151. Taste of Death cz. I (Aki x Shindy)

Tytuł: Taste of Death

Pairing: Aki x Shindy

Notka autorska: Mimo że odezwała się jedna osoba, za co bardzo jej dziękuję, postanowiłam to opublikować. Mam nadzieję, że opowiadanie się spodoba i w końcu zabiorę się za inne serie. Znowu brak weny, co jest naprawdę dołujące. T.T Nowy szablon pojawił się na blogu, nareszcie kody CSS zaczęły działać. :3 Nie wiem, dlaczego, ale miałam z nimi problem. Miłego czytania. <3

CZĘŚĆ I

 Jesienne liście wirowały na wietrze. Zmierzch zapadł wyjątkowo szybko i niebo było czarne, jakby ktoś pokrył je warstwą akrylowej farby. Przez chwilę siedziałem w samochodzie, zaciskając palce na kierownicy. To moment, w którym przestaję być człowiekiem. Taka szybka przemiana, aby pozbyć się wyrzutów sumienia. Bardzo istotne, kiedy wykonuje się mój zawód.

Opuściłem wnętrze samochodu i skierowałem się do małego domu. Budynek wyglądał jak kopia pozostałych – wszystkie miały ten sam kolor, wszystkie były wbite w jednakowe kwadraty równo przyciętej trawy, wszystkie zostały zbudowane z tego samego materiału. Ale mnie interesował ten jeden. Pokonałem alejkę wyłożoną popękanymi płytkami. W mroku zniknęły moje czarne włosy i długi płaszcz. Podniosłem dłoń i nagle wróciły wspomnienia. Moje pierwsze zlecenie. Kiedy dzwoniłem do drzwi, trzęsła mi się ręka, a dźwięk dzwonka sprawił, że moje serce przestało bić, tylko na moment, w przeciwieństwie do serca mojej ofiary, które zamilkło na zawsze, kiedy właściciel domu mi otworzył. Od dawna nie mam tego problemu. Gdy palcem naparłem na przycisk, ręka nawet mi nie drgnęła, a przeciągły dźwięk nie wywołał u mnie żadnych emocji.

 Drzwi otworzył niski mężczyzna. Właśnie o niego mi chodzi. On jest głównym celem, reszta jego rodziny to tylko obserwatorzy, których również trzeba się pozbyć. Na szczęście to tylko słaba kobieta i jeszcze słabszy, siedemnastoletni syn. Żaden problem.

− Słucham pana – odezwała się głowa rodziny.

− Ja tylko na chwilę – wytłumaczyłem, wepchnąłem go z powrotem do domu i zanim zdążył zareagować, wyciągnąłem zza paska broń. Próbował coś powiedzieć, a ja uśmiechnąłem się kpiąco. – Nie kłopocz się. – Pociągnąłem za spust. Kilka strzałów. Mężczyzna padł u moich stóp jak szmaciana lalka.

Moje usta rozszerzyły się w jeszcze większym uśmiechu, kiedy usłyszałem kroki. Kobieta ledwo pojawiła się w korytarzu, już leżała martwa na podłodze. Ostatnia moja ofiara przybiegła na końcu. Już miałem zamiar wycelować w niego broń, kiedy zauważyłem, że to dziewczyna…

Niska, drobna dziewczyna o brązowych włosach, sięgających ramion, które wykręcały się na wszystkie strony. Przerażone oczy spoglądały to na rodziców, to na moją twarz, to na broń w mojej dłoni, którą w nią celowałem. Otworzyła usta, z których wydostał się rozpaczliwy krzyk. 

− Nie krzycz – uspokoiłem. – Już dobrze, nie zabiję cię.

Osunęła się na podłogę, krzycząc jeszcze głośniej. Schowałem broń i podszedłem do niej. Kucnąłem obok, ale jej nie dotknąłem, nie chcąc jej jeszcze bardziej wystraszyć.

− Nie zabijam dziewczynek. Nie masz się czego bać.

Chwyciła swoje włosy, potrząsając głową.

− Do cholery jasnej, przestań wrzeszczeć – warknąłem, uderzając ją w twarz.

Zamarła i dotknęła swojego policzka.

− Nie lubię, kiedy ktoś krzyczy – powiedziałem, tym razem spokojnie. Spojrzała na mnie. – Będziesz grzeczna?

− Nie rób mi krzywdy… − poprosiła słabym głosem.

− Nic ci nie zrobię, jeśli będziesz cicho – obiecałem. – Muszę gdzieś zadzwonić. – Wyciągnąłem telefon z kieszeni, a dziewczyna odsunęła się pod ścianę. – Spokojnie… − Wybrałem numer, po kilku sygnałach usłyszałem pytanie:

− Odrobiłeś grzecznie lekcje?

− Skończ z tymi żartami i gadaj, o co tu chodzi.

− Coś nie tak?

− Mówiłeś, że on ma syna. Jakim cudem w domu zastaję córkę? – Uważnie obserwowałem dziewczynę, która bała się poruszyć.

− Córkę? – zdziwił się. – Aki, nie mów, że pomyliłeś rodziny…

− Jak, kurwa, miałbym pomylić rodziny, skoro drzwi otworzył mi facet, którego widziałem z milion razy?!

− Informacje, które zebraliśmy na ich temat wyraźnie wskazywały, że mają syna.

− To dlaczego pod ścianą kuli mi się właśnie jakaś dziewczynka?! – warknąłem.

− Nie wiem, może zmienił płeć?

− Przestań sobie żartować, to poważna sprawa! Co ja mam z nią teraz zrobić?

− Zabij ją albo weź do domu i zabaw się. Będzie z niej jakiś pożytek.

Rozłączyłem się.

− Musisz iść ze mną – mruknąłem, spoglądając w bok. Nie chciałem widzieć tych przerażonych, zapłakanych oczu.

− Dokąd?

− Nie interesuj się. Chodź ze mną grzecznie do samochodu, to nic ci się nie stanie.

− Czego ty jeszcze chcesz? – szepnęła.

Spojrzałem na nią.

− Czy do ciebie nie dociera?! Skoro mówię, że masz ze mną iść, to ty to robisz! – Wyciągnąłem broń. – Chyba że wolisz dołączyć do swoich starych.

Nie odezwała się. Chwyciłem ją za ramię i szarpnięciem postawiłem na nogi. Jeśli sama nie umie podjąć decyzji, zrobię to za nią.

Drgnęła, kiedy przystawiłem jej lufę do pleców, ale posłusznie poszła ze mną. Wepchnąłem ją do samochodu i szybko zasiadłem za kierownicą. Ponownie zacisnąłem na niej ręce, przymknąłem powieki. Zrobiłem swoje, a gówniarą zajmie się ktoś inny. 

− Zapnij pas – poleciłem.

Drżącą dłonią chwyciła za sprzączkę. Ruszyłem do swojego mieszkania.