105. Beauty and the Beast cz. II (Aki x Shindy)

Tytuł: Beauty and the Beast

Pairing: Aki x Shindy

Notka autorska: Witajcie, Wisienki. :* (Tak, nazwałam Was Wisienkami, bo skoro ja jestem Black Cherry, to Wy jesteście moimi Wisienkami, jak słodko ^^”). Jej, mam dobry humor, bo właśnie piszę sobie siódmą część tego opowiadania i Aki jest taki kochany. :3 W ogóle, to co oni tam wyprawiają… xD Ale cii… Cherry nic nie powie. ^3^ Miłego czytania, Wisienki, a Cherry już się zamyka, bo więcej głupot napisze. ^^” Aha, jeszcze jedno: jakie opowiadanie chcecie w następnej notce?

Toshi: Pies nie wyszedł z tego domku. Tam jest napisane, że Tenshi „usiadł grzecznie na kafelkach, którymi wyłożony był niewielki przedsionek”. :3

Yuuko Yukino Konoe: To ja już wolę Aki x Shindy, niż Reituki, które zalewa blogosferę. Yuuko, ta miłość nie będzie nienormalna, a Shindy nie jest nieogarnięty. Fakt faktem, potyka się na koncertach, ale chyba można mu to wybaczyć. xP Dokończę resztę opowiadań.

Taleja: Mądra Taleja, mądra. :* Jesteś na dobrym tropie, kochana. Obiecuję, że skończę resztę opowiadań. I przepraszam bardzo, że robię taki zamęt na blogu, ale wiesz, jak jest. Wena przychodzi, ale tylko na jedno opowiadanie. :c

Reila Suzu: Co Wy macie z tymi wampirami, Wisienki? xD Ja mam dziwne porównania, Rei. :3 Jestem tylko ciekawa, co Ci podsunęła wyobraźnia. :D

sh.: Początkowo zamiast Shindy’ego miał być Kai z the GazettE, ponieważ Kai jest moim ulubieńcem z tego zespołu, ale! Kai mi za nic nie pasował do Akiego. :c I za każdym razem pisząc to wyobrażałam sobie, że Kai to Shindy. Lubię Aki x Shindy. Lubię nietypowe połączenia. Jakoś tak na dziwny sposób pasują mi do siebie. Zwłaszcza, kiedy piszę coś perwersyjnego, jakieś BDSM i te sprawy. Wtedy Aki jest złym panem, a Shindy jego suczką. Kurde, jak ja to uwielbiam. *u*

CZĘŚĆ II

Następnego dnia rutyna rozpoczęła się na nowo, a on zaplątawszy się w wirze codziennych spraw, zupełnie zapomniał o wczorajszym spotkaniu. Tenshi znów był grzeczny podczas spaceru, a „do zobaczenia” okazało się pożegnaniem powiedzianym ot tak sobie. Tak naprawdę Shindy nie wiedział już, czy przypadkiem Aki nie był jedynie wytworem jego wyobraźni, który pojawił się w jednym z jego snów.

Wszedł z Tenshim do parku i spuścił psa ze smyczy. Przez chwilę bernardyn grzecznie bawił się ze swoim opiekunem, a potem jego uwagę przykuł znajomy zapach. Podążył za nim aż dotarł do ogrodzenia, które oddzielało park od małego lasku. Przez dziurę w siatce przedostał się na drugą stronę i pognał przed siebie.

− Tenshi! – zawołał Shindy i pobiegł za czworonogiem. Przecisnął się przez otwór, po czym zniknął pośród drzew. – Tenshi! – krzyczał, coraz bardziej zagłębiając się w leśnym labiryncie. – Tenshi, wracaj tu!

Starał się biec prosto, żeby potem odnaleźć drogę powrotną, ale szybko przestał orientować się w terenie. Zmęczony, oparł się o drzewo. Starał się nie panikować. Przecież psu na pewno nic się nie stanie. Znajdzie drogę powrotną. Gorzej było z nim.

Nagle usłyszał ruch za sobą, jakby ktoś sprawnie zeskoczył z drzewa. Odwrócił się i wtedy czyjeś ramiona zagrodziły mu drogę ucieczki. Shindy przylgnął do drzewa, wpatrując się w czarne oczy, które tak doskonale zapamiętał, a które dzisiaj były zupełnie inne. Nie były już niewinne i szczenięce, teraz miały drapieżny charakter i zdawały się przeszywać Shindy’ego na wylot.

− Aki… − wyszeptał chłopak i starał się bardziej odsunąć, co było niemożliwe, o czym przypominała chropowata powierzchnia kory, wbijająca się w jego plecy.

− Co robisz sam w lesie?

− Szukam Tenshiego. A ty co tu robisz?

− Może poszukamy go razem? – zaproponował Aki, nadal wpatrując się intensywnie w tęczówki Shindy’ego.

− Dam sobie radę…

− A wiesz, gdzie jesteś? – zapytał z rozbawieniem brunet.

− A ty wiesz, gdzie jesteś?

− Ja wiem. Chodź. – I bez jakichkolwiek pytań chwycił blondyna za rękę i pociągnął go ze sobą.

− Poczekaj… Skąd wiesz, że akurat tędy?

− Bo mam takie przeczucie. – Uśmiechnął się delikatnie Aki.

− Mógłbyś mnie puścić? – Czuł się nieco dziwnie, kiedy chłopak trzymał kurczowo jego nadgarstek.

− Nie, jeszcze mi się zgubisz.

Westchnął, ale posłusznie szedł za Akim.

− Tenshi! – zawołał nagle brunet.

− To na nic – jęknął Shindy. – Już go wołałem. Pewnie jest za daleko.

− A mi się wydaje, że jest bardo blisko.

− Skąd… − zaczął blondyn, ale Aki mu przerwał:

− Posłuchaj.

Przez chwilę nikt nic nie mówił.

− Nic nie słyszę – powiedział w końcu Shindy, na co Aki przewrócił oczami i pociągnął go w dół, aż chłopak upadł na ściółkę.

− Co ty robisz…?

− Cii – uspokoił Aki i przyłożył jego dłoń do ziemi. – Czujesz?

− Co?

Shindy nic nie czuł, nic nie słyszał, nic nie rozumiał…

− Biegnie do nas. Zaraz tu będzie.

I w istocie już po chwili blondyn usłyszał odgłos przedzierania się przez krzaki, aż w końcu wyskoczył na niego Tenshi, powalając go na usłane liśćmi podłoże. Aki śmiał się, obserwując jak Shindy stara się wydostać spod ciężkiego ciała psa.

− Tenshi – zlitował się w końcu nad chłopakiem, który za nic nie mógł sobie poradzić. Pies natychmiast poderwał się i podbiegł do Akiego, merdając ogonem.

− Dlaczego on cię tak słucha? I skąd to wszystko wiedziałeś? – Shindy wstał i zaczął otrzepywać się z liści.

− Mam po prostu dar. – Aki wzruszył ramionami i delikatnie wyplątał z włosów blondyna liść, którego ten nie zauważył. – Zwierzęta mnie uwielbiają.

− Świetnie – mruknął chłopak, nieco zawstydzony gestem ze strony bruneta. – Wracajmy. – I już miał zamiar iść, kiedy poczuł szarpnięcie za rękaw.

− Idziesz w złą stronę – pouczył i pociągnął Shina w swoim kierunku.

− Ej, puść mnie… Sam mogę iść.

Aki zignorował protesty Shindy’ego i wlókł go dalej, aż blondyn potknął się o wystający korzeń i ponownie upadł na ziemię, przy okazji raniąc sobie dłonie o gałęzie, które się na niej poniewierały.

Brunet cały zesztywniał. Chwycił mocniej chłopaka za ubranie, przyciągnął do siebie i oplótł ramionami w pasie.

− Aki? – szepnął przestraszony Shindy, kiedy poczuł mocny uścisk na swoim nadgarstku, a chłopak polizał jego zranioną dłoń. – Aki! – Starał się wyrwać, jednak brunet za mocno go trzymał. Tenshi szczekał i warczał na Akiego, ale ten jedynie posłał mu wrogie spojrzenie i pies natychmiast skulił się, skomląc.

Shindy stał jak sparaliżowany, patrząc jak chłopak nadal liże drobne rany na jego skórze. Dopiero, kiedy lekko go ugryzł, szarpnął się gwałtownie i odsunął od niego.

− Co ty wyprawiasz?!

Aki wpatrywał się w Shina czarnymi, wygłodniałymi oczami. Po chwili zacisnął zęby i warknął:

− Musisz już iść. Tam jest wyjście. – Wskazał dłonią właściwy kierunek. – Biegnij…

Shindy pospiesznie chwycił psa za obrożę i pociągnął go w stronę, którą pokazał Aki.