172. Hot Chocolate cz. VII

Tytuł: Hot Chocolate

Pairing:  Aki x Shindy

Notka autorska: Rozdział zaczęłam już dawno temu, a dopiero przed chwilą go skończyłam. Znowu przeskakuję z jednego opowiadania na drugie za co bardzo Was przepraszam, ale po prostu tak już mam z weną. Cieszę się, że w ogóle coś napisałam, ponieważ ostatnio przechodzę całkowity kryzys twórczy. Ciężko mi idzie pisanie i rysowanie. :( Łapcie jeszcze rysunek Many i Miyaviego, który narysowałam jakiś czas temu:

Streszczę trochę poprzedni rozdział, w którym pojawiły się nowe osoby:

Intetsu po zajęciach uczęszcza na korepetycje z matematyki, które organizuje dla niego Hizumi. Zauroczony chłopakiem Intetsu nie zauważa, że jego współlokator Reita ma do niego słabość, a na dodatek rywalizuje o niego również z Uruhą.

Po skończonych zajęciach Shindy wraca do swojego pokoju, gdzie przy drzwiach zastaje Kaoru i Die’a, którzy zabierają go na spacer. Prowadzą chłopaka w głąb lasu i zmuszają, by ten ich zaspokoił, poczym zostawiają samego. Opiekunowie trzech sekcji szukają Shindy’ego. W końcu znajduje go Aki i zabiera do siebie. Shindy jednak nie wie, że to właśnie on wszystko zaplanował, aby później odnaleźć go i się do niego zbliżyć.

CZĘŚĆ VII

Aki obudził się przed Shindym i ostrożnie wstał z łóżka. Wyszedł z pokoju, przekręcił klucz w zamku, po czym udał się do jadalni. Kiedy nakładał na tacę porcje jedzenia dla Shina, usłyszał pytanie Natsukiego:

− Gdzie jest Shinya?

Brunet odwrócił się w jego stronę, uśmiechając się kpiąco.

− A co cię to obchodzi?

− Mnie obchodzą moi podopieczni, czego nie można powiedzieć o tobie.

− Uważasz, że zaniedbuję swoje obowiązki?

− Patrząc na zachowanie Kaoru i Die’a uważam, że tak. Ale nie zmieniaj tematu. Powiedz mi, gdzie on jest.

− Jest bezpieczny. Chyba o to chodzi, prawda? – Aki przeniósł wzrok na napoje, jak gdyby obecność Natsukiego go nużyła. Nalał do filiżanki gorącej herbaty i odstawił naczynie na tacę.

− Miałeś go zanieść do pielęgniarki. Powinna go obejrzeć.

− Nic mu nie jest.

− Zdajesz sobie sprawę, że narażasz jego zdrowie?

Aki zaśmiał się cicho i odłożył tacę ze śniadaniem na stolik.

− Ty jesteś po prostu zazdrosny – stwierdził z rozbawieniem. – Jesteś zazdrosny, że Shinya wybrał mnie, a nie wielkiego Natsukiego, za którym wszyscy się uganiają.

Natsuki zacisnął dłonie w pięści, wpatrując się w Akiego z nienawiścią. Brunet przysunął się do niego i kontynuował:

− Jeśli myślisz, że mi go odbierzesz, to się grubo mylisz. On jest mój.

− Jeszcze zobaczymy – warknął Natsuki.

Aki ponownie się uśmiechnął.

− Nie wiesz, z kim zadarłeś.

− To ty nie wiesz, z kim zadarłeś. – Natsuki odwrócił się i opuścił jadalnię.

***

Shindy przetarł oczy i podniósł się do siadu. Rozejrzał się po pokoju, szukając wzrokiem Yoichiego, ale kiedy nie dostrzegł nigdzie drugiego łóżka, wydarzenia zeszłego dnia przypomniały mu o swojej obecności. Ubrania, które miał na sobie, intensywnie pachniały Akim, co tylko nadało wspomnieniom wyraźniejszych konturów.  

Wstał powoli z łóżka i podszedł do drzwi. Nacisnął klamkę jednak nie ustąpiły, co jedynie go przeraziło. Czy Aki miał wobec niego jakieś zamiary, że tak chorobliwie bał się, iż Shinya mu ucieknie?

Przyłożył ucho do drewna i uważnie nasłuchiwał kroków. Może ktoś będzie tędy przechodzić i usłyszy jego krzyki?

Nagle usłyszał, że ktoś szybko zbliża się do pokoju. Już chciał zawołać, kiedy dotarł do niego brzdęk kluczy.

Aki… − pomyślał i szybko odsunął się od drzwi, siadając na łóżku. Serce zaczęło bić mu szybciej ze strachu.

Brunet wszedł do środka i pospiesznie zamknął drzwi.

− Wyspałeś się? – zapytał i uśmiechnąwszy się do blondyna postawił śniadanie na stoliku.

− Kiedy będę mógł wrócić do siebie? – szepnął Shindy.

− Najpierw zjesz.

− Nie jestem głodny. Yoichi na pewno się martwi. Poza tym, która godzina? Muszę iść na lekcje…

− Dzisiaj nie pójdziesz na lekcje. Załatwiłem nam zwolnienie. Zjesz i pójdziemy na spacer, co ty na to?

− Co na to Natsuki-sama? Będzie zły, że nie ma mnie na zajęciach.

− Natsuki nie jest nikim specjalnym, żeby się na ciebie złościć o coś takiego. I lepiej, żebyś trzymał się od niego z daleka.

− Dlaczego?

− Jak myślisz, niby dlaczego wszyscy się go tak słuchają, hm? Bo się go boją. Natsuki nie raz dobierał się do młodszych uczniów. Oczywiście nauczyciele o tym nie wiedzą, bo świetnie się ze wszystkim kryje.

− Ale skąd o tym wiesz?

− Ponieważ kiedyś byliśmy dobrymi przyjaciółmi. Natsuki próbował mnie w to wplątać, jednak ja nie chciałem. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby się okazało, że to on maczał palce we wczorajszym zajściu.

− To dlaczego sam mi tego nie zrobił?

− Natsuki nie jest idiotą. Chce zdobyć twoje zaufanie, żeby później cię wykorzystać. – Aki zerknął na Shindy’ego, a widząc jak bardzo jest on roztrzęsiony, podał mu filiżankę. – Napij się.

Shin pił napój powoli, rozmyślając nad słowami Akiego. Czy to możliwe, by Natsuki był taki naprawdę? Nie wiedział już komu może ufać.

− Nie bój się, Shin-chan. – Brunet czule pogładził jego policzek. – Ochronię cię. – Wyjął blondynowi z dłoni naczynie, odłożył na stoliku i pocałował go delikatnie w usta. Shindy nieśmiało oddał pocałunek, na co Aki uśmiechnął się subtelnie, wplatając palce w jego włosy.

Po zjedzonym śniadaniu, zabrał Shindy’ego na spacer. Nadal było chłodno, więc blondyn siedział na trawie w bluzie Akiego, dodatkowo otulony jego ramionami.

− Tu się pierwszy raz spotkaliśmy – przypomniał Aki.

Tu pierwszy raz zobaczyłem Natsukiego – pomyślał Shin.

Brunet zmarszczył brwi.

− O czym myślisz? – zapytał, obejmując chłopaka mocniej.

− O niczym konkretnym – odparł pospiesznie Shindy.

Aki położył się na trawie, ciągnąc na siebie zaskoczonego Shinyę. Ich twarze były znów blisko siebie, a kolano bruneta niby przypadkiem otarło się o krocze blondyna.

− Co robisz? – szepnął Shin. Aki uśmiechnął się jedynie i tym razem z pełną premedytacją podrażnił przyrodzenie przez materiał spodni. – Przestań… − Shinya spróbował się podnieść, jednak ramiona chłopaka były zbyt silne. Zdołał odsunąć się tylko na parę milimetrów, by znowu opaść na klatkę piersiową Akiego.

− Dokąd mi uciekasz? – zaśmiał się Aki.

Shindy szarpnął się jeszcze kilkakrotnie, gdy nagle zamarł, czując na brzuchu coś twardego. Nie przypuszczał, że jego gwałtowne ruchy aż tak podziałają na Akiego… Zarumienił się na tę myśl.

− Słodki – stwierdził Aki. Shin, słysząc te słowa, ukrył twarz w jego koszuli. – Nie chowaj się przede mną.

− Puść mnie, proszę…

Brunet sprawnie obrócił ich tak, że teraz to on był na górze. Oparł się na przedramionach po bokach głowy Shinyi.

− Dlaczego miałbym to zrobić?

− Boję się – wyznał cicho blondyn.

− Czego się boisz? – Aki przesunął ustami po jego szyi. – Przecież nic złego nie robię.

− Jesteś zbyt blisko…

− Chcę być jak najbliżej ciebie…

− Ale ja… ja nie jestem gotowy… − Położył dłonie na ramionach chłopaka, starając się nadać im chociaż odrobinę dystansu. Poruszył ostrożnie nogami, chcąc się jakoś wydostać spod jego ciała. Aki wyczuł drobny ruch i natychmiast go zablokował. – Proszę…

Shindy zacisnął powieki, gdy poczuł pocałunek na swoim czole. Brunet zszedł z niego, jednak zanim chłopak zdążył się podnieść, już siedział na jego kolanach.

− Nie bój się mnie. Nie zrobię ci krzywdy. – Przeczesał palcami jego włosy.

− Czy moglibyśmy wrócić do środka?

− Dlaczego? – Aki zbliżył usta do jego policzka.

− Chcę wrócić do swojego pokoju.

− A jeśli ci nie pozwolę, co wtedy zrobisz? – Chłopak zerknął na Shinyę z rozbawieniem. To pytanie zirytowało blondyna.

− Nie muszę cię pytać o zgodę – mruknął, ponownie starając się odepchnąć Akiego, który z trudem powstrzymywał śmiech.

− Oj, tylko się z tobą droczyłem – zaśmiał się, poczym pozwolił mu wstać, zaraz jednak chwycił go za rękę. Shindy wyszarpnął dłoń i ruszył w stronę budynku. – Jesteś na mnie zły?

− Nie, po prostu chcę pobyć sam.

− Powiedziałem już, że lepiej dla ciebie, żebyś trzymał się blisko mnie. – Aki raptownie spoważniał. – Przez chwilę byłeś sam i zobacz, co się stało.

− Nie możemy spędzać ze sobą każdej chwili.

− Niby dlaczego? – Zachowanie Shindy’ego coraz bardziej go denerwowało. Zdecydowanie wolał, kiedy był uległy, wręcz przestraszony. Łatwiej było nim wtedy manipulować.

− To niemożliwe. Ty masz swoje życie, a ja swoje. Musisz zaakceptować też moją prywatność. Teraz chcę spędzić trochę czasu w swoim pokoju. Chciałbym, żebyś to zrozumiał. Jeśli chcesz ze mną być, musisz dać mi trochę swobody.

− Chcę cię tylko chronić. – Brunet machinalnie zacisnął dłonie w pięści.

− Wiem, doceniam to, ale nie musisz się tak o mnie martwić. Dam sobie radę.

Aki starał się wyrównać oddech. Musiał się uspokoić. W końcu chce, żeby Shindy go pokochał, a nie stanie się tak, jeśli ten będzie się go nieustannie bał.

− Masz rację, skarbie, przepraszam. – Uśmiechnął się ciepło, rozluźniając palce.

− Cieszę się, że rozumiesz. – Shin podszedł do niego i pocałował go w policzek.

− Tylko uważaj na siebie.

− Oczywiście – obiecał i pobiegł do szkoły.

***

„Miyavi, dobrze wiesz, że nienawidzę tych szkolnych herbatek…” – Mana podsunął chłopakowi notatnik, kiedy szli korytarzem w kierunku pokoju Intetsu i Reity.

− Marudzisz, Mana-chan, będzie fajnie!

„Nie nazywaj mnie tak!”

− No, jesteśmy. Możesz zapukać? Ja mam zajęte ręce. – Miyavi wskazał głową tacę, na której stał imbryk i talerzyk z ciasteczkami.

„Puk-puk”

− Bardzo zabawne, Mana. Widzę, że żart ci się wyostrzył.

„A co? Tylko tobie wolno być idiotą?”

Miyavi kopnął kilkakrotnie drzwi. Po chwili otworzył Reita.

− Hej, Rei!

− O, Miyavi.

„Yhym! Yhym!”

− O, cześć, Mana.

− Jest Intetsu? – Miyavi zajrzał do pokoju przez ramię przyjaciela.

− Jest i nawet Uruha się przypałętał.

− To świetnie. Poznaliście już nowego ucznia?

− Nie, jakoś nie mieliśmy okazji go widzieć. – Intetsu podszedł do drzwi.

− To teraz będzie okazja, bo właśnie z Maną wybieramy się do niego z herbatą i ciastkami. Mam nadzieję, że się przyłączycie.

− Pewnie. – Uruha objął Intetsu od tyłu, opierając podbródek o jego bark, na co Reita posłał mu wrogie spojrzenie, czego ten nie zauważył. Intetsu zmieszał się nieco, czując oplatające go w pasie ramiona.

− Cholera… − mruknął Miyavi, kiedy od pewnego czasu krążyli korytarzami.

− Coś się stało? – zapytał Uruha.

− Nie mam pojęcia, gdzie jest jego pokój…

„Idiota…”

− Oj, Mana, nie musisz być od razu uszczypliwy. Zaraz go znajdziemy – zapewnił i zniknął za zakrętem. – No chodźcie.

Mijały minuty. Jego towarzysze byli coraz bardziej zirytowani zaistniałą sytuacją.

„Miyavi, nogi mnie już bolą. Mówiłem, że ta herbata to głupi pomysł.”

− Nie poddamy się! Znajdziemy ten pokój. Chcę, żeby Shindy się tu dobrze czuł, miał przyjaciół, którzy będą dla niego wsparciem. Wyobraź sobie, że siedzisz cały dzień sam. Jakbyś się czuł?

„Świetnie. W ogóle by mi to nie przeszkadzało.”

− Niepotrzebnie zadałem to pytanie.

Intetsu uśmiechnął się na tę wymianę zdań. Mana i Miyavi stanowili razem wyrazisty dysonans, jednak na bardzo osobliwy sposób pasowali do siebie. Jak czerń i biel.

Miyavi był roztrzepany i chaotyczny. Porównać by go można do kolibra. Dużo mówił, wszędzie było go pełno, najpierw robił, potem myślał, ale wszystko można było mu wybaczyć, ponieważ optymizmem zarażał wszystkich dookoła i za najbliższych oddałby życie.  

Mana natomiast był chodzącym spokojem i opanowaniem. Nawet się nie odzywał, jakby nie chciał zwracać na siebie zbytnio uwagi, a jego głos miał zmącić harmonię, którą wokół siebie stworzył. Nie okazywał uczuć, emocji, nie uśmiechał się. Otulała go jakaś tajemnicza aura i każdy musiał przyznać, że Mana onieśmielał swoim sposobem bycia. Intrygował, przyciągał do siebie, sprawiał, że odkrycie tego sekretu nie dawało innym spokoju. Miyavi również był nim oczarowany i Intetsu to widział. Miał tylko nadzieję, że Mana w końcu zauważy jak Miyavi bardzo się stara.

Jedyne na co Intetsu nie zwrócił uwagi były pełne nienawiści spojrzenia Uruhy i Reity. Zbyt zajęty sprawą z Hizumim, uczuciem, którym darzył chłopaka, a którego do końca nie potrafił wyjaśnić, nie dostrzegał tego, jak ta dwójka o niego rywalizuje.

Z bocznego korytarza wyłonił się Aki. Widać było, że jest rozgniewany, ale to oczywiście nie powstrzymało Miyaviego przed zaczepieniem go.

− Aki-sama, wiesz może gdzie jest Shinya? Ten nowy uczeń? – Tym pytaniem wywołał lawinę. Aki zacisnął dłonie w pięści i spojrzał na Miyaviego z furią w oczach, jak gdyby chciał go co najmniej zabić.

− Czego chcesz od Shinyi? – warknął Aki, mrużąc oczy.

− Idziemy do niego z herbatą. – Miyavi nie wyczuł wrogości ani w głosie, ani w spojrzeniu chłopaka.

− Trzymaj się od niego z daleka. – Przeniósł wzrok na pozostałych. – Wam też to radzę.

− Ale dlaczego? – odezwał się Intetsu.

− Bo tak! – Aki uniósł głos.

Uruha pogłaskał Intetsu po ramieniu, a Reita zrobił krok w kierunku bruneta, jednak Mana zagrodził mu drogę.

− Nie chcę widzieć żadnego z was przy nim – powiedział Aki, poczym odszedł, zostawiając zaskoczonych uczniów.

Najszybciej zreflektował się Miyavi:

− Herbata już pewnie wystygła, ale ciasteczka są dobre. Idziemy.

− Ale… Aki…

− Chyba nie będziemy przejmować się jego zakazem, prawda? – Miyavi spojrzał na resztę z politowaniem. – Shindy potrzebuje przyjaciół. Idziemy – powtórzył.