109. Who Are You? cz. XV (Kiyozumi x Shindy)

Tytuł: Who Are You?

Pairing: Kiyozumi x Shindy

Notka autorska: Wygrało WAY, zatem dodaję przedostatnią część. :3 Ostatnia jeszcze nie jest dokończona, ale postaram się dać ją jako następną notkę. Bardzo Was wszystkich przepraszam za ten zamęt, ale moja wena jest kapryśna. ;-; Żebyście nie musieli marnować czasu na przypomnienie sobie, co było w poprzednich rozdziałach postanowiłam Wam je streścić:

Po nieprzyjemnym incydencie, jaki miał miejsce na szkolnej wycieczce (wszyscy dowiedzieli się jakiej Shindy jest płci), Shin ląduje w szpitalu, gdzie odbywa rozmowę z Kiyozumim, podczas której wpada na pewien pomysł. Gdy tylko wraca do szkoły, postanawia wcielić swój plan w życie. Zostawia w szafkach innych uczniów zaproszenia na swój pogrzeb. Kiyozumi również otrzymuje czarną kopertę i natychmiast zaczyna szukać chłopaka. Znajduje go na dachu szkoły i, gdy ten chce już skoczyć, odciąga Shindy’ego na bok, a następnie całuje. Shindy po raz pierwszy odwzajemnia pieszczotę. Chwila przyjemności jednak nie trwa długo, ponieważ natychmiast na dach wpada policja oraz lekarze, którzy zabierają Shina i Kiyo do szpitala.

Mam nadzieję, że jakoś pomogłam.

Ten rozdział zbytnio mi się nie podoba, za to następny powinien być całkiem-całkiem. :3 I przepraszam, że takie krótkie... ;-;

Anonimowy: Postaram się dokończyć wcześniejsze opowiadania. Najpierw WAY, a zaraz po nim White Eden. Naprawdę kogoś interesuje jeszcze Anorexia?

CZĘŚĆ XV

− Niewygodnie mi – żali się Shindy.

− Wiem, skarbie.

Podnosi głowę i spogląda znacząco na moje usta. Całuję go delikatnie.

− Nic ci nie grozi – uspokajam go.

Nawet nie zauważam, kiedy dojeżdżamy. W tym momencie liczy się dla mnie tylko wtulone we mnie ciało.

Ktoś otwiera drzwi i szarpnięciem wyciąga Shindy’ego.

− Może trochę delikatniej – mówię, patrząc wrogo na funkcjonariusza.

Drugi policjant chwyta mnie mocno za ramię i ciągnie w kierunku szpitala. Shindy przystaje gwałtownie, kiedy zauważa, do jakiego budynku się zbliżamy.

− Ja nie chciałem się zabić! – Zapiera się nogami.

− Zrobimy ci tylko badania. Nie zostaniesz tu – zapewnia lekarz, który idzie obok.

Chłopak odrobinę się uspokaja. Znów zaczyna panikować, kiedy prowadzą nas w różne korytarze.

− Chcę z nim zostać – zwracam się do trzymającego mnie mężczyzny. – On się boi.

Ignorują mnie i wprowadzają do sali. Przestaję rejestrować, co się ze mną dzieje. Czuję jedynie, że nacisk na moich nadgarstkach się zwalnia. Prowadzą mnie od jednej maszyny do drugiej, zadają jakieś pytania, na które machinalnie odpowiadam. Czas ciągnie się w nieskończoność. Chcę już go zobaczyć, znów go dotknąć, pocałować, zabrać do domu, ochronić…

− Wygląda na to, że wszystko w porządku – informuje lekarz. – Możesz wrócić do domu, twoja mama już czeka na korytarzu.

− Co z Shindym? Gdzie on jest?

− Musisz iść prosto, a następnie skręcić w prawo – instruuje, jak gdyby nie usłyszał moich słów.

Wychodzę z sali. Nigdzie się bez niego nie ruszę. Zamiast iść drogą, która zaprowadzi mnie do matki, udaję się w przeciwnym kierunku. Słyszę płacz i krzyki. Bardzo znajome dźwięki. Przyspieszam. Wychodzę zza zakrętu. Shindy tuli się do swojej mamy, szlochając:

− Ja tu nie zostanę! Powiedzieliście, że zrobicie mi tylko badania!

− Nie zgadzam się, by mój syn przebywał w takim miejscu – odzywa się jego matka.

− Pani nie zdaje sobie sprawy z tego co się stało. Pani syn chciał popełnić samobójstwo – tłumaczy doktor.

− Co pan opowiada? – burzy się kobieta. – Mój syn jest w pełni zdrowy, nigdy by mu nawet do głowy nie przyszło, żeby zrobić coś takiego.

− Uważam, że powinien zostać u nas chociaż na kilka dni, ale jeśli pani się nie zgadza, może wrócić do domu, jednak na pani odpowiedzialność. – Lekarz odwraca się i odchodzi.

Shindy spogląda w moją stronę.

− Kiyozumi. – Podbiega do mnie i wtula się w moje ramiona. Obejmuję go mocno, głaszcząc po głowie.

− Już dobrze, kochanie – szepczę. – Teraz wszystko będzie dobrze – zapewniam.

***

Na jakiś czas razem z Shindym mamy wolne dni od szkoły. Wykorzystujemy ten czas, spędzając go w parku, spacerując po mieście. Rozkoszuję się jego obecnością, staram się zapamiętać każdy szczegół z nim związany: sposób w jaki promienie słoneczne wplątują się w jego włosy, moment, w którym zamyka powieki, kiedy mierzwię palcami złociste pukle, jego usta, które układają się w różne kombinacje, jego pomalowane powieki, których kolor miga mi przed oczyma, gdy tylko mrugnie.

Kładzie się na trawie i spogląda na mnie. Zamyka oczy. Jego powieki dziś są gradientowe: jasne, niemalże białe w kącikach przy nosie, potem przechodzą przez beż do brązu, a następnie czerni. Muśnięte tuszem rzęsy rzucają cienie na policzki. Całuję delikatną, nieco zaróżowioną skórę, która przez kontakt z moimi ustami, staje się cieplejsza i jeszcze bardziej barwi purpurą. Przesuwam się ku wargom, z których łapczywie spijam słodycz. Zarzuca mi ręce na szyję i przyciąga mnie bliżej. Kolano wsuwa między moje nogi. Zaskakuje mnie ten ruch. Wcześniej tego nie robił. Nieśmiało wsuwam dłoń pod jego sukienkę w groszki i gładzę jego udo.

− Kiyozumi… − szepcze. – Chcę być tylko twój…