141. Anorexia cz. V (Masatoshi x Shindy)

Tytuł: Anorexia

Pairing: Masatoshi x Shindy

Notka autorska: Pewna osoba marudziła mi na GG, żebym dodała kolejną część Anorexii. xD Proszę, o to i ona. Jest dziwna, ale nawet przyjemnie opisuje mi się szaleństwa Hideto. :3

CZĘŚĆ V

− Hideto, puść mnie – jęknąłem, starając się wyrwać.

− To twój kochanek? – Odwrócił mnie, by spojrzeć mi w oczy. – Odpowiedz!

− To mój chłopak!

Westchnął, przymknąwszy powieki.

− Wybaczę ci to. Wiem, że jesteś chory.

− Daj mi spokój!

− Taichi…

− Nie jestem Taichi! Zrozum to wreszcie! – Szarpnąłem się mocniej, odtrącając jego ręce. Ponownie chciał mnie chwycić, jednak udało mi się uciec.

Przy wyjściu stał Masatoshi. Rozmawiał z Harukim. Kiedy podszedłem do nich, szatyn przeniósł wzrok na mnie, a brunet odszedł do swojej sali.

− Masatoshi, ja ci wyjaśnię…

− A co tu chcesz wyjaśniać?

− Ja nie chciałem, on mnie zmusił. – Moje oczy okryła warstwa łez.

− Zmusił cię? – prychnął, oparłszy się o ścianę. – Jakoś wcale nie starałeś się wyrwać.

− Ty nic nie rozumiesz… Ja naprawdę nie chciałem… Kochanie… − Przysunąłem się do niego.

− Nie podchodź.

Zabolało mnie to.

− Ale Masatoshi…

− Wracaj sobie do niego! – krzyknął. − Wracaj i dalej tkwij w tym wariactwie!

− Ale ja chcę się wyleczyć. Tylko mi pomóż – szepnąłem błagalnie.

− On ci pomoże. – Zacisnął dłonie w pięści. – On ci pomoże o wiele lepiej niż ja…

Wyszedł, trzaskając drzwiami. Przez chwilę patrzyłem się w nie oniemiały. Moje kolana ugięły się pode mną. Odszedł… Upadłem na podłogę, wpatrując się w swoje ręce, naznaczone okropnymi bliznami. Ślady rozmazywały się przed moimi oczami. Usłyszałem krzyk, moje rozpaczliwe wycie. Przybiegł jakiś pielęgniarz. Przybiegł Hideto. Mężczyzna w białym fartuchu powtarzał, żebym się uspokoił, ale ja nie potrafiłem, nie w tym momencie. Pomógł mi wstać i zaprowadził mnie na salę. Potykałem się o swoje nogi. Gdyby nie jego silne ramię, nie raz bym się przewrócił. Kiedy znalazłem się w pokoju, wpadłem w jeszcze większą panikę. Krzyczałem imię ukochanego, bijąc pięściami w ściany i łóżko.

− Taichi, uspokój się. – Usłyszałem znienawidzony głos Hideto. – Dadzą ci więcej leków i będzie tylko gorzej.

− Wyjdź stąd! To wszystko twoja wina!

− Nie, kochanie. – Ukucnął przy mnie. − To był zły człowiek. Krzyczał na ciebie. Nie pozwolę cię skrzywdzić.

− Jesteś pomylony! Zostaw mnie!

Chwycił moje nadgarstki i spojrzał mi w oczy.

− Jesteś mój. Muszę się tobą opiekować.

− Proszę cię, wyjdź…

− Nie wyjdę. – Zacisnął mocniej palce na moich przegubach. – Zostanę z tobą.

Wziął mnie na ręce i położył na łóżku. Ułożył się tuż obok mnie, uśmiechnął delikatnie i musnął opuszkami mój policzek.

− Widzisz? On odszedł, ja zostałem. Który z nas jest lepszy?

Nie miałem siły, by mu się sprzeciwić. Zamknąłem oczy, żebym nie musiał na niego patrzeć.

− Odpowiedz – warknął, chwytając boleśnie moje włosy.

− Ty… − szepnąłem, a on, usatysfakcjonowany moją odpowiedzią, puścił długie pasma i objął mnie ciasno ramionami.

***

− Zobacz, Taichi, co przyniosłem – powiedział podekscytowany Hideto. Niechętnie spojrzałem na niego, a konkretniej na zwoje bandaży, które trzymał w dłoniach.

− Skąd to masz?

− Ukradłem. Pielęgniarki mają tego pełno. Pamiętasz jak się nimi bawiliśmy? Bardzo ci się to podobało.

− Bawiliśmy? W jaki sposób bawiliśmy?

− Zaraz ci przypomnę. Uklęknij – polecił.

− Co?

− Uklęknij – powtórzył zniecierpliwiony.

Wykonałem jego polecenie. Zaszedł mnie od tyłu i zasłonił mi oczy bandażem.

− Hideto, co ty robisz? – szepnąłem, kiedy wykręcił mi ręce.

− Cii… − Związał mi nadgarstki za plecami.

− Proszę…

− Otwórz usta.

− Dlaczego? – Cała ta sytuacja coraz bardziej mnie przerażała. Czego on chciał?

− To ważny element w zabawie.

− Nie chcę się w to bawić.

− Otwórz usta.

Zacisnąłem wargi i pokręciłem przecząco głową. Poczułem nacisk jego palców na nosie. Brak powietrza zmusił mnie do otwarcia ust, co Hideto natychmiast wykorzystał i wepchnął coś między moje wargi. Chciałem to wypluć, ale kolejny bandaż przywarł do moich ust, uniemożliwiając pozbycie się sporych rozmiarów zwoju, który utrudniał mi mówienie.

− Teraz będziesz już cicho, prawda? – Zaśmiał się, gładząc palcami moje włosy. Spuściłem głowę i szarpnąłem dłońmi, jednak nic to nie dało. – Taichi… Mam coś jeszcze… − Poczułem na swojej skórze coś zimnego. – Wiesz co to jest? – Pokręciłem jedynie głową. – Zaraz się dowiesz – zapewnił, powalając mnie na podłogę. Podciągnął moją koszulkę i przesunął przedmiotem po moim ciele, raniąc je. Kreślił wzory na moim torsie, co jakiś czas zlizując krew. Starałem się nie wykonywać gwałtownych ruchów, ale otwarte rany, których przybywało, strasznie piekły.

− Jesteś słodki – mruknął, przygryzając moją skórę. Jęknąłem i poruszyłem się niespokojnie. Wreszcie po długim czasie tortur, z których on czerpał chorą satysfakcję, powiedział: − Teraz cię rozwiążę, ale jeśli zaczniesz krzyczeć albo powiesz komukolwiek, co się wydarzyło, zrobię coś o wiele gorszego.

Zadrżałem na samą myśl, jaki pomysł mógł się właśnie pojawić w jego głowie.

Rozciął wszystkie bandaże, które osunęły się na podłogę. Odsunąłem się od niego, przesuwając przerażonym wzrokiem po ranach. Zerknąłem na Hideto. Z uśmiechem zlizywał krew ze skalpela. Po chwili wstał i podszedł do mnie. Pochylił się nade mną i szarpnął za materiał mojej koszulki.

− Jesteś mój.

− Hideto…

− Wyraziłem się jasno?

− Tak…

Jego uśmiech się poszerzył. Poczułem jak jego wargi, na których czerwieniły się jeszcze krople krwi, łączą się z moimi.