144. Little Comlex cz. V (Tatsuro x Ruki)

Tytuł: Little Complex

Pairing: Tatsuro x Ruki

Notka autorska: Uch, udało mi się coś napisać. Ostatnio kiepsko u mnie z weną. Rozdział nie powala, ale starałam się. T.T

CZĘŚĆ V

Ruki stał na placach, usiłując dosięgnąć książki na najwyższej półce w szafce. Podszedłem do niego i uśmiechnąłem się kpiąco.

− Może pomóc?

− Dam sobie radę! – odpyskował Ruki, podskakując z uniesionymi rękoma.

Oparłem się o szafkę.

− A może jednak?

− Nie potrzebuję twojej pieprzonej pomocy! – Nadal kicał na krótkich nogach. – Co tak stoisz i gapisz się jak jeleń? Idź na lekcję, do cholery!

Ze stoickim spokojem wziąłem do rąk podręcznik.

− Odłóż to w tej chwili!

Podałem go chłopakowi.

− Odłóż ją z powrotem na miejsce! Sam sobie poradzę!

Ułożyłem książkę na jego głowie i uśmiechnąłem się. Ruki chwycił podręcznik i z całej siły chlasnął mnie nim w twarz.

− Przesadziłeś… − warknąłem. – Chciałem być miły…

− Nie chcę twojej dobroci! Odpierdol się ode mnie!

− Jak sobie życzysz – mruknąłem, odwróciłem się i ruszyłem do swojej sali. Niech to szlag! Przez tego krasnala spóźnię się na lekcję!

***

− Aki nie wygląda najlepiej – zauważył Hiroto.

Spojrzałem na bruneta. Uśmiechał się głupkowato, co oznaczało tylko jedno: gdzieś w pobliżu był Shindy. Rozejrzałem się i dostrzegłem go. Plotkował właśnie ze swoimi przyjaciółkami. Nagle odwrócił głowę i zauważył nas.

Nie podchodź, nie podchodź – błagałem w myślach. Wiedziałem, że Aki oszaleje, kiedy tylko Shindy się do niego zbliży.

Tymczasem Shindy ruszył w naszym kierunku, wykonując przy tym około dwieście koziołków i pięćdziesiąt szpagatów (przy koziołkach obsuwała się spódniczka, ukazując shinową bieliznę, co dodatkowo pobudziło i tak nabuzowanego hormonami Akiego). Wreszcie stanął przed nami i odezwał się:

− Cztery, pięć, sześć! Shindy mówi wam cześć!

Cheerleaderstwo na dobre wryło się w mózg chłopaka, dlatego nie potrafił normalnie funkcjonować.

− Hmpf! – stęknął Aki, słysząc głos ukochanego.

− Co wy tu robicie? Pewnie się nudzicie – stwierdził Shindy, a Hiroto i ja w osłupieniu pokiwaliśmy głowami. Mimo że Shin już od dawna mówił i chodził w tak specyficzny sposób, ciężko było uznać to za coś normalnego.

Nagle naszą niezwykle miłą pogawędkę przerwał irytujący pisk jednej z przyjaciółek Shindy’ego:

− Shindy, chodź z nami, nie gadaj z tymi babami!

− Ja już muszę iść. Do zobaczenia może i dziś! – I oddalił się znowu wykonując swoje szpagaty i koziołki.

− Aki, czy ty też masz wrażenie, że otaczają cię debile?

− Aaaa… − jęknął Aki, wpatrując się z uwielbieniem w oddalającą się sylwetkę Shina.

− Hiroto? – mruknąłem z nadzieją, jednak blondyn nie odpowiedział, zbyt zajęty obserwowaniem muchy, która właśnie szybowała nad jego głową. Zajebiście…

***

− Ej… Masatoshi… − Odwróciłem się do kolegi w okularach. – Jaka jest odpowiedź na dwudzieste drugie?

− Beeeeeee – zabeczał.

− Okej, dzięki. – Spojrzałem na odpowiedzi, ale ujrzałem tylko jakieś znaczki. – Kurwa, Masatoshi, tu nie ma żadnej odpowiedzi B.

Wziął ode mnie podręcznik, skreślił znaczek i napisał nad nim B. Tak, z całą pewnością otaczają mnie kretyni…

Resztę lekcji matematyki spędziłem na udawaniu, że w całkowitym skupieniu próbuję rozwiązać zadanie. Tak naprawdę starałam się jakoś ustawić nogi, żeby było mi wygodniej. Nie było to łatwe zadanie, ponieważ wszystko mnie rozpraszało: dźwięk kredy, którą nauczycielka ryła po tablicy, obecność Hiroto, siedzącego ze mną w ławce, któremu spadał poziom cukru i niemalże wariował, bzyczenie komara, latającego po całej sali, szuranie długopisów po papierze zeszytów. Wiedziałem, że długo tego nie wytrzymam.

− Proszę pani, czy mogę iść do toalety? – palnąłem bez zastanowienia. Musiałem pobyć trochę sam.

Kreda, którą pisała, wydała przeraźliwy pisk, a nauczycielka odwróciła się w moją stroną i obdarowała mnie spojrzeniem godnym bazyliszka.

− Naprawdę musisz udać się do toalety? – Jej głos brzmiał jakby pochodził z piekielnych czeluści.

− Wstrzymywanie moczu…

− Dość! – przerwała mi mój wykład. – Idź do tej toalety.

− Dziękuję. – Zerwałem się z miejsca i opuściłem klasę.

Odetchnąłem z ulgą, kiedy wreszcie mogłem rozprostować nogi. Spacerowałem po szkole, a moje myśli mimowolnie krążyły wokół Rukiego. Zastanawiałem się, dlaczego tak często o nim myślę, a co najgorsze, śnię… Sny dotyczące znajomego ze szkoły, którego szczerze nienawidziłem, były czymś niepokojącym. Nie wiedziałem, jaki ukryty przekaz w sobie zawierają i chyba nie chciałem się tego dowiedzieć.

Kiedy wróciłem do sali, rozbrzmiał dzwonek. Wziąłem tylko swoje rzeczy i wyszedłem, po czym wróciłem po Hiroto, który na dobre opadł z sił.

***

Kiedy Hiroto posilił się kilkoma tabliczkami czekolady, mogliśmy udać się do domów. Hiroto poszedł w swoją stronę. Już miałem udać się w kierunku swojego bloku, kiedy zauważyłem małą postać o jasnych włosach. Przypominała mi kogoś, ale nie wiedziałem za bardzo kogo. Jednak to nie dlatego do niej podszedłem. Jakiś facet kopał ją właśnie w brzuch, krzycząc coś o jakiś pieniądzach.

Przywaliłem delikwentowi w twarz, a następnie moja długa stopa obuta w laczka zderzyła się z jego nabrzmiałym brzuchem.

− Kurwa! – krzyknął, skulił się i uciekł.

Spojrzałem na wystraszoną osobę, która leżała na asfalcie. Natychmiast go rozpoznałem.

− To ty…

Pomogłem Bou wstać i niemalże natychmiast znalazłem się w jego uścisku.

− Dziękuję, panu!

− Co ty odpierdalasz? Mów mi Tatsuro.

− Dobrze, Tatsuro-sama.

− Zechciałbyś być tak łaskawy i odsunąć swe łapska od mego szlachetnego ciała?

− Oczywiście. – Natychmiast mnie puścił. – Tatsuro-sama jest taki męski. – Patrzył na mnie z podziwem. – Tatsuro-sama ma takie zajebiste mięśnie. – Zaczął ugniatać moje bicepsy.

− Człowieku, czy ty masz jakiś problem? – Odsunąłem się od niego. – Przecież ty jesteś z Rukim.

− Nie jestem z Rukim. Tatsuro-sama… Ja cię kocham…