135. Anorexia cz. IV (Masatoshi x Shindy)

Tytuł: Anorexia

Pairing: Masatoshi x Shindy

Notka autorska: Nie jestem zadowolona z tego rozdziału, a właściwie nie mam, co dodać. :c Myślałam nad one-shotem z Bou, ale jest on dość kontrowersyjny… Bylibyście czymś takim zainteresowani? No i jeszcze jest Katarynka. Przepraszam, że znów długo mnie nie było, ale brak weny, urodziny i inne sprawy złożyły się na to, że po prostu nie wiedziałam, co opublikować. 

Jieru Akai: Dziękuję bardzo za ciepłe słowa. Twoje komentarze zawsze sprawiają, że czuję, iż to co robię w jakimś stopniu wychodzi mi dobrze. :3

Nawn: Dziękuję za komentarz. Cieszę się, że moje opowiadania tak się spodobały. ^^Zawsze staram się, żeby moje opowiadania miały w sobie coś oryginalnego. Cieszy mnie, że to zauważyłaś. :3

Mayu Mi: Jejku, jak ja uwielbiam takie długie komentarze. *u* Niestety moja wena jest kapryśna i zaczęłam już pisać kilka innych opowiadań. Potem wena znika i zostawia mnie z zaczętym tekstem, którego za nic nie mogę skończyć. Postaram się napisać coś z własnymi bohaterami. Mam już nawet pomysł. Nie wiem tylko jak z tą fantastyką. Na to akurat nie mam jeszcze pomysłu. Zobaczę jeszcze. :3 Jeśli chodzi o styl mojego pisania, to on cały czas się zmienia. Podobnie z tematyką. Teraz piszę bardziej wesołe opowiadania, które czekają na publikację.

CZĘŚĆ IV

̶  Zostaw!  ̶  warknąłem, odtrącając jego dłoń.

̶  Lubię jak mi się stawiacie.  ̶   Jego uśmiech się poszerzył.  ̶   Wtedy jest ciekawiej.

̶  Zostaw mnie!

̶  Nie krzycz. Tobie też powinno być przyjemnie.

Jedną dłonią chwycił moje nadgarstki, a drugą podciągnął moją koszulkę i przesunął opuszkami po skórze.

̶  Piękny... Zupełnie jak Taichi. On też był taki drobniutki, słaby...  ̶  Westchnął.  ̶  Nie sądziłem, że spotkam tu jeszcze raz kogoś takiego.

̶  Puść mnie! Jesteś chory!

̶  Cichutko.  ̶   Pogłaskał mnie po głowie. ̶   Tak długo cię szukałem, Shindy. Rozmawiałem z każdym, z niektórymi się kochałem, ale oni nie byli jak Taichi. I wreszcie cię znalazłem.

Pocałował mnie, tłumiąc przy tym moje krzyki. Gwałtownym ruchem przewrócił mnie na brzuch i przycisnął swoim ciężarem do posłania.

− Ucisz się − szepnął, przypierając moją głowę do poduszki, przez co nie mogłem krzyczeć. Wierciłem się z braku powietrza. − Zabiję cię, jeśli się nie uspokoisz, więc dla twojego dobra, bądź grzeczny. − Puścił moje włosy, a ja poderwałem głowę, by móc wreszcie odetchnąć.

− Nie... − jęknąłem, kiedy zsunął moje spodnie.

− Bądź już cicho – mruknął zniecierpliwiony.

− Hideto… − powiedziałem cicho – chyba nie zrobisz krzywdy swojemu Taichiemu…

Zamarł z ustami przy moim uchu.

− Oczywiście, że nie, kochanie. Przecież to lubisz.

− Ja nie chcę.

− Dlaczego nie chcesz? Nie kochasz mnie?

− Źle się czuję.

− Dali ci za dużo tabletek… Tak, to tabletki.

Poczułem, że ciężar stopniowo przestaje napierać na moje ciało. Hideto ucałował mój policzek i przeczesał moje włosy.

− Śpij dobrze, Taichi.

Bezszelestnie opuścił pokój. Wtuliłem twarz w poduszkę, mocząc poszewkę łzami.

− Masatoshi, zabierz mnie stąd jak najszybciej…

***

Bezsenna noc, podczas której uważnie nasłuchiwałem, czy Hideto znów się nie pojawi, pozbawiła mnie całej siły na chociażby uniesienie kącików ust na widok Masatoshiego.

− Shindy, powiedz, co się stało – poprosił, spoglądając błagalnie w moje oczy. Odwróciłem pospiesznie wzrok, nie chcąc, by urok jego tęczówek wyciągnął ze mnie odpowiedź. On nie mógł się dowiedzieć.

− Nic się nie stało – warknąłem, mając nadzieję, że nieco sroższym tonem dam mu do zrozumienia, że nie mam ochoty na rozmowę.

− Widzę, że coś się dzieje. Proszę, powiedz mi.

− Wszystko jest dobrze, tak?! Daj mi spokój…

− Chcesz zostać sam? – zapytał, a kiedy skinąłem potwierdzająco, spuścił głowę i wyszedł z sali. Chwyciłem poduszkę i cisnąłem nią o ścianę. Cisza… Chciałem usłyszeć huk. Donośny dźwięk, który pokazałby całą moją bezradność oraz irytację. Zamiast tego usłyszałem szloch, na dodatek wydobywający się z mojego gardła.

***

− Zostaw, proszę, zostaw… − szeptałem, kuląc się w kącie. Hideto stał nade mną, z uśmiechem dotykając moich włosów.

− Nie robię ci krzywdy, Taichi. Przecież to nie boli, to jest przyjemne – powiedział, jeszcze raz zbliżając palce do długich pasm.

− Nie jestem Taichi…

− Tabletki – wyjaśnił jak rodzic, który tłumaczy po raz kolejny tę samą rzecz małemu dziecku.

− Nie dotykaj mnie…

− Czym oni cię faszerują? – Pokręcił głową, niedowierzając. – Nie poznajesz mnie, Taichi. Nie wiesz, kim sam jesteś. − Ujął moją twarz w dłonie. – Teraz cię pocałuję. Jeśli będziesz krzyczeć, będę bardzo niemiły.

Powoli zbliżał swoje usta do moich. Odsunął się gwałtownie, kiedy ktoś otworzył drzwi.

− Co ty wyprawiasz?! – Haruki podbiegł do Hideto, starając się go ode mnie odciągnąć.

− Nie wtrącaj się! – warknął, odtrącając chłopaka, przez co ten upadł na podłogę.

− Zostaw, Shindy’ego!

Hideto podszedł do Harukiego i chwycił materiał jego koszulki.

− Wynoś się, jeśli chcesz jeszcze wyjść stąd cały.

− Hideto, proszę, przestań. – Próbowałem oderwać jego dłonie od ciała przestraszonego bruneta.

− Siedź cicho.

− Zostaw Shindy’ego – powtórzył Haruki.

− On ma na imię Taichi! – Hideto kopnął zdezorientowanego Harukiego w brzuch. Chłopak opadł na kolana i skulił się.

− Przestań, proszę cię, przestań. – Podszedłem do Hideto, który już zamierzał ponownie uderzyć Harukiego. Nie wiedziałem, co zrobić. Objąłem go z całej siły ramionami, nerwowo gładząc jego ramię.

− Ale ty jesteś Taichi i… i jesteś mój… − szepnął ze łzami w oczach.

− Tak, jestem…

Objął mnie szybko w pasie, drugą dłonią przytrzymując moją głowę i zachłannie wpił się w moje usta. Nie opierałem się w obawie, że ponownie zechce zrobić komuś krzywdę.

− Shindy? – Usłyszałem znajomy głos.

Oderwałem się szybko od Hideto. Masatoshi stał w progu. Na początku jego oczy wyrażały niedowierzanie. Po chwili okryła je delikatna warstwa wilgoci. Zacisnął powieki, walcząc ze swoimi emocjami, po czym pokręcił jedynie głową i odszedł.

Haruki szybko wybiegł za szatynem.

− Masatoshi… − Również ruszyłem w kierunku drzwi, kiedy poczułem ucisk na ramionach.