24. Illness (Hyde x Hizumi)

Tytuł: Illness

Pairing: Hyde x Hizumi

Autor: Black Cherry

Od autora: Hm… Kiyo x Taku chyba Wam nie przypadło do gustu… Za długa scena łóżkowa? Zbyt szczęśliwie? Okej, skoro taki Wam nie odpowiada, macie coś smutnego.

WAŻNE: Z ShiNdą myślimy nad zawieszeniem bloga. Tak naprawdę, ile osób to czyta? Dwie? W porywach znajdą się trzy. Prawda jest taka, że wszyscy wolą opowiadania o the GazettE. Kogo obchodzi jakieś mało znane RoyZ czy Anli Pollicino? Nasz blog miał opisywać losy gwiazd Jrocka. JROCKA. Otóż Jrock to nie tylko the GazettE. ShiNdzie kończą się pomysły, obydwie nie mamy motywacji. Ja mam dużo tekstów, ale po co je wstawiać, skoro nikt się nimi nie interesuje, skoro nie występują w nich członkowie the GazettE?

10 października

Dawno do Ciebie nie pisałem… Wybacz, to z jego powodu. Nie obwiniam go o to. Po prostu on jest teraz dla mnie całym światem. Wiesz, jak to jest kiedy ktoś staje się dla Ciebie całym światem, Karyu? Mam nadzieję, że szybko się przekonasz. To cudowne uczucie.

Poznałem go przez przypadek. Wybiegłem z bloku, spiesząc się na próbę. Jak zwykle byłem spóźniony. Zawsze odkładam wszystko na ostatnią chwilę, a potem w biegu robię makijaż, aby jako tako wyglądać, pakuję swoje rzeczy i wybiegam z mieszkania omal nie zapominając o zamknięciu drzwi. Dziś nie zdążyłem zrobić makijażu.

Podbiegłem do krawężnika. Nie zauważyłem kałuży znajdującej się zaraz przy nim. Jakiś samochód centralnie w nią wjechał, rozpryskując brudną wodę, która wylądowała na moim ubraniu. Zacząłem obrzucać kierowcę obelgami, wygrażając pięściami pojazdowi, który zatrzymał się raptownie. Opuściłem ręce i zamarłem. Z samochodu wysiadł mężczyzna. Brązowowłosy i smukły. Podszedł do mnie i zaczął przepraszać.

− Dobrze, dobrze, nic się nie stało.

Wyjął z kieszeni paczkę chusteczek i podał mi je.

− Dziękuję. – Wziąłem jeden ze złożonych białych kwadratów i zacząłem nim wycierać brunatne plamy z odzieży.

− Wybierał się pan gdzieś?

− Tak – odparłem, zgniatając chusteczkę w dłoni i wyrzucając ją do kosza.

− Może w ramach przeprosin podwiozę tam pana?

− Nie, nie chcę robić kłopotu…

− Ale to żaden kłopot.

Spojrzałem na zegarek. Próba miała zacząć się za pięć minut. Gdybym zgodził się i podjechał samochodem, miałem szansę zdążyć. Z drugiej strony, nie byłem pewien, czy pojawienie się na próbie o czasie jest warte takiego ryzyka. Nie znałem tego mężczyzny. Nie wiedziałem, co zamierza. Przypomniały mi się Twoje napady złości, kiedy któryś z nas się spóźnił i to pomogło mi w podjęciu decyzji. Wsiadłem do samochodu zupełnie obcego mi mężczyzny. A że stanie się on najważniejszą osobą w moim życiu miałem dowiedzieć się dopiero później.

− Dokąd jedziemy? – zapytał, odpalając auto.

Podałem adres, na co on pokiwał głową i zadał kolejne pytanie:

− Gra pan w zespole?

− Tak, D’espairsRay. Zna pan może?

− Znam, znam.

Uśmiechnąłem się delikatnie.

Nie pamiętam o czym dokładnie rozmawialiśmy. Pamiętam za to, że uważnie obserwowałem jego poruszające się usta. Wiedziałeś, Karyu, że można tak długo przyglądać się wargom? Patrzyłem jak jego palce zaciskają się na kierownicy i wyobrażałem sobie, że na jej miejscu znajdują się moje ramiona. Jakże wtedy pragnąłem, by to mnie trzymał, nie to koło. Żałowałem, że nie zacząłem szykować się wcześniej. Wtedy zdążyłbym zrobić makijaż. Żałowałem, że miałem na sobie jedynie za duży czarny sweter i poszarpane rurki. Żałowałem, że swoje włosy przeczesałem jedynie grzebieniem, a nie postanowiłem zrobić jakiejś porządnej fryzury. Ale i tak było już po fakcie, więc nie warto było sobie wypominać, że wyglądałem jak flejtuch, podczas gdy obok mnie siedział najprzystojniejszy mężczyzna na świecie.

Niestety podróż nie mogła trwać w nieskończoność i po jakimś czasie dotarliśmy na miejsce. Zaparkował samochód i przybliżył się do mnie, by szeptem poinformować, że założyłem sweter na lewą stronę. Zarumieniłem się, ale podziękowałem mu, w myślach analizując sytuację, która mogłaby mi się potem przytrafić – jak nic obgadywalibyście mnie cicho, śmiejąc się, że nie potrafię się nawet ubrać. Zdjąłem odzież przez głowę, wywróciłem na odpowiednią stronę i założyłem ponownie. O dziwo zawstydziła mnie jego uwaga na temat źle założonego swetra, a fakt, że przez chwilę siedziałem przy nim do połowy nagi, już nie.

Jeszcze raz podziękowałem i pożegnałem się. W odpowiedzi przeprosił za ochlapanie moich ubrań. Szczerze mówiąc, zaintrygowany jego osobą, zdążyłem o tym zapomnieć. Niechętnie opuściłem ciepłe wnętrze samochodu i ruszyłem okrytą srebrzystą mgłą ulicą. Na próbę dotarłem kilka minut po czasie. Nie nakrzyczałeś na mnie, tylko od razu zabraliśmy się do pracy. Za nic nie mogłem się wtedy skupić. Głowę miałem wypełnioną nim po brzegi. Każda myśl dotyczyła jego. Kim jest? Jak ma na imię? I wreszcie, czy kiedykolwiek się jeszcze zobaczymy?

Kiedy próba dobiegła końca, budynek opuściłem ostatni. Stał oparty o drzwi samochodu i, z rękoma schowanymi w kieszeniach ciemnych dżinsów, przyglądał mi się. Jego widok przyspieszył rytm mojego serca. Czy wiedziałeś, Karyu, że serce może tak szybko i niemiarowo bić? Ja też nie, dopóki sam tego nie doświadczyłem.

Podszedłem do niego na drżących nogach. Nie trząsłem się z powodu zimna. To była mieszanina podniecenia i niepewności.

− Zapomniałem się przedstawić. – Uśmiechnął się rozbrajająco. – Hyde.

− Hizumi − odparłem, również się uśmiechając.

Wieczorem w restauracji, miałem misternie ułożone włosy, delikatny makijaż oraz schludne ubranie, założone na prawą stronę.

Kiedy odwoził mnie do domu taksówką, modliłem się, by coś pomogło mojej nieśmiałości. Żeby niespodziewanie pojawił się jakiś zakręt, dzięki któremu zostanę popchnięty w jego ramiona. Aż w końcu moje prośby zostały wysłuchane.

20 października

Teraz staram się pisać częściej. Po części dlatego, że muszę Ci o wszystkim opowiedzieć, a nie umiem przekazać Ci tego wprost.

Jest bardzo piękny. Jak nierealne marzenie. To brzmi naiwnie, Karyu, wiem. Ale co ja poradzę, skoro inaczej nie da się go określić? Ma farbowane na brąz włosy, które zmienia w delikatne fale. Ma też najpiękniejsze czekoladowe oczy, jakie kiedykolwiek widziałem. Jego zapach w ciągu dnia ulega metamorfozie – pachnie inaczej rano, a inaczej wieczorem. Rano jego woń jest delikatna i świeża. Wieczorem ciężka i bardziej męska i to właśnie ten zapach jest moim ulubionym.

Przemianie ulega nie tylko jego woń, ale i zachowanie. Rano jest subtelny i zamyślony. Trochę zamknięty w sobie, otoczony hermetyczną barierą. Wieczorem ta bariera pęka i ulatuje w delikatnych odpryskach. Na ten moment warto czekać cały dzień. Zwłaszcza, że w sposób nie do końca delikatny okazuje mi, jak ważny dla niego jestem.

Jego wargi przypominają płatki róży. Są tak samo czerwone i tak samo delikatne. Kiedy rano się zamyśla, przygryza je delikatnie. Kiedy wieczorem mnie całuje są skropione czerwonym winem, które dopiero co razem piliśmy. Jak róża zroszona rosą. Widziałeś kiedyś różę zroszoną rosą w październiku? Ja dzięki niemu tak.

Wiedziałeś, Karyu, że podczas namiętnego seksu można wyszeptywać krzyki? My robimy tak co wieczór, aby nie naruszyć tej cudownej aury, która nas otacza. Aby nie przerwać tej ciszy. Chcę słyszeć tylko jego przyspieszony oddech. Nic więcej. Już sam ten dźwięk działa na mnie pobudzająco. A co dopiero, gdy drażni mój czuły punkt…

Zawsze, gdy jest już po wszystkim, zasypiamy razem. Ale kiedy się budzę, jestem sam. Hyde też jest muzykiem. Też ciężko pracuje, dlatego wczesnym rankiem opuszcza dom i udaje się do wytwórni. Ale przecież ja też się tym zajmuję. Wiem, jak to jest. Więc dlaczego, Karyu, nie mogę się przyzwyczaić do pustej lewej strony łóżka, gdy otwieram oczy?

Hyde ma bardzo irytujący telefon komórkowy, który rzadko milczy. Non stop dzwoni do niego ktoś z wytwórni. Nigdy go nie ignoruje, ale zawsze wynagradza mi to pieszczotami.

21 października

Wyjechał. Ma trasę koncertową. Wróci za jakiś miesiąc. Nieustannie gdzieś wyjeżdża. Tak naprawdę nie ma na świecie miejsca, które mógłby nazwać swoim domem. Zapytałem go kiedyś, gdzie teraz mieszka. Odparł, że tymczasowo w Tokio.

Odliczam dni do jego powrotu. Tęsknie za nim, Karyu…

22 listopada

Wrócił wczoraj wieczorem. Ku mojej uciesze nie pojechał do swojego domu, tylko od razu do mnie. Świadczyła o tym ogromna walizka, którą zostawił w przedpokoju. Specjalnie nie zamknąłem dziś na noc drzwi. Wiedziałem, że i tak nie zasnę w oczekiwaniu na jego powrót. Wszedł do mojej sypialni i położył się przy mnie na łóżku. Leżałem odwrócony do niego plecami. Najpierw całował mój kark i włosy, a potem, nie mogąc już wytrzymać, czując jak pożądanie niemalże mnie rozrywa, obróciłem się w jego kierunku i złączyłem nasze wargi, jednocześnie pozbywając się jego ubrań…

Rano jedliśmy wspólne śniadanie. To nasz pierwszy raz. Zdążyliśmy się już kochać wiele razy, ale to nasz pierwszy poranny posiłek… W zamyśleniu, sączył kawę z kubka. Kiedy co jakiś czas odstawiał naczynie na stół, przygryzał wargi, tak jak to ma w zwyczaju. Nie patrzył na mnie, tylko w przeciwległy kąt kuchni. Obserwowałem go, jedząc śniadanie. Nie spieszyliśmy się. To nasz pierwszy raz, kiedy nie musimy się nigdzie spieszyć. Wreszcie spojrzał na mnie i uśmiechnął się delikatnie. Ten uroczy uśmiech i potargane włosy stworzyły najsłodszy obraz jaki kiedykolwiek widziałem.

Ponieważ mamy dziś wolne, cały dzień spędziliśmy razem. Powiedział, że jestem najważniejszym mężczyzną w jego życiu. Zapytałem, czy zdarzyło mu się powiedzieć to jeszcze innej osobie. Z jego ust padło ciche „tak”. Opowiedział mi o nim. Miałem wtedy przed oczami dokładny obraz jego byłego kochanka. Ze szczegółami oddał w słowach jego wygląd, jego zachowanie. Ponoć miał włosy czarne jak heban, a kiedy coś go rozgniewało zabawnie marszczył nos. Ich miłość trwała dopóki na horyzoncie nie pojawiło się zagrożenie pod postacią dość wysokiego bruneta, który oczarował jego kochanka. I on odszedł. Ale rozstali się w zgodzie, są przyjaciółmi. Hyde dostaje telefon od niego w każde swoje urodziny. Wiesz, Karyu, chciałbym, żeby ten chłopak o hebanowych włosach już nigdy do niego nie zadzwonił. Nigdy!

1 stycznia

Nad naszym szczęściem prostym i oczywistym musiała jednak unosić się złowroga mgła.

Nie pisałem do Ciebie, ale dziś to naprawię. Wiem, że się niepokoisz. Co u mnie? Powiem krótko: jest do dupy. A dlaczego jest do dupy? Do dupy jest dlatego, że od rana pada deszcz, a taka pogoda ani trochę nie nastraja optymistycznie. Do dupy jest, ponieważ Hyde wyjechał wcześnie do wytwórni i nie będzie go przez cały dzień. Z jednej strony rozpaczam, a z drugiej się cieszę. Od kiedy poznał wyniki testu, traktuje mnie jak intruza. Do dupy jest, ponieważ i ja poznałem wyniki. O jakim teście mówię? Chodzi o test na HIV. Jest pozytywny. Karyu, mam AIDS…

2 stycznia

Hyde zaczął myć dokładnie naczynia zanim z nich korzysta. Robi to w lateksowych rękawiczkach. Nigdy wcześniej nie używał ich do zmywania naczyń. Ba, nigdy wcześniej ich nie kupowaliśmy.

Moje życie polega teraz na chodzeniu do lekarza. Zawsze jakieś zajęcie, a nie siedzenie w domu i zamartwianie się, że nie dość, iż mam śmiertelnego wirusa, to na dodatek najważniejsza osoba w moim życiu mnie nienawidzi. I wcale tego nie wywnioskowałem z jego oziębłego zachowania, czy jego ignorowania mojej osoby. Powiedział mi to. Patrząc mi prosto w oczy warknął „nienawidzę cię”. Zabolało, tak cholernie mocno zabolało. I boli nadal, ale teraz patrzę na to z innej strony: nienawiść to zawsze jakieś silne uczucie. Gdyby jedynie mnie ignorował, czułbym się jak trup, włóczący się po mieszkaniu bez celu.

Kolejną rzeczą, która mnie zabolała było jego przeniesienie się na kanapę. Chciałem mu wytłumaczyć, że nie zarazi się przez dotyk, ale nie wiedziałem, jak się za to zabrać. On i tak wie swoje. Boję się, że niedługo zechce się wyprowadzić. Boję się tego, Karyu, jak niczego innego…

4 lutego

Niech to paskudztwo, które we mnie jest nareszcie się na coś przyda i zabierze mnie stąd! Dłużej już nie wytrzymuję… Z ulgą przyjąłem do wiadomości widok pustej kanapy w salonie, kiedy wstałem rano z łóżka. To oznaczało, że nie będę znowu traktowany jak przedmiot i mogę się w spokoju rozpłakać. Zawsze przy nim się powstrzymywałem, co przychodziło mi z trudem. Wiem, że on nienawidzi moich łez, trochę mniej niż mnie, ale nienawidzi. Rozpłakałem się przed nim tylko raz, a on wrzeszczał, że mam przestać ryczeć. Kiedy nie przestawałem, podszedł do mnie i uderzył mnie w twarz. Zamarłem, szok zahamował mój szloch. Chwycił mnie za nadgarstki i wycedził, jak bardzo mnie nienawidzi, jak się mną brzydzi, jaki jestem żałosny. Dotknął mnie po raz pierwszy od dawna. Nie był to dotyk, który sobie wymarzyłem, ale przynajmniej nie wzdrygał się ze wstrętem. A może to był tylko odruch, a on nie był świadomy kontaktu jego palców z moją skórą? A kiedy już ochłonął, może dokładnie wyszorował ręce? Nie wiem tego, Karyu. Nic już nie wiem.

9 lutego

Nastał dzień, którego się obawiałem. Wiedziałem, że kiedyś to nastąpi, ale jak dla mnie i tak przyszło to za szybko. Hyde się wyprowadził. Wrócił do swojego mieszkania, w którym będzie bezpieczny, w którym nie będzie musiał myć czystych naczyń przed każdym posiłkiem, w którym będzie mógł spać w swoim łóżku, a nie na kanapie, po którym nie będzie krążył roznosiciel wirusa.

Hyde odszedł, zabierając ze sobą wszystkie wspomnienia. Nie czuję już nawet jego zapachu na poduszce. Wywietrzał… Mój dom bez niego jest pusty. W nocy nie śpię. Leżę wtulając się w czarny sweter, który przed wypraniem zdobiły plamy brunatnej wody z kałuży. Czasami żałuję, że go wyprałem. Zawsze zostałyby po nim jakieś wspomnienia. A potem przypominam sobie, jakie te wspomnienia są bolesne i dziękuję samemu sobie, że zdecydowałem się je usunąć. Dziękuję również jemu, że zniknął z mojego życia cały. Że zatarł po sobie ślady

Nasza historia się skończyła, Karyu. Nie mam już niczego z czym mógłbym się z Tobą podzielić. Odszedłem z zespołu, ale dalej chcę utrzymywać z Wami kontakt, szczególnie z Tobą.

Ostatnio znalazłem jego wizytówkę na podłodze. Wpatrywałem się w nią przez chwilę, a potem rozpłakałem się. Łzy skapywały na biały kartonik, znacząc go popielatymi kropkami. Jak to możliwe, by coś tak małego przypominało o najpiękniejszych chwilach w moim życiu? Jak to możliwe, Karyu, by te najpiękniejsze chwile przynosiły tyle cierpienia?

Kiedy już podarłem ten raniący mnie kawałek papieru, zadzwoniłem do biura podróży i zarezerwowałem bilet do Francji. W jedną stronę.