137. Little Complex cz. I (Tatsuro x Ruki)

Tytuł: Little Complex

Pairing: Tatsuro x Ruki

Notka autorska: Moje nowe opowiadanie, co by nie trzeba było patrzeć na te obrzydliwe Cukiereczki. Nie wiedziałam za bardzo, co mogłabym dać i akurat przypałętało się Little Complex.

CZĘŚĆ I

Nieumiejętnie starałem się ustawić nogi w taki sposób, aby nie wystawały poza obręby ławki. Do głowy wpadła mi myśli, aby spróbować usiąść jak L z Death Note, jednak kiedy tylko spróbowałem, nauczycielka skarciła mnie, podając powód, że usiłuję robić z siebie debila, co według niej wychodzi mi bez próbowania. Opuściłem nogi, które i tak zaczęły mi drętwieć i po raz kolejny spróbowałem skupić się na robieniu notatek. Męczyłem się tak przez resztę lekcji. Tylko dzwonek jest wybawieniem, dzięki czemu mogę przemierzać korytarze całkiem wyprostowany i nikt nie wymaga ode mnie, abym się jakoś zwijał, zawijał, podwijał czy składał, żeby dopasować się to wymiarów ławki i krzesła, które są po prostu dla mnie za niskie.

Mój wzrost wynosi sto osiemdziesiąt dwa centymetry... Mieszkam w Tokio, mieście wypełnionym po brzegi kurduplami. Granica wzrostu przeciętnego japońskiego mężczyzny jest przerażająco niska. Wszystkie te postacie, które ktoś rysuje w mangach czy anime, to tylko wytwór ludzkiej wyobraźni. Pokazanie jak wyglądałoby idealne społeczeństwo: wszyscy wysocy, wszyscy szczupli, wszyscy piękni, o kolorowych oczach, kolorowych włosach, nieskazitelnych cerach... Ludzie, gdzie znajdziecie na świecie takie społeczeństwo? A tym bardziej w Japonii?

Dlaczego narzekam na swój wzrost? Ponieważ te niziołki nieustannie plączą mi się między nogami. I gdyby to jeszcze były same kobiety, ale to są również mężczyźni, których twarze lądują tuż naprzeciw mojego krocza... No dobrze, może trochę niżej... Niektórzy obywatele są tak niscy, że bez problemu mogą przejść między moimi nogami. Dobra, zdaję sobie sprawę, że odrobinę przesadzam, ale w takim społeczeństwie nie da się żyć. No bo ile można słuchać: „Przepraszam, czy mógłby się pan przesunąć, bo nic nie widzę?” Dobrze, przesuwam się, nie ma problemu, ale za chwilę okazuje się, że zasłaniam widok drugiej osobie. Potem tylko się przesuwam, bo ciągle komuś zawadzam, aż w końcu jestem zepchnięty na bok. Jak długo można wytrzymać, żyjąc na uboczu?

Owszem ma to swoje zalety, na przykład to, że widzę wszystko z daleka, ale jest również szereg wad. Kiedy wchodzę po schodach w swoim bloku, sufit umieszczony jest taki nisko, że nieraz ryję o niego głową. Najgorzej jest kiedy wbiegam. W metrze metalowe rurki zawieszone nad głowami, aby w razie czego się ich chwycić (połowa osób do nich nie dosięga), są punktem zderzenia z nimi mojego czoła. Wiecznie muszę się schylać, żeby kogoś usłyszeć, czy zobaczyć. Nigdy nie stałem w pierwszym rzędzie na koncercie, zawsze przepuszczam wszystkich. Od dzieciństwa muszę ustępować mniejszym. Nikt nie zwraca uwagi na to, że skoro jestem wyższy, moje problemy rosną wprost proporcjonalnie do mojego wzrostu. Ciągle się o coś potykam, ciągle o coś zahaczam. Wszystkie te bodźce prowadzą do ogólnego wewnętrznego zwariowania. Cudem nie trafiłem jeszcze do zakładu psychiatrycznego albo od razu prosto do pogrzebowego. Chociaż pewnie i szpitalne łóżko, i trumna byłyby dla mnie za małe.

Westchnąłem i poprawiłem pasek torby. Szedłem właśnie przez korytarz, chcąc dotrzeć do kolejnej sali. Mój wzrok obejmował tylko to, co znajdowało się na wysokości moich oczu, nie mógł zatem dostrzec kolejnego kurdupla, który na mnie wpadł.

− Auu...

− Patrz, jak leziesz − warknąłem, nawet na niego nie patrząc. Musiałbym się pewnie nieźle schylić, żeby go dostrzec.

− To ty patrz! − krzyknął chłopak i wtedy na niego zerknąłem. − Masz jakiś problem?! Chcesz wpierdol?!

Zacisnął dłonie w pięści i podskakiwał, jak gdyby chciał zrównać się ze mną wzrostem. Niestety w jego przypadku wypadło to marnie i jedynie kicał jak królik.

Przyglądałem się chwilę jak bezskutecznie próbuje dosięgnąć pięściami mojej twarzy.

− Odpuść sobie – mruknąłem znużony, wyminąłem go i ruszyłem w stronę klasy.

− Tchórzysz, frajerze?

Zignorowałem go. Naprawdę nie chciałem dziś nikomu robić krzywdy. Zdecydowanie zbyt często wdawałem się w bójki, a fakt, że byłem chyba najwyższy w całej szkole, sprawiał, że to zawsze ja dostawałem opieprz. Bo kto to widział bić mniejszych?

− Jeszcze z tobą nie skończyłem! – Usłyszałem irytujący głos. Jego właściciel biegł za mną na krótkich nóżkach, jednak tempo, które wyznaczyły moje długie nogi było nie do pokonania, toteż udało mi się zniknąć za zakrętem.

Reszta dnia minęła na torturach. Znowu próbowałem podkurczyć nogi, jednak było to bezcelowe, ponieważ nie wytrzymywałem zbyt długo w jednej pozycji. Wreszcie ostatni dzwonek przerwał moje męki. Niestety nie na długo, ponieważ kątem oka dostrzegłem jasną nastroszoną czuprynę.

− Hiroto… − westchnąłem.

− Cześć, Tatsu! – krzyknął podekscytowany blondyn.

− Mówiłem już, żebyś mnie tak nie nazywał – warknąłem i ruszyłem w kierunku wyjścia, a mały Hiroto podreptał za mną.

Ogata Hiroto jest ode mnie młodszy i sporo niższy. Usilnie stara się ze mną zaprzyjaźnić, co niezbyt dobrze mu wychodzi, a mnie dodatkowo irytuje. Jestem typem samotnika. Nie mam przyjaciół, mam kota i jest mi z nim cholernie dobrze.

− Hej, Tatsu… ro… pójdziemy na ciastko? – zapytały sto sześćdziesiąt cztery centymetry chodzącej energii. Nie zdziwiło mnie to. Hiroto pewnie jak zwykle miał ochotę na słodycze. I na pewno nie miał przy sobie pieniędzy.

− Jeśli mnie dogonisz. – Uśmiechnąłem się do niego kpiąco i pewnym krokiem podążyłem w kierunku cukierni.