145. Little Complex cz. VI (Tatsuro x Ruki)

Tytuł: Little Complex

Pairing: Tatsuro x Ruki

Notka autorska: Jakimś cudem wena chyba wróciła i powstał kolejny rozdział. :3 Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Dziękuję za komentarze. ^^ Zapraszam.  

CZĘŚĆ VI

− Co ty, kurwa, pieprzysz?!

− Kocham cię – powtórzył, wpatrując się we mnie z uwielbieniem. – Tatsuro-sama mnie uratował. I to już drugi raz.

− I bardzo tego żałuję – mruknąłem, czując jak jego łapska obejmują mnie z całej siły w pasie.

− Już po pierwszym spotkaniu poczułem taki niesamowity wstrząs. Wiedziałem, że to miłość.

− Spierdalaj, popaprańcu! – wrzasnąłem, starając się go odepchnąć, ale wczepił się we mnie niczym kleszcz.

− Bou! – Usłyszałem krzyk, który nie mógł należeć do nikogo innego aniżeli Rukiego. Tylko jego tu brakowało. Krasnal podbiegł do nas, podskoczył i uderzył mnie w twarz. W tym czasie Bou puścił mnie, a ja oszołomiony upadłem na chodnik. – Nie będziesz molestować mojego kumpla, pieprzony zboczeńcu! – Ruki okładał mnie pięściami, a blondyn z całych sił próbował go powstrzymać.

− Ruki! Ruki! Przestań!

Co za pierdolone déjà vu. Kuliłem się od zadawanych mi kopniaków. Nie chciałem używać wobec niego siły. Coś mnie powstrzymywało… Normalnie już dawno bym mu przypierdolił. Jednak nie mogłem… Ruki wziął zamach, jednak złapałem w dłoń jego pięść i podniosłem się, spoglądając mu w oczy. Zerknął na mnie oniemiały, ale tylko przez chwilę, ponieważ dość szybko oprzytomniał i starał uderzyć mnie drugą ręką, którą również przytrzymałem.

− Uratowałem twojego kumpla. Drugi raz.

− Bo ci uwierzę – prychnął.

− To prawda – pisnął Bou.

Ruki spojrzał na niego, a napór jego pięści na moje dłonie złagodniał. Patrzyłem w jego źrenice, a on spoglądał w moje. Ta chwila była… dziwna…

− Ekhem… − Ruki widocznie się zmieszał. Opuścił ręce i zwrócił się do Bou: − Idziemy?

− A Tatsuro-sama może iść z nami?

− Um… − Kurdupel podrapał się po głowie.

− Właściwie to nie mogę. Muszę nakarmić kota… − odezwałem się.

− Tatsuro-sama pójdzie z nami! – wycedził Bou przez zaciśnięte zęby.

− Okej, okej! – Uniosłem ręce w obronnym geście. – To gdzie idziemy?

− Do lodziarni! – wykrzyknął blondyn, chwycił mnie za rękę i pociągnął w jakimś kierunku.

Zapierdalał na swoich krótkich nogach szybciej ode mnie.

− Ej, poczekajcie, ja nie nadążam! – jęknął za nami Ruki.

Zaczekaliśmy aż Ruki nas dogoni i weszliśmy do lodziarni.

− Jak tutaj ślicznie! – westchnął Bou. Wnętrze przypominało raczej różowe wymiociny. Wszechobecny landrynkowy róż osiadł na wszystkich mebelkach. Pufy koloru fuksji przypominały włochate potwory gotowe połknąć tyłek osobnika, który tylko na nich spocznie. Truskawki, lizaki i inne pierdoły makabrycznie dekorowały wnętrze.

Spojrzałem na Rukiego – on też nie był zachwycony. Podeszliśmy do pastelowego stolika. Z powątpieniem zatopiłem pośladki w pufie i sięgnąłem po menu. Okładkę zdobił puchar lodów z czarnymi oczkami i uśmiechniętymi buźkami. Wewnątrz znajdowały się różnorodne desery lodowe, a bok każdej kartki tworzył szlaczek kleksów bitej śmietany (również miały oczka i buźki).

Podeszła do nas kelnerka. Była tak do zrzygania słodka, że bardziej mnie to przerażało niż jarało. Wyglądała jak różowy pomiot szatana, toteż zamiast słów: „Witamy w lodziarni Różowy Balonik. Na co mają państwo ochotę?”, zrozumiałem: „Witamy w piekle! Zjemy wasze dusze!”.

− Ja poproszę Pastelowe Słoniątko – odezwał się Bou.

− Dla mnie Rozkosze nocy oblane likierem – mruknął Ruki.

Mają tu takie rzeczy? Przekartkowałem menu i trafiłem na kategorię: „Niegrzeczne urwisy! No, no, no!”. Kurwa, gdzie ja jestem…?

− Mrau! – Kelnerka uśmiechnęła się do Rukiego. A to ci kocica! – A co dla pana? – Spojrzała na mnie.

Zerknąłem niechętnie na kartę.

− Może… Hm… Błękitną Lagunę?

Dziewczyna skinęła głową i oddaliła się. Niezręczna cisza zawisła w powietrzu. Tylko Bou nucił jakąś melodię. Na szczęcie po chwili postawiono przed nami desery i zabraliśmy się za jedzenie. Bou dostał kilka kulek w kolorze błękitu, różu i fioletu, ułożonych w głowę słonia. Deser Rukiego przypominał wielkie kobiece piersi (miały nawet sutki zrobione z rodzynek), natomiast Błękitna Laguna była wianuszkiem turkusowych lodów, wewnątrz którego znajdował się błękitny krem.

Kiedy w spokoju jadłem lody, poczułem dotyk na mojej dłoni.

− Bou! – warknąłem, zabierając rękę.

− Daj mu pomacać! – odezwał się Ruki.

− Nikt mnie nie będzie macać!

− Ale ja chcę pomacać… − zaszlochał Bou.

− Nie ma macania. Jedzmy.

Dokończyliśmy swoje lody, zapłaciliśmy i wreszcie mogliśmy wyjść z tego przerażającego miejsca.

− To gdzie teraz? – spytał Ruki.

− Chodźmy na browara! Chodźmy na browara! – wydarł się Bou.

− Nie jesteś za mały na browara? – zapytałem.

− Ja chcę browara! – upierał się Bou.

− Myślę, że jeden mu nie zaszkodzi… − stwierdził niepewnie Ruki.

− Dobrze, ale na twoją odpowiedzialność.

Poszliśmy do sklepu, w którym pracował starszy kolega Rukiego. Kupiliśmy Bou piwo bezalkoholowe, wmawiając mu, że jest ono prawdziwe. Chłopak tak bardzo w to uwierzył, że upił się już po jednej puszce.

− Tatsuro-sama… − jęknął, wpychając ręce pod moją koszulę.

− Spierdalaj – warknąłem, starając się go odsunąć. – Chyba trzeba go odprowadzić do domu… − zwróciłem się do Rukiego, na co ten przytaknął.

Blondyn jednak nie mógł iść o własnych siłach, toteż byłem zmuszony wziąć go na ręce.

− Tatsuro-sama, twoja siła jest tak imponująca – westchnął Bou, wtulając się we mnie. – Czuję się przy tobie tak bezpiecznie…

Wreszcie dotarliśmy do bloku, w którym mieszkał blondyn. Ruki zadzwonił do odpowiednich drzwi, a ja oddałem Bou we właściwe ręce.

− No… to na razie – mruknął Ruki, następnie odwrócił się i ruszył przed siebie.

− Poczekaj! – zawołałem za nim. – Odprowadzę cię.

Nie wiedziałem dlaczego, ale chciałem go odprowadzić. Spojrzał na mnie zaskoczony.

− Poradzę sobie.

− Odprowadzę cię – powtórzyłem.

Co ja pieprzę?!

− No dobrze – zgodził się. 

Podczas drogi do domu Rukiego, gadaliśmy o pierdołach, które były niesamowicie interesującym tematem do rozmów. Okazało się, że z tym kurduplem naprawdę można się dogadać. Odprowadziłem go pod jego blok, a potem obserwowałem jak znika za drzwiami, prowadzącymi do klatki schodowej. Stałem tak dość długo, trwając w zadumie, aż w końcu spadł na mnie deszcz o sile wodospadu. To mnie otrzeźwiło. Ruszyłem do swojego domu. Ten Ruki nie jest wcale taki zły.