149. Hot Chocolate cz. IV

Tytuł: Hot Chocolate

Pairing:  Kaoru x Die x Hiroto, Tatsuro x Dunch, Aki x Shindy

Notka autorska: No i mamy kolejną część. Ostrzegam od razu, że pairingi z całą pewnością ulegną jeszcze zmianie oraz pojawi się ich więcej. :3

CZĘŚĆ IV

− Przestańcie, proszę… − Niski blondyn z całych sił starał się wyrwać z silnego uścisku, jednak przytrzymujący go chłopak o fioletowych włosach za nic nie chciał puścić.

− Oj, Hiroto, nie stawiaj się tak – uspokoił uczeń, którego pukle były soczyście czerwone.

− Die… − jęknął Hiroto, kiedy czerwona czupryna przylgnęła do jego krocza. Zęby Die’a powoli rozpinały zamek jego spodni. – Nie! Proszę! – krzyknął, mając nadzieję, że ktoś go usłyszy.

− Kaoru, ucisz go. – Die zerknął na kochanka, a ten natychmiast zasłonił blondynowi usta.

Po policzkach Hiroto spłynęły łzy.

− Ojoj, co ja widzę? Hiro-chan się popłakał – powiedział uszczypliwie Die. – Ostatnio ci się nie podobało?

Hiroto mruknął coś niewyraźnie przez dłoń Kaoru.

− Dzisiaj zabawimy się trochę łagodniej – odezwał się Kaoru.

Blondyn zaszlochał nad swoją bezradnością. Die powolnym ruchem zsunął spodnie z chłopaka, a Kaoru wzmocnił uścisk na jego nadgarstkach. Palce Die’a zahaczyły o gumkę bokserek i ściągnąły je do kolan. Hiroto szarpnął się ponownie, co wywołało cichy śmiech u Kaoru.

Die zamknął usta na główce przyrodzenia blondyna i mruknął z zadowolenia.

− Cholera, Die, pospiesz się. Mogą nas w każdej chwili przyłapać, a ja też chcę się zabawić.

Hiroto zacisnął powieki i opuścił głowę, zrezygnowany.

− Co tu się dzieje?

− Kurwa, to Dunch… − zaklął pod nosem Kaoru.

Die odsunął głowę od krocza Hiroto.

− Zechciałbyś łaskawie stąd spierdalać, Dunch? Jesteśmy zajęci.

− Lepiej go puść. – Obok Duncha pojawiła się druga osoba.

Kaoru posłusznie puścił roztrzęsionego blondyna, który osunął się na podłogę. Wiedział, że z Tatsuro nie mógł zadzierać.

− Do następnego razu, kurwo. – Spojrzał pogardliwie na skulone na podłodze ciało. Chwycił Die’a za rękę i razem oddalili się do swojego pokoju.

Tatsuro ukucnął przy Hiroto, który drżącymi rękoma zakładał bokserki i spodnie.

− Hiro-chan? – szepnął i zbliżył dłoń do jego ramienia.

− Proszę mnie nie dotykać! – pisnął przerażony chłopak. Wstał niezdarnie i pobiegł przed siebie.

− Hiroto! – zawołał za nim Dunch, ale blondyn nawet się nie odwrócił.

***

− Idioci! – warknął Aki, wpadając do pokoju, w którym Kaoru i Die właśnie się całowali.

− Mógłbyś jednak pukać – mruknął Die, odsuwając się od kochanka.

− Miałem nieprzyjemną rozmowę z Tatsuro. Znowu dobieraliście się do tego gówniarza Hiroto. Jeśli już naprawdę nie możecie się pohamować, to zaciągnijcie go do swojego pokoju albo zróbcie to w głębi lasu, a nie na szkolnym korytarzu, do cholery! To był ostatni raz kiedy ratuję wasze dupy! Ostatni raz! Wyrażam się jasno?!

Skinęli jedynie głowami w odpowiedzi. Aki ruszył do drzwi, ale zanim nacisnął klamkę, powiedział:

− Jeszcze jedno. W szkole pojawił się nowy uczeń.

− Tak, wiemy, wszyscy się nim jarają. Krążą plotki, że jest prawiczkiem. Dawno nie rżnęliśmy prawiczka, więc może być ciekawie. – Kaoru spojrzał znacząco na kochanka.

− Ten prawiczek należy do mnie. – Aki posłał im groźne spojrzenie. – Więc nie ważcie się nawet go tknąć, inaczej obetnę wam te brudne łapska. – Wyszedł trzaskając drzwiami.

***

Aki udał się na polanę, mając nadzieję, że spotka tam Shindy’ego. Na trawie leżała drobna postać. Brunet podszedł do niej powoli i cicho, aby jej nie przestraszyć. Uśmiechnął się na widok znajomej twarzy. Promienie słoneczne plątały się w złocistych włosach. Zamknięte powieki przypominały delikatne płatki, a wyrastające z nich czarne łany rzęs rzucały cienie na gładkie policzki.

− Śpisz? – szepnął, a kiedy nie uzyskał żadnej odpowiedzi, położył się obok Shindy’ego. Delikatnie przeczesał długie, spięte pasma, które ułożyły się w coś na kształt korony wokół głowy Shina.

Po jakimś czasie Shindy obrócił się na bok, kichnął i otworzył oczy. Ujrzał rozbawioną twarz Akiego.

− Jak się spało, Shin-chan?

− Aki-sama! – Poderwał się gwałtownie do siadu. – Co tutaj robisz?

− Pilnuję cię.

Shinya spojrzał na niego zdziwiony.

− Pilnuję, żeby nic ci się nie stało. Nie powinieneś chodzić sam.

− Dlaczego?

− Powiedzmy, że nie wszyscy są tutaj tacy życzliwi.

Shindy od razu przypomniał sobie o Kenzo.

− No tak… − szepnął.

− Lepiej, żebyś trzymał się blisko mnie. – Aki również usiadł. – Tak będzie bezpieczniej. – Spojrzał na Shinyę i ostrożnie ujął jego twarz w dłonie. – O wiele bezpieczniej…

− Aki-sama…

− Cii… − Zamknął oczy, ale zaraz szeroko je otworzył, kiedy poczuł jak drobne dłonie Shina napierają na jego klatkę piersiową.

− Nie… − jęknął.

Aki spojrzał na niego rozgniewany, przez co Shindy wzdrygnął się ze strachu. W tej chwili brunet chciał rzucić się na bezbronnego chłopaka i zedrzeć z niego ubranie. I wziąć go, choćby siłą.

Jednak nie zrobił tego. Widząc strach w oczach Shindy’ego, uśmiechnął się ciepło i pogładził go po policzku. Nie chciał, żeby się go bał. Pragnął, by Shinya go pokochał.

− Spokojnie, Shin-chan… Pozwól mi…

− Co chcesz zrobić…?

− Chcę cię tylko pocałować. To nic złego. Nie skrzywdzę cię.

Shindy drżał w jego ramionach. Nie chciał tego, ale jednocześnie bał się sprzeciwić.

− Dlaczego się mnie boisz, Shin-chan? – szepnął mu do ucha.

Usłyszeli trzask łamanej gałązki, a na polanie pojawił się Natsuki.

− Wybacz, że przeszkadzam – mruknął niechętnie – ale jest już późno i lepiej, żeby Shinya nie włóczył się po nocach poza szkołą.

Aki warknął pod nosem jakieś przekleństwo, wstał i szarpnięciem postawił Shindy’ego na nogi.

− Idziemy, Shin-chan.

− Ja go odprowadzę – odezwał się Natsuki.

− Niby dlaczego ty masz go odprowadzić?

− Ponieważ Shinya jest moim podopiecznym. Ty lepiej zajmij się swoimi. Mam tu na myśli Kaoru i Die.

Aki puścił Shindy’ego i ruszył w kierunku szkolnego budynku.

− Mówiłem, żebyś na siebie uważał – westchnął Natsuki.

− Ja zasnąłem i kiedy się obudziłem, Aki-sama już przy mnie był – usprawiedliwił się Shindy.

Natsuki jedynie pokiwał głową.

− Zimno się robi. Wracajmy.

Wiatr zakołysał koronami drzew i nieprzyjemnie otulił ich sylwetki, na co Shindy zauważalnie zadrżał. Natsuki szybko zdjął marynarkę i narzucił ją na jego ramiona.

− Ale, Natsuki-sama… Przeziębisz się.

Brunet uśmiechnął się pobłażliwie, a Shindy zdał sobie sprawę, że pierwszy raz widzi jak kąciki jego ust unoszą się ku górze.

− Chodź.

Po jakimś czasie znaleźli się w ciepłym budynku. Natsuki odprowadził Shinyę pod same drzwi jego pokoju.

− Dziękuję, Natsuki-sama. – Ukłonił się, a zaraz gwałtownie wyprostował, kiedy poczuł dotyk na swoim ramieniu.

− Śpij dobrze – powiedział cicho Natsuki, po czym odwrócił się i odszedł.

Shindy wszedł do sypialni, gdzie natychmiast doskoczył do niego Yoichi.

− Shin-chan! Nic ci nie jest?! Gdzie byłeś?! Tak się martwiłem! Skąd to masz…? – Dotknął marynarki, która była na Shinyę o wiele za duża.

− O nie! Zapomniałem ją oddać. – Shindy szybko wybiegł z pokoju.

− Ale, Shin-chan…

Jednak Shindy nie usłyszał słów przyjaciela. Biegł przed siebie, mając nadzieję, że zatrzyma jeszcze Natsukiego. Zatrzymał się w jednym z korytarzy. Nie znajdzie go. Nie wiedział nawet gdzie znajduje się jego sypialnia.

− Powinieneś szykować się do snu…

Zamarł, rozpoznając ten głos.

− Szukam Natsukiego-sama. To bardzo ważne. Czy Aki-sama mógłby mnie do niego zaprowadzić?

Aki zbliżył się do niego.

− Proś.

− Proszę – szepnął Shindy, czym wywołał śmiech u bruneta.

− Nie tak, Shin-chan, nie tak.

Podszedł jeszcze bliżej i przyparł Shinyę do ściany.

− Dlaczego to robisz? – szepnął.

− Dlaczego to robię? – Aki owinął sobie kosmyk jasnych włosów wokół palca, jakby zastanawiał się nad odpowiedzią.