77. Golden Cage cz. V (Aki x Shindy)

Tytuł: Golden Cage

Pairing: Aki x Shindy

Notka autorska: Przepraszam, przepraszam, przepraszam, że dopiero teraz dodaję, ale nie miałam do tego głowy. 

Yuuko Mariko Misaki: Rzeczywiście ten cytat idealnie opisuje losy naszego ptaszka i jego właściciela. ^^ Że też sama na to nie wpadłam. xD

Reila Suzu: Tak, Aki jest skurwysynem. A jeśli chodzi o Shina, była to reakcja na to, jak został potraktowany. Mam tu na myśli gwałt i inne zachowania Akiego. Ten ludzki odruch Akiego był spowodowany tym, że sam się przeraził zachowaniem Shindy’ego. W końcu Shindy to również człowiek, a Aki w jakiś nienormalny sposób go kocha.

Intruz Yui: Myślę, że to drugie. :3

Julciaa ♥: Już Cię lubię. ^^ 

CZĘŚĆ V

− Na dwór…? – pyta szeptem.

− Tak, na dwór, kochanie. – Głaszczę wierzchem dłoni jego policzek.

Uśmiecha się delikatnie.

− Kiedy?

− Teraz, jeśli masz siły, oczywiście.

− Tak, mam. – Wstaje szybko z podłogi. Trochę za szybko, ponieważ chwieje się i upada w moje ramiona.

− Oj, chyba jedna nie masz. – Śmieję się.

− Ale wyjdziemy?

− Tak, wyjdziemy. Tylko musisz się przebrać, jest chłodno.

− A gdzie moje ubrania? – Rozgląda się po pokoju.

− Zaraz ci coś dam.

Spogląda na mnie niepewnie.

− Spokojnie, nie będzie żadnej bielizny ze sztucznymi penisami. Ale lateksowa owszem. – Uśmiecham się i muskam palcem jego nos. Wyciągam z szafy zestaw ubrań dla niego. Zakłada majtki z czarnego lateksu.

− A to po co? – pyta, trzymając w ręce drugi skąpy skrawek czarnego materiału.

− To stanik. Chyba wiesz, do czego służy.

− Wiem, ale mam go założyć? – Rumieni się.

− Chyba po to ci go dałem. – Przewracam oczyma.

Zasłania nim swoje sutki, następnie naciąga na nogi czarne zakolanówki. Pomagam mu zapiąć czarną, krótką sukienkę ozdobioną u dołu kokardami. Szybko zakłada na ramiona sweterek i wsuwa stopy w szpilki. Widać, że się niecierpliwi.

− Jeszcze włosy. – Podaję mu wsuwki i szczotkę.

− Przecież wychodzimy tylko na dwór.

− Chcę, żebyś ładnie wyglądał.

− Tam są ludzie? – pyta z nadzieją.

− Nie.

Podchodzi do lustra, rozczesuje długie pasma i podpina je wsuwkami. Zachodzę go od tyłu, by wpiąć czarną różę w jego włosy. Obejmuję go w pasie i spoglądam na nasze odbicie. Tak powinno być. On w moich ramionach. Już zawsze.

Czeka grzecznie aż wyjdziemy. Głaszczę go ostrożnie po włosach tak, by nie naruszyć fryzury.

− A teraz uklęknij – szepczę mu do ucha, a kiedy nie wykonuje mojego polecenia, ponaglam: − No już, bo nie wyjdziemy na dwór.

Odwraca się przodem do mnie i powoli klęka, spuszczając głowę. Zapinam smycz na jego obroży. Spogląda na mnie. Czekam na protesty z jego strony, ale nic takiego nie następuje. Musi mu naprawdę zależeć na tym spacerze.

− Wstań.

Kiedy wykonuje moje polecenie, ciągnę go w stronę drzwi.

− Pierwszy raz w szpilkach? – pytam z rozbawieniem, kiedy kilkakrotnie się w nich potyka.

− Tak. Na co dzień nie chodzę w takim obuwiu.

Biorę go na ręce, gdy docieramy do schodów i po chwili czuję chłodny powiew wieczornego powietrza. Siadam na trawie w ogrodzie i sadzam go sobie na kolanach. Rozgląda się dookoła. Jego wzrok sunie po krzewach, po wysokim ogrodzeniu, które uniemożliwia mu ucieczkę, po okolicy, która jest mu zupełnie obca.

− Gdzie ja jestem…? – szepcze.

− Jesteś w domu, Shindy.

− Jesteśmy nadal w Tokio? Nigdy tu nie byłem. – Porusza się, chyba ma zamiar wstać, ale szarpnięciem przyciągam go do siebie.

− Teraz zostaniesz tu na zawsze.

Czuję wilgoć na splecionych palcach. Spoglądam na jego twarz i zauważam krople, które wypływają z jego oczu.

Uważnie przygląda się prętom ogrodzenia. Przygląda się swojej złotej klatce.

− Gdybym cię z niej wypuścił, oni by cię rozszarpali, ptaszku. Powyrywaliby twoje włosy niczym piórka. Zraniliby dotkliwie twoje serduszko. Nie mogę na to pozwolić.

Milczy.

− Świat jest ogromny i niebezpieczny, życie jest trudne. Tam, poza złotą klatką, czeka na ciebie tylko ból i samotność. Przeżyjesz rozczarowanie, wiele razy kogoś stracisz. A ja… ja będę z tobą zawsze, aż do śmierci.

− Nie chcę tak żyć… − szepcze. – Mogą mnie zranić, mogę cierpieć, ale nie chcę spędzić reszty życia zamknięty w twoim domu.

Całuję jego włosy, rozkoszując się ich owocowym zapachem. Więcej kropli spada na moje dłonie.

− Chcę, żebyś był bezpieczny, kochanie. A tylko kiedy jesteś ze mną mam pewność, że nic ci nie grozi. Już wtedy, kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem, wiedziałem, że muszę cię chronić. Chodziłem za tobą wszędzie, aż w końcu dotarło do mnie, że długo tak nie wytrzymam, że muszę cały czas mieć ciebie przy sobie.

Ujmuję jedną ręką jego podbródek i obracam jego twarz ku swojej. Chwilę przyglądam się jego błyszczącym oczom, drżącym wargom.

− Będziesz szczęśliwy – obiecuję i składam na jego ustach delikatny pocałunek.

Odrywam się od niego, z uśmiechem przeczesując palcami jego włosy. Zaciska palce na brzegu swojej sukienki i spuszcza głowę.

− Aki… − odzywa się w końcu i spogląda na mnie. – Ja ci pomogę.

Zaciskam mocniej ramiona na jego talii.

− Myślisz, że dam się na to nabrać? Chcesz mnie zostawić. Chcesz zdobyć moje zaufanie, żebym dał ci trochę swobody. Uciekniesz.

− Nie ucieknę. Chcę ci pomóc. Widzę, że tego potrzebujesz.

− Nie! – Biorę go na ręce i wracam do domu.

− Poczekaj… Nie możemy jeszcze zostać?

− Nie, nie możemy. Już późno.

− Daj mi chwilkę – prosi.

Zatrzymuję się.

− Mógłbyś mnie postawić?

Stawiam go na trawie. Chwiejąc się w za wysokich obcasach, podąża w stronę ogrodzenia. Widząc, co robi, ciągnę znacząco za smycz.

− Nic nie zrobię. – Odwraca na chwilę głowę w moją stronę. Podchodzi do metalowego płotu i zaciska palce na prętach. Patrzy na las, który otacza moje domostwo.

− Nie uciekniesz stąd – ostrzegam.

− Wiem… − odpowiada po chwili.

Zauważam, że delikatnie drży.

− Zimno ci… Chodź, wracamy. – Ponownie ciągnę smycz.

Wraca do mnie. Ostatni raz zerka na pręty złotej klatki. Na jego policzku krystalizuje się łza. Biorę go na ręce i idę do domu.