22. Poddasze (Zero x Shindy)

Tytuł: Poddasze

Pairing: Zero x Shindy

Autor: Black Cherry

Od autora: Tak, znowu ja. Pewnie już tęsknicie za ShiNdą, co? Ale nie martwcie się, postaram się, żeby coś wstawiła. Jeszcze kilka rysunków ode mnie: 

Na zdjęciu pewnie za dobrze tego nie widać, ale 

on ma tu łapki owinięte stokrotkami.  

Przyznaję bez bicia, że akwarelami malowałam

dawno, dawno temu... 

W Tokio pada śnieg. Chłód wciska się przez najdrobniejsze szczeliny w dachu i osiada na mojej skórze. Ten dach to jedyna rzecz, która chroni mnie przed zimnem, jednocześnie odgradzając mnie od reszty świata. Nie wiem, ile tu jestem. Wydaje mi się, że od zawsze. W głowie kwitną jakieś niewyraźne wspomnienia. Przypominam sobie, jak kiedyś zasnąłem na kanapie w twoim salonie, a obudziłem się tutaj. I już więcej nie pozwoliłeś mi stąd wyjść.

Każdy mój dzień jest taki sam. Wstaję, myję twarz zimną wodą, którą zostawiasz mi w misce, jem przyniesiony przez ciebie posiłek i czekam. Czekam aż przyjdziesz ponownie, by zrobić mi krzywdę, by częstować się moim bólem. Uwielbiasz to robić.

Kulę się na podłodze, owijając ciasno cienkim kocem. Dzięki niemu mogę się ogrzać, oprócz tego jest jedynie za duża, podziurawiona koszulka, którą mam na sobie. Kiedyś była biała, teraz jest szara, gdzieniegdzie ozdobiona szkarłatnymi plamami. Codziennie tych plam przybywa, pojawiają się nowe. Nazywasz je pamiątkami, pamiątkami po tych wszystkich gwałtach i torturach, które mi zadajesz.

Jestem mizerną stokrotką, którą zamknąłeś na poddaszu, odcinając ją od świata. A ile można wytrzymać z dala od innych kwiatów? Wpajasz mi, że to dla mojego dobra, że tak musi być. Ale ja… ja nie mogę pogodzić się z tym, że tak ma już zawsze wyglądać moje życie.

Wchodzisz po schodach. Zaciskam powieki; jesteś coraz bliżej. Otwierasz drzwi.

− Witaj, kwiatuszku.

− W-witaj – odpowiadam, przyglądając się tobie. Gdybym nie odpowiedział, natychmiast byś mnie ukarał.

− Jak się dziś czujemy? – Uśmiechasz się i pochylasz nade mną.

− Dobrze – kłamię. – Ale proszę nie rób mi nic dzisiaj. – Dotykasz palcami mojego policzka. – Ja nie chcę. – Znów zamykam oczy i drżę na całym ciele.

Milczysz. Spoglądam na ciebie, bojąc się, że rozgniewałem cię swoją prośbą. Przyglądasz mi się, a twoja twarz nie wyraża żadnych emocji. Przenosisz rękę na moje włosy, które zaczynasz delikatnie gładzić.

− Nie rób mi krzywdy – proszę ponownie, mając nadzieję, że chociaż raz mnie posłuchasz.

− Proś, kwiatuszku, proś – mówisz, podciągając moją koszulkę.

− Nie – cichy jęk wymyka się z mojego gardła. – Nie, proszę…

− Cii – twój uspokajający ton jest nie do zniesienia. Niepotrzebnie daje mi nadzieję na to, że dzisiaj mi odpuścisz.

Przesuwasz długim, naostrzonym paznokciem po moich plecach. Drżę od twojego dotyku. Wiem, że niewiele potrzeba byś przeciął skórę.

Kiedy zza paska wyciągasz długi, ostry nóż, instynktownie podrywam się z podłogi i ignorując ból, biegnę ku drzwiom.

− Naiwny, głupiutki Shin-chan. – Kręcisz głową, podchodząc do mnie powoli, podczas gdy ja siłuję się z klamką. – Nadal wierzysz, że mi uciekniesz?

Osuwam się na deski.

− Otwórz je – szepczę błagalnie.

− Nie zrobię tego, kwiatuszku.

− Proszę. Chcę stąd wyjść, chcę wrócić do domu.

− Powiedziałem nie! – unosisz głos. Chwytasz mnie za ramię i zaciągasz na środek pomieszczenia.

− Zostaw mnie. – Próbuję się wyrwać, ale nie mam już siły.

Leżę na brzuchu, czekając na ciąg dalszy. Siadasz na moich biodrach i przystawiasz zimne ostrze do moich pleców. Z trudem łapię powietrze. Przymykam powieki, szykując się na najgorsze. Nacinasz moją skórę, z ranki wypływa krew. Zaraz zsunie się po moim boku i wyląduje na podłodze. Następne cięcie, kolejny szkarłatny strumyczek. Czerwień na bladej skórze – uwielbiasz ten kontrast. Kolejne, tym razem głębsze. Muskasz obrażenie palcem. Jęczę z bólu, zaciskam zęby, odwracam głowę i widzę jak zlizujesz szkarłatne krople z opuszka.

− Jesteś tak słodki, że chyba cię zaraz zjem, kwiatuszku. – Kolanem rozchylasz moje uda. Wiem, co to oznacza.

− Proszę, przestań. – Staram się zacisnąć nogi, na co rozwierasz je jednym zdecydowanym ruchem rąk.

Rozpinasz swoje spodnie i zsuwasz je. Wchodzisz we mnie niespodziewanie i zaczynasz się od razu gwałtownie poruszać. Nie dajesz mi czasu, bym się do ciebie przyzwyczaił. Nigdy nie dajesz mi na to czasu. Liczysz się tylko ty i twoje pożądanie. Nic więcej.

Nożem rysujesz na moich plecach krwawe wzory, jakby moja skóra była twoją tablicą. Niestety tych śladów nie da się tak łatwo zetrzeć. I nie mówię tu jedynie o bliznach, które pozostawi błyszczące ostrze, ale również tych, które odcisną się na mojej psychice.

Płaczę z bólu i upokorzenia. Krzyczę, modląc się, by ktoś mnie usłyszał. Nikt się nie pojawi, nikt ci w tym nie przeszkodzi. Nigdy stąd nie wyjdę. Już zawsze pozostanę w tym teatrze na strychu, odgrywając rolę twojej dziwki. Będę twoją bezwolną kukłą, sterowaną za pomocą sznurków, które dzierżysz w dłoniach.

Wymierzasz mi kolejne pchnięcia, zanurzając się we mnie coraz głębiej. Przyspieszasz. To boli, ale jednocześnie daje mi znać, że jesteś bliski szczytu, że już nie wytrzymujesz i chcesz jak najszybciej osiągnąć spełnienie. W końcu dochodzisz z przeciągłym jękiem na ustach i opadasz na mnie, oddychając szybciej. Moja krew miesza się z twoim nasieniem.

− Jesteś cudowny, kochanie – mruczysz mi do ucha.

Wstajesz i zakładasz spodnie.

− Do zobaczenia jutro, kwiatuszku – mówisz, przystając w progu, po czym wychodzisz i zamykasz drzwi.