107. Beauty and the Beast cz. IV (Aki x Shindy)

Tytuł: Beauty and the Beast

Pairing: Aki x Shindy

Notka autorska: To naprawdę przypomina Zmierzch? O.O W ogóle się tą książką nie inspirowałam. xD Mamy już czwartą część, niedługo piąta, a piąta mi się podoba. :3

CZĘŚĆ IV

Kiedy otworzył oczy, zauważył pomarańczową roletę, przesłaniającą okno. Usiadł gwałtownie na łóżku, przez co zakręciło mu się w głowie. Na moment przymknął powieki, by poczekać aż zawroty miną, a następnie rozejrzał się po pokoju. Odrzucił kołdrę i zorientował się, że jego ubrania zastąpiły za luźne spodenki i przydługa koszulka. Zarumienił się na myśl, że ktoś go rozbierał, widział jego nagie ciało. Wstał, tym razem ostrożnie, i podszedł cicho do drzwi. Powoli nacisnął klamkę i wyjrzał na niewielki korytarz. Za przepierzeniem znajdowała się mała kuchnia, a w niej, tyłem do niego stała postać o czarnych włosach. Shindy zadrżał, widząc jak wyciąga z szuflady długi nóż.

Zaczął skradać się do głównych drzwi. Wiedział, że ludzie uznają go za wariata, kiedy zobaczą, jak biegnie po ulicy boso i w piżamie, ale nie miał teraz czasu na szukanie ubrań.

− Chcesz wyjść bez śniadania? – Usłyszał głos z kuchni.

Blondyn zamarł. Wydawało mu się, że porusza się bezszelestnie. Jak on to usłyszał?!

− Śniadanie jest bardzo ważne – kontynuował Aki, wychodząc z kuchni. Uśmiechnął się, ukazując swoje zęby. – Dostarcza energii na resztę dnia.

Shindy wpatrywał się to w jego uśmiech, to w nóż, który nadal trzymał w ręce.

− Bardzo dziękuję, że mi wczoraj pomogłeś, ale chyba trochę się zasiedziałem… − Shindy położył dłoń na klamce, kiedy Aki znalazł się przy nim i oparł się o drzwi.

− Mogę wyjść? – zapytał nieśmiało chłopak.

− Przygotowałem ci śniadanie – przypomniał Aki. – Poza tym nigdzie nie pozwolę ci wyjść w piżamie. Przeziębisz się.

− Właściwie to jakim cudem mam ją na sobie?

− Musiałem cię dokładnie obejrzeć, żeby mieć pewność, że ten idiota nic ci nie zrobił – wyjaśnił ze spokojem.

− Obejrzeć? – powtórzył z niedowierzaniem Shindy.

− Obejrzeć – przytaknął Aki i pociągnął Shina do kuchni. – Zjedz grzecznie, a potem odprowadzę cię do domu.

Shindy niechętnie usiadł przy stole i wbił wzrok w talerz z kanapkami.

− Nie jesz? – spytał brunet, po czym odgryzł kawałek kiełbasy.

− Nie jestem głodny.

− Ostatnio też… − W porę zamilkł.

− Co?

− Nic, nic. – Znów zabrał się za jedzenie.

Shindy nie drążył tematu. Wiedział, że jeśli wszystko pójdzie dobrze, niebawem będzie w domu i wtedy postara się, by już więcej nie spotkać Akiego.

− Dlaczego jesz kiełbasę? – zapytał po chwili Shindy.

− Bo lubię.

− Masz kanapki…

− Jestem facetem. Potrzebuję mięcha, a nie jakiś kanapek. – Spojrzał z pogardą na talerz.

− Sugerujesz, że ja nim nie jestem?

− Snuję przypuszczenia co do anoreksji – odparł Aki, nadal zajadając się kiełbasą. – Popatrz tylko: zrobiłem im oczy z ogórków i uśmiechnięte buźki z pomidora, a ty i tak nie chcesz ich zjeść. – Odwrócił pomidorowy łuk, tak że kanapka wyglądała teraz na zasmuconą. – Widzisz, smutno jej teraz…

− Jesteś nienormalny. – Blondyn pokręcił głową.

− Otwórz usta. – Chłopak podsunął Shindy’emu kromkę pod nos, jednak ten zacisnął zęby. – Nie bój się, nie zamierzam cię otruć, motylku.

− Moty… − Shindy nie dokończył, ponieważ Aki wepchnął mu brutalnie pieczywo do ust. Zakrztusił się i z trudem pogryzł, a następnie przełknął kanapkę.

− Jeszcze jedną? – zaproponował brunet.

− Nie. Pójdę już. – Wstał od stołu.

− Shindy, czekaj, nie wypiłeś herbatki.

− Nie chcę herbatki – warknął nieco zirytowany chłopak. – Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego, rozumiesz?

− Po co te nerwy?

− A czy ja się denerwuję? Przecież tu nie ma powodu, by się denerwować! Przecież codziennie spotyka się ludzi, którzy zachowują się jakby mieli rozdwojenie jaźni.

− Mam rozdwojenie jaźni? – Aki zmarszczył brwi.

− Gdybyś miał jedynie rozdwojenie jaźni… Lizałeś mnie po rękach! Nie zachowujesz się jak… jak… człowiek…

− A jak się zachowuję? – zaciekawił się brunet.

− Jak zwierzę… − szepnął Shindy.

Aki uśmiechnął się na jego słowa.

− Wychowały mnie wilki – odparł ironicznie.

− Przestań sobie ze mnie żartować!

− Motylku, to ty masz coś z główką, nie ja. – Roześmiał się.

Shindy zacisnął dłonie w pięści.

− Ty zachowujesz się jak pomylony! Wtedy, gdy szukaliśmy Tenshiego… Ty wszystko słyszałeś czułeś…  A wczoraj warczałeś na tego faceta.

− Warczałem na faceta – powtórzył z rozbawieniem Aki.

− Przestań! To nie jest zabawne! Coś jest z tobą nie tak!

− Jak się rzuca. – Wpatrywał się w Shina oczarowany. – Niczym szczeniaczek. Małe pieski zawsze rzucają się na te większe.

− Wychodzę! – krzyknął Shindy, odwrócił się i ruszył w kierunku drzwi.

− W piżamie?

− W takim razie oddaj mi moje ubrania.

− Nie zostaniesz na obiedzie?

− Nie – warknął Shindy – nie zostanę na obiedzie.

− Szkoda.

− Oddaj mi w końcu moje ubrania. Spieszę się.

Aki poszedł do sypialni, wyciągnął z szuflady złożone w kostkę ubrania Shindy’ego i wręczył je chłopakowi, który natychmiast zniknął w łazience, zamykając drzwi na zamek.

− Um… Shindy?

− Co? – Blondyn właśnie zapinał spodnie, a następnie wciągnął na siebie koszulkę.

− Zapomniałem cię uprzedzić. Zamek w drzwiach od łazienki zawsze się zacina…