66. Who Are You? cz. IV (Kiyozumi x Shindy)

Tytuł: Who Are You?

Pairing: Kiyozumi x Shindy

Notka autorska: Ta część jest bardzo krótka, ale w następnej szykuję niespodziankę. :3 Mogę prosić o pięć komentarzy? Jeśli będzie więcej, nic się nie stanie. <3

CZĘŚĆ IV

Następny dzień jest koszmarny. Ilekroć próbuję się do niej choćby zbliżyć (bo o rozmowie mogę pomarzyć), natychmiast mi ucieka.

Wreszcie trafiam na odpowiedni moment, kiedy układa rzeczy w swojej szafce. Nie widzi mnie, ponieważ stoi odwrócona plecami.

− Shindy, porozmawiajmy – proszę, podchodząc do niej.

Książka wypada jej z rąk. Obraca się w moją stronę.

− Nie mamy o czym.

− Chciałem cię przeprosić… − Podnoszę podręcznik i wręczam go Shindy. Odbiera książkę szarpnięciem dłoni i odkłada na półkę. – Za to, że cię pocałowałem. Ogólnie za moje zachowanie.

Zamyka z hukiem drzwi szafki i oddala się.

− Shindy, proszę…

− Odczep się ode mnie, słyszysz?

− Czy ty naprawdę nie wiesz, dlaczego to wszystko robię?

− Nie wiem.

Zastanawiam się, czy powiedzieć jej o wszystkim, o całym tym zamieszaniu, które dzieje się w moim sercu, gdy tylko o niej pomyślę. Z drugiej strony, nie chcę jej przestraszyć, a już pewnie przypięła mi plakietkę z napisem: „Świr! Omijać szerokim łukiem!”.

− Shindy ja…

Dalszą wypowiedź przerywa dzwonek, oznajmujący koniec przerwy.

− Nieważne… Idź na lekcję.

− Powiedz – prosi, patrząc mi w oczy.

− Później ci powiem. Idź już, bo się spóźnisz.

Odprowadzam ją wzrokiem, kiedy zmierza w kierunku schodów, a potem znika na górze.

***

Więcej jej nie spotykam. Nie wiem nawet, w jakiej jest klasie, więc nie mogę sprawdzić, o której kończy zajęcia. Lekcje mijają, tak samo przerwy. Kiedy kończę, postanawiam jeszcze raz przejść się po całej szkole, ale po Shindy ani śladu. Może poszła już do domu? Szczerze powiedziawszy wolałbym, żeby nie chodziła nigdzie sama. Ale co mogę zrobić? Śledzić ją? Z drugiej strony to nie taki zły pomysł. Przynajmniej miałbym pewność, że jest bezpieczna. Jednak gdyby mnie zauważyła, wzięłaby mnie za kompletnego maniaka.

Przechodzę koło szafek, kiedy słyszę dźwięk, przypominający cichy szloch. Zatrzymuję się przed drzwiami i podchodzę bliżej, uważnie nasłuchując.