148. Hot Chocolate cz. III

Tytuł: Hot Chocolate

Pairing:  −

Notka autorska: Nie podoba mi się ten rozdział. :c Jest taki nijaki, właściwie jest on potrzebny tylko po to, by wprowadzić nowe osoby. Następny jest już ciekawszy. ^^

CZĘŚĆ III

− Aki-sama… − szepnął blondyn.

Usta bruneta rozciągnęły się w jeszcze szerszym uśmiechu.

− Może cię odprowadzę? – zaproponował Aki.

− Nie chcę sprawiać problemu… Poradzę sobie – zapewnił Shindy.

− To będzie dla mnie przyjemność. – Chwycił Shina za rękę i pociągnął w kierunku wyjścia z lasu. Przez drogę ani na chwilę nie puszczał dłoni Shindy’ego i co jakiś czas zerkał na chłopaka, uśmiechając się na widok rumieńców na jego twarzy.

– Muszę iść. Mam parę rzeczy do zrobienia – powiedział, kiedy znaleźli się w ogrodzie. – Do zobaczenia… − Złapał Shindy’ego w pasie i pocałował go w policzek.

Oczy blondyna otworzyły się szeroko, kiedy usta Akiego dotknęły jego skóry. Chciał jakoś zaprotestować, jednak nie był w stanie nic powiedzieć. Wpatrywał się tylko w chłopaka z zaskoczeniem, na co ten uśmiechnął się delikatnie, zmierzwił jasne włosy i odszedł.

Drżąca dłoń dotknęła zaróżowionego policzka, którego przed chwilą muskały ciepłe wargi.

O co tu chodzi? – zapytał samego siebie. Dlaczego obcy ludzie przytulali go i całowali?

− Shin-chan! – Yoichi biegł właśnie w jego kierunku. – Shin-chan, wszystko w porządku?

− Tak, tak…

− Musisz koniecznie iść ze mną do pokoju. Twój mundurek jest już gotowy. Chodź! – Pociągnął osłupiałego Shina za rękę. – Na pewno będziesz w nim ślicznie wyglądać, a ja zrobię zdjęcia.

***

Po przebraniu się w nowy mundurek i wyczerpującej sesji zdjęciowej, Shindy korzystając z faktu, że Yoichi zasnął, postanowił zwiedzić szkołę. Liczył, że może spotka kilka nowych osób i zobaczy jego… Zastanawiał się, kim on jest. Tajemnica, która otaczała nieznajomego chłopaka, intrygowała Shindy’ego. Było w nim coś fascynującego i niepokojącego zarazem.

Szedł zamyślony, ze spuszczoną głową, dlatego nie zauważył osoby, na którą wpadł.

− Uważaj jak idziesz – warknął nieprzyjaznym tonem, odrobinę wyższy od Shindy’ego szatyn. Miał na sobie mundurek przedstawicieli Cepheii.

− Przepraszam.

− Ty jesteś ten nowy – zauważył pogardliwie.

− Um… Muszę iść… − Shinya pospiesznie go wyminął, kiedy poczuł ucisk na ramieniu.

− Dokąd się wybierasz?

− Naprawdę muszę iść… − jęknął Shindy, próbując wyrwać rękę, jednak szatyn przyparł go do ściany.

− Radzę ci na siebie uważać – ostrzegł chłopak.

− Kenzo. – Usłyszeli srogi głos. – Puść go.

Kenzo opuścił ręce i odwrócił się w stronę wysokiej postaci. Shindy rozpoznał w niej chłopaka spotkanego w lesie.

− Ile razy mam ci powtarzać, żebyś nie straszył nowych uczniów? – Zimne, czarne spojrzenie świdrowało sylwetkę szatyna, która teraz wydawała się być żałośnie mała.

− To się już więcej nie powtórzy, Natsuki-sama…

Natsuki-sama? – powtórzył w myślach Shindy.

− Wracaj do swojego pokoju – polecił Natsuki, a Kenzo posłusznie się oddalił. Brunet spojrzał na przestraszonego Shindy’ego. – W porządku?

− Um… Tak…

− Unikaj takich ludzi jak on. Dla własnego dobra – pouczył i odszedł powolnym krokiem.

Shindy wpatrywał się w ciemny korytarz, w którym zniknął Natsuki.

Dziwne… − pomyślał. – Coraz więcej dziwnych rzeczy mi się tu przytrafia, a jestem tu niedługo.

Skręcił w boczny korytarz i dostrzegł skuloną w kącie postać. Miała na sobie granatowe spodnie białą koszulę i kołnierz w stylu seifuku, dzięki czemu Shindy wywnioskował, że jest uczniem Tauri.

− Przepraszam, czy coś się stało? – Pochylił się nad chudym chłopakiem.

− Cii… − Brunet przyłożył sobie palec do ust i przyciągnął Shindy’ego do siebie. – Bądź cicho.

Shindy wylądował na kolanach tuż przy zwiniętej sylwetce ekscentrycznego nieznajomego.

− Ale…

− Cii!

Trzask drzwi. Odgłos kroków.

− Zbliża się… − Chłopak już zacierał ręce.

Kiedy osoba, której Shindy nie widział, podeszła wystarczająco blisko, brunet wyskoczył na nią krzycząc:

− BUUU!

„Ofiara” patrzyła jednak na chłopaka z politowaniem, unosząc prawą brew. Po chwili wydobyła z torby notatnik i zaczęła pisać.

„Używaj czasami mózgu… To naprawdę nie boli…” – tak brzmiała treść wiadomości.

Shindy wychylił się ze swojej kryjówki.

„Czyżbyś wplątywał w swoje głupie gierki nowych uczniów, Miyavi?”

− Nie, oczywiście, że nie. On po prostu do mnie podszedł. Zatem jesteś nowym uczniem? – Miyavi pochylił się nad Shindym. Był naprawdę wysoki.

− Tak…

− To super! Nowi uczniowie są tacy uroczy! A ty to już w ogóle! Słodki, słodki, słodki! – Objął Shina ramionami i tulił go do swojej piersi.

„Miyavi, przestań miętosić tego biednego chłopca.”

− Ach, no tak, gdzie moje maniery? – Brunet chlasnął się otwartą ręką w czoło. – Auu…

„Dlaczego zadaję się z tym debilem?”

− To jest Mana. – Miyavi wskazał niższego bruneta ubranego w identyczny mundurek, który miał na sobie Shindy. – A ja jestm Miyavi.

− Shindy. – Blondyn skłonił się lekko. – Miło mi was poznać.

„Również nam miło.”

− Czy również mam tobie odpowiadać pisemnie? – spytał Shindy.

− Nie, ty możesz do niego mówić normalnie. To on jest świrem, nie ty.

„Spieprzaj!”

− Ale i tak kocham mojego Manę-chan! – Miyavi objął ramieniem szyję Many i potarmosił pięścią jego włosy.

„Jeżeli jeszcze raz nazwiesz mnie Maną-chan i dotkniesz moich włosów, pozbawię Cię życia.”

− Jest rozkoszny, kiedy się gniewa – stwierdził z uśmiechem Miyavi.

„Ugh!”

− Jejciu! – pisnął chłopak. – Co tutaj robisz całkiem sam? – zwrócił się do Shindy’ego.

− Zwiedzam.

− Możemy pozwiedzać razem.

„Miyavi, nie bądź natrętny…”

− Ależ nie, będzie mi bardzo miło.

− Super! To idziemy!