76. Golden Cage cz. IV (Aki x Shindy)

Tytuł: Golden Cage

Pairing: Aki x Shindy

Notka autorska: Króciutka część i właściwie nic się w niej nie dzieje, ale nie zawsze jest wena, chyba rozumiecie. :3

CZĘŚĆ IV

Wracam po kilku godzinach. Zaglądam do pokoju, gdzie spodziewam się zastać go śpiącego. Jednak jego oczy są otwarte i wpatrują się we mnie błagalnie. Są pełne łez.

Siadam obok niego na łóżku i gładzę dłonią jego ramię.

− Dlaczego to zrobiłeś? – Zaciska powieki, spomiędzy których wydostają się słone krople.

− Musiałem cię ukarać.

Nic nie mówi. Wtula twarz w poduszkę. Stłumiony płacz.

− To dla twojego dobra, skarbie. Czy ty nie rozumiesz, że chcę cię chronić? Kocham cię, ptaszku.

− Wcale mnie nie kochasz. Zrobiłeś ze mnie swoją dziwkę. Jestem ci potrzebny tylko do jednego.

− Wcale tak nie jest.

Podnosi głowę i podciąga się na tyle, na ile pozwalają mu sznury.

− Pozwól mi wrócić do domu. Nikomu nic nie powiem, tylko…

− Nie chcę tego słuchać – przerywam mu. – Jeśli będziesz posłuszny i wykonasz moje polecenie, rozwiążę cię.

− Jakie polecenie?

− Masz wylizać mi buty.

Chwilę patrzy na mnie z niedowierzaniem.

− Nie, nie zrobię tego. – Odwraca głowę.

− Twój wybór… − Podnoszę się.

− Zaczekaj… – Spogląda na mnie, przez moment się waha. – Dobrze, zrobię to…

Uśmiecham się triumfalnie i przystawiam mu do ust lewą nogę.

− Może najpierw mnie rozwiążesz – proponuje nieśmiało.

− Nie, najpierw musisz sobie na to zasłużyć.

Zamyka oczy, wystawia język i sunie nim po obuwiu. To samo robi, kiedy podaję drugą nogę.

− No, spisałeś się. – Klepię go po głowie, po czym wstaję z materaca i udaję się do wyjścia.

− Ale… przecież…

− Coś nie tak, kochanie? – Spoglądam na niego.

− Miałeś mnie rozwiązać. Obiecałeś. – Zaciska dłonie w pięści.

− Nic nie obiecywałem.

− Powiedziałeś, że to zrobisz, jeśli wykonam twoje polecenie. Zrobiłem, co kazałeś.

− Najwidoczniej mnie tym nie przekonałeś. – Wzruszam ramionami i otwieram drzwi.

− Nienawidzę cię!

− Zachowuj się tak dalej, to poleżysz tak jeszcze kilka dni – ostrzegam, po czym wychodzę.

***

− I jak? Wygodnie ci było? – pytam, kiedy wracam po godzinie.

Nie odpowiada. Leży nieruchomo, z głową odwróconą w kierunku ściany.

− Zadałem ci pytanie.

Znów brak reakcji.

− Shindy? – pytam, zaniepokojony.

 Szybko odwiązuję jego ręce i nogi, po czym delikatnie odwracam go na plecy. Nie patrząc na mnie, podnosi się ostrożnie do siadu. Przygląda się swoim nadgarstkom i kostkom, które zdobią krwawiące rany. Biorę go na ręce i zanoszę do kuchni, gdzie sadzam go na blacie, a sam wyciągam apteczkę. Ujmuję jego dłoń, którą natychmiast wyrywa.

− Spokojnie, nic ci nie zrobię. Chcę je tylko opatrzyć.

Owijam miejsca zranienia bandażami. Shindy rozgląda się po pomieszczeniu. Jego wzrok pada na okna, w których zamontowałem kraty i na nich się zatrzymuje. Patrzy na pręty z przerażeniem.

− Gotowe. – Znów go unoszę i wracamy na górę.

Cały czas milczy.

 – Powiedz coś. No już. – Potrząsam nim. – Shindy, odezwij się… − mówię błagalnie. Jego oczy, wpatrujące się beznamiętnie w ścianę, mnie przerażają.

Odpycha mnie, wstaje z łóżka i chwiejnym krokiem zmierza do drzwi, by spróbować je otworzyć. Kiedy za którymś szarpnięciem nadal nie ustępują, osuwa się po nich na podłogę. Ukrywa twarz w dłoniach i cicho szlocha. To jedyny dźwięk, który dane jest mi teraz usłyszeć.

− Powiedz coś, do cholery!

Nie reaguje. Podciąga kolana pod brodę i owija je ramionami.

− Shindy, błagam…

Wstaję, by podejść do niego i usiąść obok. Odsuwa się ode mnie. Zaciska palce na swoich włosach.

− Nie rób tak. Nie rób sobie krzywdy… − Odrywam delikatnie jego dłonie od włosów.

Spogląda na mnie z niedowierzaniem.

− Tak, wiem… Wiem, że ja cię skrzywdziłem…

Przenosi wzrok na łóżko.

− Dlaczego nic nie mówisz? Strach ci nie pozwala?

Żadnej odpowiedzi. Chociażby kiwnięcia głową. Chociażby spojrzenia.

− Spójrz na mnie! – Siadam przed nim i ujmuję jego twarz w dłonie. Odwraca wzrok. – Spójrz na mnie! – powtarzam, uderzając go w twarz.

Drżącą ręką dotyka policzka i patrzy na mnie ze strachem.

− Powiedz coś… − szepczę, a kiedy to nie skutkuje, dodaję: − Shindy… zabiorę cię na dwór.