60. Who Are You? cz. III (Kiyozumi x Shindy)

Tytuł: Who Are You?

Pairing: Kiyozumi x Shindy

Notka autorska: Kolejna część Who Are You? Ponoć jest to najciekawsze z moich opowiadań. Tak przynajmniej powiedziała mi pewna osoba. <3 Zapraszam do czytania.

CZĘŚĆ III

Stoję na korytarzu, wpatrując się w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stała. Opieram się plecami o ścianę i ukrywam twarz w dłoniach, załamany swoją głupotą. I brakiem mózgu u tego dupka również! Myślałem, że się przyjaźnimy…

Staram się równo oddychać, kiedy jestem w miarę spokojny, idę do sali, w której na szczęście nie spotykam Masatoshiego. Chyba nadal jest u dyrektora.

Wraca w połowie zajęć i siada obok mnie w ławce. Nawet na niego nie patrzę. Mam zbyt wielką ochotę, by go udusić. I pewnie gdybym na niego spojrzał, przemieniłbym myśli w czyny.

− O co ci chodzi? – pyta po skończonej lekcji.

− O co mi chodzi?! Chciałeś ją ośmieszyć przed całą szkołą, idioto! Fajnie jest tak znęcać się nad słabszymi?! Z jednym z was nie miałaby szans, a co dopiero z czterema! Może ja ci zdejmę spodnie przed resztą uczniów, co?! Zobaczysz jakie to przyjemne! W ogóle, od kiedy ty się przyjaźnisz z Kyo i jego kumplami?

Otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale zaraz je zamyka.

− Zresztą tracę tylko z tobą czas – rzucam i odwracam się do niego plecami.

− Nie przyjaźnię się z nimi. Po prostu zaoferowali się, że pomogą mi ją przytrzymać.

− Tu nie chodzi o to! Mam w dupie z kim się przyjaźnisz! Jak mogłeś choćby pomyśleć o zrobieniu jej takiego świństwa?!

− Ale czemu ty jej tak bronisz? Rozumiem, że pewnie masz ochotę ją wyruchać, ale wystarczy zaciągnąć ją do jakiegoś kibla, rachu-ciachu i po strachu.

− Jebnij się w łeb, durniu! 

− Nie ogarniam cię, człowieku. Mi też staje na jej widok, ale, stary, to jest laska jednorazowa. Raz bzykniesz i już możesz szukać innej.

Przypieram go gwałtownie do ściany, ignorując fakt, że jego głowa boleśnie się z nią zderza.

− Posłuchaj mnie, skurwielu, jeszcze raz ją obrazisz, to obiecuję, że będziesz musiał nauczyć się egzystować bez kończyn.

− Na mózg ci padło…

Ignoruję jego uwagę i mówię dalej:

− I lepiej, żebym cię przy niej nie widział. Nie dotykaj jej, nie zbliżaj się do niej, nawet na nią nie patrz!

Puszczam go i odchodzę.

***

Siedzę na ławce przed szkolnym budynkiem, obserwując jak opuszczają go uczniowie. Nie spieszy mi się do domu, mam nadzieję, że spotkam jeszcze Shindy. Wychodzi ostatnia osoba, a ja uparcie wpatruję się w drzwi. Wreszcie się w nich pojawia.

− Shindy! – Zrywam się z miejsca i biegnę za nią.

Słysząc swoje imię, odwraca na moment głowę, ale zauważając mnie, znów idzie w obranym przez siebie kierunku.

− Zaczekaj… − Łapię ją za nadgarstek i przyciągam do siebie.

− Zostaw mnie.

− Shindy, proszę, daj mi wyjaśnić…

− A co tu jest do wyjaśniania?

− Ja naprawdę nie chciałem, żeby to zrobił.

− Nie chciałeś? Super… A teraz bądź tak dobry i się ode mnie odczep. – Odwraca się i próbuje odejść, przez co mocniej zaciskam palce na jej ręce.

− Nie! – unoszę odrobinę głos i przyciągam ją do siebie, obejmując ramionami w talii. Patrzy na mnie zaskoczona. Wiem, że swoją zaborczością tylko ją do siebie zrażę, ale chcę, żeby wszystko wiedziała. – Zależy mi na tobie. Chcę, żebyś się tu dobrze czuła.

− Skoro tak bardzo chcesz wiedzieć, jak się tu czuję, to niech zadowoli cię odpowiedź: beznadziejnie.

− Zrobię wszystko, żeby to się zmieniło.

− Nie chcę, żebyś cokolwiek robił. Już wystarczająco namieszałeś w moim życiu. – Opiera dłonie o moje ramiona i stara się mnie odepchnąć. Odrobinę bawią mnie jej rozpaczliwe próby, ale staram się zachować powagę, żeby jeszcze bardziej jej nie zdenerwować. − No puść mnie…

− Nie. – Uśmiecham się figlarnie.

− Nie chcę, żebyś mnie dotykał. Nie rozumiesz słów „nie chcę”?

Wpatruję się w jej usta, rozmyślając nad ich smakiem. Muszą być słodkie jak maliny – mają identyczny kolor.

− Puść mnie!

Przekrzywiam głowę, przyglądając się jej twarzy, a mój uśmiech się poszerza. Już dłużej nie opieram się pragnieniu skosztowania jej warg. Przybliżam się i po prostu ją całuję.

Tak samo, jak po ujrzeniu jej twarzy, teraz również czeka mnie niespodzianka w postaci słodkości, która spływa na moje usta. Przesuwam językiem po jej dolnej wardze. Chcę jak najbardziej skorzystać z tego pocałunku, ponieważ wiem, że następnego może nie być…

Jej reakcja mnie nie zaskakuje – zaczyna okładać moje ramiona pięściami i stara się odwrócić głowę, którą przytrzymuję jedną ręką.

Na policzkach czuję coś mokrego, przypuszczalnie są to jej łzy, ale nie zwracam teraz na nie uwagi. Liczy się tylko słodycz, która spowija jej usta oraz szarpiące się drobne ciało w moich ramionach.

Odrywam się od niej dopiero wtedy, gdy brakuje mi powietrza. Nadal mam zamknięte oczy, więc nawet nie zauważam, kiedy podnosi rękę, by mnie uderzyć. Czuję jedynie delikatne klepnięcie w policzek, jakby musnęło mnie skrzydełko ćmy.

− To miało być uderzenie? Czy chciałaś mnie tylko pogłaskać?

Zaciska zęby, a jej jasna twarz barwi się na delikatny czerwony odcień.

− Oj, chyba kogoś rozzłościłem. – Śmieję się.

− Przestań! Przestań się ze mnie nabijać! A poza tym, jestem chłopakiem! Zrozumcie to wreszcie wszyscy!

− Shindy, nie żartuj sobie. Przecież widać, że jesteś śliczną dziewczynką.

Patrzy na mnie z niedowierzaniem, a w jej pięknych oczach szklą się łzy.

− Jeśli mnie w tej chwili nie puścisz, zacznę krzyczeć – ostrzega szeptem.

− Co zaczniesz robić? – pytam rozbawiony. Nikt jej przecież nie usłyszy.

− Krzyczeć! – unosi głos, a jego donośne brzmienie mnie zaskakuje. Z wrażenia opuszczam ręce, co Shindy natychmiast wykorzystuje i ucieka z płaczem.