umysłu, który poprzez kontakt z ustami, wydobywa z nich moją rozpaczliwą prośbę:

− Czy zechce pan mnie jednak poznać? Nawet, gdy nie jest pan w stanie mnie zobaczyć?

− Tak.