59. Shin-chan (Tatsuro x Shindy)

Tytuł: Shin-chan

Pairing: Tatsuro x Shindy

Notka autorska: Zawsze chciałam napisać o nich yaoi. To akurat shounen-ai, ale jestem z niego nawet zadowolona. Nie wiem już, co mam dodawać. Obojętnie co to nie będzie, jest źle… Mam nadzieję, że to się Wam spodoba.

Na imię ma Shin, tak po prostu, a oprócz tego metr siedemdziesiąt wzrostu bez butów (w kapeluszu od metra siedemdziesięciu pięciu do metra osiemdziesięciu – w zależności od wysokości nakrycia). W szkole był Shindym-kun. Dla rodziców Shinya. Dla fanów Shindy. Ale dla mnie zawsze był Shin-chan.

Jak na Japończyka jestem bardzo wysoki. To mu się zawsze we mnie podobało. „Wszędzie będę mógł cię znaleźć. Nawet pośród gęstego tłumu” – mówił, a jego delikatne, różowe wargi układały się w najpiękniejszy uśmiech. Cieszyłem się, że jest wtedy kierowany tylko do mnie. Wiedziałem, że to wyjaśnienie związane z lokalizacją jest tylko żartem. Tak naprawdę czuł się przy mnie bezpiecznie. Zawsze, kiedy tylko chciał, mógł wtulić się w moje ramiona. Niezależnie od tego, czy się bał, czy było mu smutno, czy był szczęśliwy, czy spragniony czułości. Wystarczyło jedno słowo, jeden telefon, a już przy nim byłem.

Nie dość, że jest ode mnie młodszy, wygląda tak naprawdę jak nastolatek. Czuję się jak pedofil i… odczuwam z tego powodu jakieś nienormalne i niewytłumaczalne podniecenie. W moich ramionach jest zawsze małym, drobnym, słabym Shindym.

 Nie był moim pierwszym chłopakiem. Miałem ich wielu szczerze powiedziawszy. Gdyby zamiast Satoshiego na mojej drodze stanął Shin-chan, na pewno byłby moim jedynym partnerem. Ale ile on miałby wtedy lat, skoro ja byłem siedemnastolatkiem? Shindy nie był pierwszym, ale jest ostatnim.

Shin-chan ma bardzo delikatną urodę. Jest jednym z tych muzyków, którzy farbują włosy i ukrywają typową czerń oczu za kolorowymi soczewkami. Ale na włosach się zatrzymajmy. Są złote, a kiedy wpada między nie słońce, promienie wydobywają karmelowe refleksy. Uwielbiam zanurzać w nich dłonie, czuć jak pasma ocierają się lubieżnie o moje palce, a następnie uciekają niepostrzeżenie, jakby zawstydzone tym, że pozwoliły sobie na zbyt wiele. Włosy Shina są długie, sięgają mu do pasa. Kocham sunąć ręką po ścieżce, którą wyznaczają, a że nie kończę swojej wędrówki w miejscu, gdzie znikają kosmyki, tylko nieprzerwanym ciągiem przesuwam się dalej, ku pośladkom, nie jest już moją winą. Niepotrzebnie mnie prowokowały.

Zawsze, kiedy do mnie mówi, muszę poprosić go, by powtórzył. Całą swoją uwagę skupiam najpierw na jego poruszających się ustach. Ocierają się o siebie w tak kuszący sposób, że z trudem udaje mi się go nie pocałować. Nie chcę przecież mu przerywać. W kącikach pojawia się trochę śliny, którą mam ochotę zlizać. Musi być słodka – właśnie jemy maliny, siedząc na trawie w ogrodzie. Zwilża wargi językiem, na moment się zamyśla, charakterystycznie spuszczając wzrok po skosie w lewo. Wtedy zwracam uwagę na jego oczy. Powieki delikatnie opadły, ukazują jednak dwa czarne okręgi wypełnione niebieskim, sztucznym pigmentem i centralnie położoną czarną kropką, która teraz przesunęła się nieco w dół. Wreszcie spogląda mi w oczy. Robi to w taki sposób, że gdyby teraz poprosił mnie o cokolwiek, spełniłbym jego zachciankę od razu. W duchu dziękuję, że nie zdaje sobie sprawy z tego jak na mnie działa.

− Znów mnie nie słuchasz – mówi z wyrzutem. Zrywa garść trawy i ciska nią we mnie. Zielone źdźbła rozsypują się na wszystkie strony po zderzeniu z moim ciałem.

− Przepraszam. Mógłbyś powtórzyć?

Wzdycha, ale ponownie zaczyna swój wywód, a ja staram się skupić całą uwagę na słowach, które opuszczają jego usta. Byłoby łatwiej, gdyby znów nie zaczynały układać się i ocierać o siebie w ten erotyczny sposób.

Jak wygląda Shin-chan? Wyobraź sobie płatki róży zamiast ust, lazurowe spojrzenie, czarną trawę gęsto wyrastającą z powiek, która rzuca podłużne cienie na lekko zaróżowione policzki. Wyobraź sobie drobne ramiona, na których spoczęły dwa pasma długiej grzywki, koronę sterczących kosmyków, podpiętych wsuwkami, wątłe ręce, które wieńczą dłonie o małych paluszkach. Wyobraź sobie płaską klatkę piersiową, delikatny zarys żeber tuż pod nią, następnie przesuń wzrokiem po dwóch prostopadle biegnących liniach, które łączą się w moje osobiste niebo. Trafiłbyś do niego również, gdybym tylko ci na to pozwolił. Ale Shin-chan jest tylko mój. Na koniec wyobraź sobie długie, smukłe nogi, które podtrzymują całą tę gamę najpiękniejszych cech. Mało tego, są one równie piękne, co reszta ciała Shina. I tak właśnie wygląda Shin-chan.

Jego usta są wspaniałe na wiele sposobów. Są wspaniałe, ponieważ można je całować. Łączyć swoje wargi z jego, smakować ich powoli i subtelnie lub łapczywie i gwałtownie. Są wspaniałe, ponieważ można zlizać z nich słodycz językiem. Są wspaniałe, ponieważ narządem smaku można je delikatnie rozchylić i wślizgnąć się do środka, a potem badać wszystkie zakamarki. Dalej nie wymieniam, bo kiedy tylko o tym pomyślę…

− Shindy?

− Tak?

− Chodź tu do mnie, skarbie…