79. Golden Cage cz. VII (Aki x Shindy)

Tytuł: Golden Cage

Pairing: Aki x Shindy

Notka autorska: Ta część jest całkiem, całkiem. ;)

Intruz Yui: Aki raczej nie ma na razie w planach zabicia Shindy’ego.

Reila Suzu: Generalnie cała seria miała się nazywać Obsession, ale w momencie, kiedy opisywałam rozmowę Akiego z Shindym, a konkretnie moment, w którym Aki mówi: „Zamknąłem cię w złotej klatce, ptaszku. Już mi ulegasz”, stwierdziłam, że opowiadanie musi nosić tytuł „Golden Cage”. :3

Julciaa ♥: Chodzi o mniej więcej coś takiego?

Co prawda to Masatoshi i Shindy, ale chyba przymkniemy na to oko. Rysowałam to dawno. Aha, Shindy-san to mój pseudonim na deviantART, żeby było wiadomo dlaczego nie ma tu podpisu Black Cherry. :3

A tu już Aki x Shindy:

 Shindziak ^^

CZĘŚĆ VII

Otwiera oczy. Przez chwilę leży nieruchomo, najwidoczniej próbując sobie przypomnieć, co się wydarzyło. Chce się podnieść, ale uniemożliwiają mu to liny, przytrzymujące jego nadgarstki i kostki. Mimo, że jego ciało jest okryte kołdrą, zaczyna delikatnie drżeć. Podchodzę do łóżka i gładzę palcami jego policzek.

− Zostaw… Proszę, nie dotykaj mnie… − Gwałtownie łapie powietrze, jakby się dusił. Jakby strach ściskał mu gardło.

Milcząc, przesuwam dłoń na jego szyję, ocieram się o obojczyk. Drugą ręką odrzucam kołdrę i przyglądam się całkiem nagiemu ciału. Opuszkami zahaczam o sutki, kolistymi ruchami obrysowuje klatkę piersiową, przebiegam palcami po żebrach i sunę niżej, coraz niżej…

− Nie! – wykręca się pode mną, starając uciec przed moimi rękoma. Łzy obficie spływają po jego zaczerwienionych policzkach. – Przestań!

− Nie mam zamiaru.

− Zabiłeś człowieka!

Zamieram.

− Co takiego?

− Zabiłeś tego lekarza…

− Znowu coś ci się śniło – odpowiadam.

− Nic mi się nie śniło. Ty go naprawdę zabiłeś! Mnie też zabijesz?!

− Uspokój się.

− Jak mogłeś go zabić?!

− Nikogo nie zabiłem.

− Rozwiąż mnie… − prosi.

− Nie. Uciekniesz mi.

− Nie ucieknę. Nie dam rady uciec. Jestem wykończony i zupełnie nie znam tej okolicy. Jak niby mam uciec? Proszę, Aki, to boli.

− Będziesz spokojny? – pytam.

− Tak, będę – obiecuje.

Odwiązuję jego ręce i nogi.

− Chodź tu do mnie. – Przyciągam go do siebie i mocno przytulam. W uspokajającym geście, gładzę jego włosy. – Nie zabiłem go. To ci się tylko przyśniło.

Płacze w moje ramię, a ja kołyszę się miarowo, by go uspokoić, by dać mu poczucie bezpieczeństwa… Marzenie… On nigdy nie poczuje się przy mnie bezpieczny. Dlaczego nie potrafi tego pojąć? Dlaczego nie rozumie, że chcę dla niego dobrze?

Szloch cichnie. W końcu Shindy zasypia. Kładę go ostrożnie na łóżku i okrywam kołdrą.

Ile jestem w stanie zrobić, aby go przy sobie zatrzymać? Skoro bez mrugnięcia okiem potrafiłem pociągnąć za spust broni wycelowanej w niewinnego człowieka, co będzie następną rzeczą, jaką uczynię?

Czy jestem złym człowiekiem? W końcu nieustannie go krzywdzę i zabiłem bezbronną osobę. Czy moje wyjaśnienie: „To dla dobra Shindy’ego” jakoś mnie usprawiedliwia?

Czy moja miłość jest nienormalna? Czy kocham go źle? Czy kocham go za bardzo? Czytałem kiedyś, że nigdy nie można kochać za bardzo, ale źle owszem. Przypominają mi się słowa Shindy’ego: „Wcale mnie nie kochasz”, „Jestem tylko twoją dziwką do ruchania”… On naprawdę tak myśli? Przecież zrobiłbym dla niego wszystko…

Jak to wygląda w przypadku innych związków? Czy oni nigdy nie odczuwają pragnienia posiadania nad kimś władzy? Kontrolowania każdego kroku drugiej osoby? A jeśli odczuwają, jak sobie z tym radzą? Przecież większość związków nie opiera się na niewolnictwie. Większość związków jest… normalna…

Ale z drugiej strony, czym jest normalność? Kto ustala, że delikatność i czułość są normalne, a brutalność oraz zaborczość już nie?

Kieruję się uczuciami, a prawda jest taka, że czuję, iż Shindy’ego trzeba chronić. On jeszcze nie zdaje sobie sprawy z tego, jakie zagrożenia na niego czekają. Dlatego robię wszystko wbrew niemu. Jest jak nieświadome dziecko, które mimo zakazu rodzica zbliża rączki do rozgrzanego żelazka. A ja nie pozwolę, żeby oparzyły go troski okrutnego świata, nie pozwolę, żeby skrzywdzili go jeszcze bardziej okrutni ludzie. Dlatego chwyciłem jego rączki i będę je trzymać aż do końca, aby mieć pewność, że nic mu się nie stanie.

Wychodzę z pokoju. Kiedy zamykam drzwi na klucz, tłumaczę sobie, że to dla jego dobra. Po schodach do kuchni, gdzie siadam na krześle i bezradnie ukrywam twarz w dłoniach. Czy ja płaczę? Krople spływające po twarzy… Tak, to chyba płacz. Zaczynam jednak w to wątpić, kiedy docierają do ust. Łzy Shina, które często ścierałem ustami były słone, za to moje mają metaliczny posmak. Jak krew… Odrywam dłonie od twarzy. Szkarłatna kropla spada na moją rękę. Czerwonych plam przybywa… Krwawe łzy są coraz bardziej obfite. Strumieniem zalewają moje ręce…

− Shindy! – krzyczę, zrywając się z krzesła.

Wybiegam z kuchni. Widok przesłania mi czerwień. Docieram na korytarz. Stoję w miejscu, w którym dokonałem najgorszej zbrodni.

Przecieram oczy, kiedy dostrzegam jakiś ruch. Tuż przed moimi oczyma pojawia się twarz nieżyjącego doktora. Jest idealnie biały, półprzezroczysty, a jego oczy są przerażająco puste. Wyciąga przed siebie ręce, zbliżając je do mojego gardła, jakby miał zamiar mnie udusić.

− Shindy! – Cofam się gwałtownie, przy okazji potrącając mały stolik.

− Aki? – Słyszę słabą odpowiedź.

− Kochanie, gdzie jesteś?!

− Na górze.

− Shindy, chodź tutaj!

Mężczyzna nadal zbliża się w moim kierunku.

− Nie mogę. Zamknąłeś drzwi.

Płaczę jak dziecko. Szkarłat, wyciekający z moich oczu, znów zamazuje kształty. Na klęczkach docieram do schodów i wbiegam na górę. Co jakiś czas odwracam głowę. Idzie za mną… Kilkakrotnie potykam się i przewracam, aż wreszcie docieram do odpowiednich drzwi. Drżącymi rękoma wyciągam z kiszeni klucz, brudząc go krwią, która spływa po moich rękach. Wszędzie widzę czerwień. Na całym swoim ciele.

− Shindy!

− Jestem tu – odzywa się głos po drugiej stronie drzwi.

Dłonie tak mi się trzęsą, że nie jestem w stanie trafić w dziurkę od klucza. Tymczasem lekarz jest coraz bliżej. Nareszcie klucz zanurza się w otworze. Słyszę charakterystyczne kliknięcie i otwieram drzwi. Wpadam do środka, po czym z powrotem zamykam je na klucz. Ściągam poplamioną krwią koszulkę i ciskam nią o podłogę. Osuwam się na panele, chwytając mocno swoje włosy.

− Aki, co się stało? – pyta przerażony Shindy.

− Shindy, skarbie, chodź tu do mnie… − szepczę, wyciągając przed siebie dłonie.

Podchodzi niepewnie i wtula się w moje ramiona.

− Ta krew… Ona nagle zaczęła ze mnie wypływać. I on… On tam jest… Przyszedł po mnie… Chce się zemścić za to, że go zabiłem…

− Jaka krew? Kto po ciebie przyszedł? Aki, tu nie ma żadnej krwi…

− Jest krew… Na mnie… Jestem cały we krwi! Ten lekarz po mnie przyszedł! Ja… ja go zabiłem, Shindy… − Ukrywam twarz w dłoniach.

− Aki… − Ujmuje moje ręce. – Zobacz, tu nie ma krwi. Ani tego lekarza.

Spoglądam na nie. Krew zniknęła. Zerkam na koszulkę, która poniewiera się na podłodze. Również jest czysta. Nie mam odwagi, żeby zajrzeć na korytarz.

− Prześpij się – mówi Shindy, wstając. Chwyta mnie za rękę i ciągnie w kierunku łóżka.

Kładę się obok niego. Wtulam się w jego ciało. Nadal cały drżę ze strachu. Shindy okrywa nas kołdrą.

− Nic tu nie ma – uspokaja.

Ocieram oczy. Tym razem łzy są przezroczyste.