67. Who Are You? cz. V (Kiyozumi x Shindy)

Tytuł: Who Are You?

Pairing: Kiyozumi x Shindy

Notka autorska: Nie wiem, czy niespodzianka się spodoba, ale ta część jest pisana z perspektywy Shindy’ego. I jest wyjaśnione to, co wszystkich nurtuje: dlaczego Shindy nosi spódnice? 

CZĘŚĆ V

Zmiany… Zawsze zakładamy, że wyjdą na dobre. Ja też tak założyłem…

Zmieniłem szkołę, zmieniłem otoczenie, zmieniłem przyjaciół, ponieważ chciałem zacząć wszystko od nowa.

Szkoła. Zwyczajna placówka, jakich wiele można spotkać w Tokio. Ucieszył mnie widok ogródka, który mieści się za budynkiem. Trawa jest idealnie przycięta, przez co przypomina raczej zielony dywan, a otaczające ją krzaki, przywodzą na myśl murek, sięgający mi do szyi.

Otoczenie. Moja nowa szkoła znajduje się o wiele dalej niż ta poprzednia, a na dodatek idzie się do niej w zupełnie innym kierunku. Żeby się do niej dostać muszę udać się w tereny nie za dobrze mi znane. Najlepszą drogą jest przejście przez park, gdzie codziennie witają mnie kwitnące wiśnie…

Przyjaciele. W poprzedniej szkole miałem kilka życzliwych mi osób, które były ze mną do czasu, w którym nie przyznałem się do swoich nieco odmiennych upodobań. Lubię przebierać się w kobiece ubrania. Podoba mi się, kiedy mogę założyć sukienkę, odkrywającą odrobinę uda, na nogi naciągnąć pończochy i przypiąć do nich podwiązki. Uwielbiam bawić się kosmetykami. Przebierać w szerokiej palecie barw lakierów do paznokci, cieni do powiek, szminek. Przyjemność również sprawia mi eksperymentowanie z fryzurą. Lubię czesać swoje włosy, tapirować je, stroszyć palcami, spinać w wymyślne kombinacje. Po prostu lubię czuć się kobietą. Kobiety są piękne, zadbane. Dlaczego ja nie mogę taki być? O kobiety zabiegają mężczyźni, dla kobiet tracą głowę. Dlaczego o mnie nie mogą zabiegać? Dlaczego dla mnie nie mogą jej tracić? Kobietami chcą się opiekować, a ja pragnę, by ktoś dostrzegł, że mimo iż w rzeczywistości jestem chłopakiem, pod tą powłoką kryje się delikatna osoba, która potrzebuje wsparcia, kogoś, kto by się nią zajął.

Moja mama wie o tym, że lubię się przebierać i akceptuje to. Tacie nic nie wspominałem. Na szczęście wychodzi wcześnie rano do pracy, a wraca późno, kiedy ja już śpię, więc nie jest narażony na widok swojego syna w dziewczęcym mundurku.

Chciałem zacząć wszystko od nowa. Chciałem iść do szkoły, ale tym razem jako prawdziwy ja. Ubrany tak jak chcę. Jednocześnie chciałem, żeby wszyscy wiedzieli, że jestem chłopakiem. Tak też zrobiłem. I był to największy błąd w moim życiu…

Nigdy po dzwonku, który kończy wszystkie moje zajęcia, nie wychodzę od razu ze szkoły. Zawsze czekam aż wszyscy opuszczą budynek, a uczniowie, którzy jeszcze mają lekcje, wrócą do sal. Wtedy cała szkoła jest tylko dla mnie. Mogę chodzić wszystkim korytarzami i nikt się ze mnie nie śmieje ani mi nie dokucza.

Wchodzę do łazienki. Niestety w pomieszczeniu spotykam Kyo i jego przyjaciół, którzy palą papierosy i jakby tylko czekają na moment, w którym stanę im na drodze.

− Lala, nie wiesz, że makijaż dziewczyny poprawiają w damskim kiblu? – Kyo wrzuca niedopałek do umywalki i podchodzi do mnie. Nie mam jak uciec, ponieważ Kaoru zasłania drzwi własnym ciałem.

Kyo chwyta mnie za włosy i siłą wlecze w kierunku drugiej łazienki.

− Przestań! To boli! – krzyczę, zaciskając powieki, spomiędzy których sączą się drobne łzy.

− A w sumie… Mam inny pomysł… − Uśmiecha się przebiegle. – Która szafka jest twoja?

Nie odpowiadam, próbując oderwać jego palce od swoich włosów.

− Odpowiadaj! – warczy, ciągnąc mocniej.

− Ta ostatnia…

− Świetnie. – Szarpnięciem doprowadza mnie do odpowiedniej szafki. – A teraz ją otworzysz.

Domyślam się, co chce zrobić. Trafił w mój czuły punkt – panicznie boję się ciasnych, zamkniętych pomieszczeń.

− Nie – odpowiadam.

− Już! – Popycha mnie na drzwi, o które obijam się boleśnie.

− Zostaw mnie… Co ja ci zrobiłem?

− Istniejesz, dziwko! To wystarczy! Otwieraj tę szafkę, bo nam się spieszy!

Kaoru wyciąga z kieszeni mały scyzoryk, który zbliża do mojej twarzy.

− Teraz otworzysz? – pyta.

Wybieram odpowiednie liczby i po chwili szafka jest otwarta.

− Grzeczna dziewczynka – mówi Kyo.

− Proszę, nie rób mi tego… – Patrzę na blondyna błagalnie zapłakanymi oczyma.

Bez słowa wpycha mnie do środka i zamyka szafkę. Natychmiast w pomieszczeniu robi się ciemno.

− Kyo! – Zaczynam walić pięściami w drzwi, naiwnie mając nadzieję, że jakimś cudem się otworzą.

− Zamknij się! Może sprzątaczka ci otworzy, a może nie… − Słyszę ich śmiech. – W każdym bądź razie, trochę sobie tu posiedzisz. – Odgłos kroków; muszą się oddalać. – Ty to masz łeb Kaoru. Wpaść na to, żeby ją postraszyć nożem – chwali przyjaciela Kyo, a potem słyszę już tylko ciszę, panującą na korytarzu.

Nadal z całych sił napieram na drzwi, ale za nic nie chcą się otworzyć. Opieram się plecami o ścianę i ukrywam twarz w drżących dłoniach. Mam wrażenie, że z sekundy na sekundę zaczyna brakować mi powietrza, a ściany się kurczą.

Przypominam sobie o telefonie, który jest… rozładowany…

Pozostaje mi tylko czekać na koniec lekcji. Minuty dłużą mi się niemiłosiernie, czuję, że powoli wariuję. Po pustym korytarzu roznosi się mój szloch. Dlaczego nikt nie może tędy przechodzić? Nagle słyszę czyjeś kroki.

− Ktoś tam jest? – Rozpoznaję ten głos. Jego właściciel stoi przy drzwiach.

− Kiyozumi?

− Shindy? – Jest równie zaskoczony, co ja. – Kto ci to zrobił?

− Kyo – wyjaśniam, płacząc.

− Nie bój się, zaraz cię wyciągnę. Podaj mi tylko swój szyfr.

Wymieniam po kolei liczby, a po chwili drzwi się otwierają. Kiyozumi wyciąga mnie i przytula mocno. Wtulam twarz w jego ramię. Chyba nie przeszkadza mu fakt, że moczę łzami jego koszulę.

− Dziękuję – mówię cicho i odsuwam się od niego.

− Nie ma sprawy. – Uśmiecha się.

Przez chwilę patrzymy sobie wzajemnie w oczy, aż w końcu odwracam wzrok w bok i dostrzegam Masatoshiego. Idzie w naszym kierunku, na szczęście jego uwagę przykuwa tablica z rozwieszonymi na niej informacjami.

− O nie… − wymyka mi się cichy jęk.

− Co? – Kiyozumi odwraca głowę. – Cholera… − Nagle czuję, jak jego palce zaciskają się na moim nadgarstku. Ciągnie mnie w kierunku zakrętu. Wbiegamy w następny korytarz i szybko pokonujemy drogę do głównych drzwi. Kiyozumi nie zwalnia nawet wtedy, gdy znajdujemy się na dworze.

− Kiyozumi, zatrzymaj się – proszę.

Nie wykonuje mojego polecenia.

− Ja już nie mam siły… − Próbuję wyrwać rękę z jego silnego uścisku.

Staje, ale tylko po to, by niespodziewanie, wziąć mnie na ręce i przerzucić sobie przez ramię.

− Co ty wyprawiasz? Postaw mnie! – Zaczynam okładać pięściami jego plecy i wierzgać nogami.

− Uspokój się. Nie utrudniaj mi tego.

Odrobinę zwalnia, chyba jest już zmęczony. Wchodzi do jakiegoś bloku i stawia mnie dopiero w windzie.

− Gdzie ja jestem? Co ty chcesz zrobić? – zaczynam panikować.

− W windzie – odpowiada ze stoickim spokojem.

− To wiem…

− Zaraz będziemy w moim mieszkaniu – wyjaśnia. – Z łaski swojej, bądź grzeczna i nie szarp się, dobrze?

Nagle winda gwałtownie się zatrzymuje. Między dwoma piętrami…

− O nie… Zatrzymała się… Kiyozumi, zrób coś! – Teraz panika zmienia się w histerię. Klaustrofobia wdziera się do mojego umysłu i przejmuje nad nim kontrolę.

− Spokojnie. – Naciska palcem przycisk alarmowy.

Osuwam się na podłogę, dygocąc na całym ciele.

− Shindy, co jest? – niepokoi się Kiyozumi.

− Mam klaustrofobię… − mówię, a następnie moje oczy zalewa ciemność i tracę przytomność.