62. Welcome to our MADNESS cz. II (Anli Pollicino, Dunch from Jealkb)

Tytuł: Welcome to our MADNESS

Zespół: Anli Pollicino, Dunch (Jealkb)

Notka autorska: Ponieważ chcieliście kolejną część przygód naszych Japończyków w psychiatryku, proszę bardzo, oto i ona. :3 Mam nadzieję, że się Wam spodoba. Jeszcze jedna część i będzie koniec. :c No ale mam jeszcze inne opowiadania. :3 Jutro wyjdę ze szpitala. ^^ Dziękuję za Wasze miłe słowa. :* Jesteście kochani. <3

CZĘŚĆ II

− Shinda, zapraszam do mojego gabinetu, na rozmowę ze mną. – Dunch zajrzał do sali trójki znajomych. – Kiyozumi, co ty wyprawiasz?!

Chłopak właśnie wisiał do góry nogami na drzwiach szafy na ubrania i wykonywał skłony.

− Muszę pozbyć się tłuszczu z brzucha – wyjaśnił, nie przerywając ćwiczenia. – Raz, dwa, trzy, cztery − dam radę do cholery! Pięć, sześć − wcale nie chce mi się jeść! Siedem, osiem, dziewięć… Dalej już nie wiem…

Doktor zauważył czerwoną i fioletową niteczkę na nadgarstku trenującego.

− Kiyozumi, promujesz anoreksję i bulimię?^[1]

− Tak! Ana i Mia to moje najlepsze przyjaciółki!^[2] Zwłaszcza Ana − to moja królowa.

− Opowiedz mi o tym – zachęcił lekarz.

− Nie będę panu o tym opowiadać. Poza tym, chyba chciał pan rozmawiać z Shindą.

− No tak – przyznał psychiatra i zabrał Shindę do swojego gabinetu. – Co widzisz na obrazku. – Zaprezentował białą tabliczkę z czarnymi bohomazami.

Shinda siedział z założonymi rękoma i wpatrywał się niechętnie w lekarza.

− Widzę śmierć. – A po chwili wpadł na inny pomysł. – Chociaż jak się lepiej przyjrzę, widzę małe, białe, puchate króliczki, które nocą postanowiły się rozmnażać. Czyli innymi słowy: królicza orgia w środku nocy.

Doktor pokazał następny obrazek.

− Znów widzę króliczki. Ale tym razem jest coś innego. One… one się wzajemnie zabijają. Tak, wypruwają sobie flaki. Jeden tutaj wyszarpnął drugiemu serce zębami! A ten… ten go całkiem rozszarpał! – Shinda patrzył na obrazek z podekscytowaniem. Wszystko wymyślił, tak naprawdę widział tylko czarne plamy na białym tle, ale miał z tej zabawy niezdrową satysfakcję.

Trzecia tablica.

− Ostatni z ocalałych królików popełnia samobójstwo z żalu za swoimi kompanami.

− Dlaczego te króliczki najpierw się rozmnażały, a następnie zaczęły zabijać? Jak myślisz?

− To jest jak z ludźmi – zaczął Shinda – tak naprawdę nic nie wiemy o osobach, które znajdują się w naszym otoczeniu. Jednego dnia ruchamy się z przyjacielem, a następnego on wbija nam nóż w plecy, dosłownie.

Doktor pokiwał głową, rozmyślając nad wyjaśnieniem Shindy.

− Dobrze, będziemy jeszcze o tym rozmawiać.

Odprowadził Shindę na salę i zabrał Yoichiego.

− Co widzisz? – Pokazał dokładnie ten sam obrazek, co Shindzie.

− Dlaczego to jest czarno-białe? – Yoichi zmarszczył nosek. – Świat ma tyle kolorów… A to? Nie podoba mi się. – Odwrócił głowę, żeby nie patrzeć na te pesymistyczne wizje.

Doktor wydobył tabliczkę z plamami we wszystkich kolorach tęczy.

− Widzę zieloną łąkę, pełno kolorowych motylków, żółte pszczółki zbierające nektar z czerwonych kwiatków, niebieskie niebo, białe chmurki, słoneczko…

− Już dobrze. – Przerwał mu doktor. – Może zdejmę ci kaftan? – zaproponował, zauważając, że Yoichi nadal siedzi w kaftanie.

− Mój płaszcz? Nie!

Doktor spojrzał na niego z niedowierzaniem i stwierdził, że rzeczywiście bezpieczniej będzie kiedy pacjent pozostanie unieruchomiony.

Poprosił do siebie Kiyozumiego, który całą drogę do gabinetu pokonał truchtem. Nie przestał nawet, kiedy znaleźli się już w pomieszczeniu. Biegł w miejscu, patrząc na doktora, który również przez chwilę przyglądał mu się uważnie.

− Może usiądziesz?

− Nie! Siedząc również spalamy kalorie, ale to jest niewiele w porównaniu z ruchem.

− Posłuchaj, Kiyozumi, zostałeś tu wysłany z jednego powodu: jesteś anorektykiem. Muszę cię wyleczyć, więc nie ma żadnego biegania, zbyt dużo chodzenia ani ćwiczeń. Leżysz w łóżku i objadasz się słodyczami, rozumiemy się?

− Nie! Nie zmusicie mnie!

− Jestem jedyną osobą, która pracuje w tym szpitalu.

− Nie zmusisz mnie! – poprawił Kiyozumi.

− Zmuszę, a teraz usiądź.

− Nie! – krzyknął anorektyk i zaczął jeszcze energiczniej „biec”.

W końcu Dunch został zmuszony do ostateczności – siłą zawlókł szarpiącego się blondyna i przypiął go do łóżka w izolatce (oczywiście nie wsadził go do tej zajmowanej przez Takumę). Do izolatki Takumy nawet nie zaglądał, ponieważ i tak nie dogadałby się z pacjentem. W końcu jednak wypuścił ich wszystkich z pokoi, żeby przeszli się po korytarzu. Kiyozumi biegał od jednego końca do drugiego, Shinda szukał wszystkiego, czym mógłby się zabić. Nikt z nich nie mógł mieć przy sobie telefonów, sznurków ani ostrych przedmiotów, co bardzo mu nie odpowiadało.

− Fred! Fred! Gdzie jesteś, Fred?! Nie słyszę cię… − Masatoshi był bliski płaczu.

Wreszcie dotarł do łazienki, gdzie wisiało małe lusterko.

− Fred! – wykrzyknął radośnie szatyn, widząc swoje odbicie. – Ale z ciebie kawał przystojniaka, Fred. Co mówisz? – spytał, zauważając, że Fred porusza ustami.

Ja nic nie mówię, Masatoshi.

− Fred! Jak dobrze znów słyszeć twój głos…

Shinda słysząc zamieszanie w łazience, zajrzał do środka.

− Lusterko!

− Nie, to mój kumpel Fred – powiedział z dumą Masatoshi.

Shinda odepchnął chłopaka od zwierciadła i przejrzał się w nim poprawiając włosy. Jeśli dane jest mu wreszcie umrzeć, musi dobrze wyglądać.

Masatoshi zobaczył, że Fred… zmienił się… Teraz przypominał Shindę. Coś było nie tak.

− Fred! Co się stało? To… to twój kolega?

Jaki kolega, jełopie?

− Ja nic już nie rozumiem… − Masatoshi wybiegł z łazienki.

Dokąd biegniesz? Zaczekaj na mnie!

Shinda wziął zamach i kiedy już jego dłoń prawie zderzyła się z zimną powierzchnią, coś, a raczej ktoś, złapał go za rękę. Odwrócił głowę i spojrzał na… doktora Duncha!

− Przykro mi, Shinda, ale muszę to zrobić…

Shinda zaparł się nogami i próbował wyrwać.

− Nie! Ja wcale nie chciałem się zabić!

− Wszystkich was zabiję! – krzyknął Takuma, biegnąc przez korytarz w swoim kaftanie.

− Dlaczego on chce nas zabić, panie doktorze? – zapytał Yoichi, który rysował na ścianie różowe kutasy.

− Co chce z nami zrobić? – ożywił się Shinda.

Doktor słysząc to wepchnął chłopaka do izolatki. Shinda dał się grzecznie przypiąć do łóżka. Miał bowiem plan, a żeby go zrealizować, musiał jak najszybciej stąd wyjść.

^[1] Czerwona niteczka – promowanie anoreksji, fioletowa niteczka – promowanie bulimii.

^[2] Pro-Ana – promowanie anoreksji; Pro-Mia – promowanie bulimii.