80. Golden Cage cz. VIII (Aki x Shindy)

Tytuł: Golden Cage

Pairing: Aki x Shindy

Notka autorska: Mam nadzieję, że ten rozdział przypadnie Wam do gustu. Pod koniec jest ciekawiej. ;)

Julciaa ♥: Cieszę się, że rysunki się podobają. Shindy dostaje ubrania od Akiego. Fakt faktem, nie zakrywają zbyt wiele, ale nie chodzi cały czas nago. xD

Intruz Yui: Ten rozdział jest dla Ciebie. ^^ Chyba się domyślisz, dlaczego. xD

Reila Suzu: Dziękuję Ci bardzo, cieszę się, że dobrze opisałam ten obłęd Akiego. Również podobają mi się krwawe łzy. :3

 Shindy wygląda tu trochę jak wróżka z jakiś snów

erotycznych. xD

CZĘŚĆ VIII

Ten incydent już się nie powtarza, a Shindy czuje się coraz lepiej. Mógłbym powiedzieć, że wszystko jest dobrze, ale… to nie do końca prawda.

Myślałem, że nagłe zbliżenie Shindy’ego potrwa trochę dłużej. Tymczasem już po kilku dniach, podczas których zauważył, że wszystko wróciło do normy, oddalił się ode mnie jeszcze bardziej niż wcześniej. Myślałem, że przestanie się mnie bać, podczas gdy on uważa mnie teraz za psychicznie chorego mordercę.

Nie reaguje na moje słowa: „Robię to dla twojego dobra, słonko”.

Postanawiam przekazać mu to na piśmie. Budzę się przed nim i idę przygotować śniadanie. Stawiam tacę, a pod filiżanką kawy zostawiam czarną kopertę. Wewnątrz jest wiadomość pisana czerwonym atramentem: „Wszystko, co robię, robię dla Ciebie”.

Drugi list jest wetknięty w szparę między drzwiami: „Widzisz? Są otwarte. Nie jestem takim potworem, za jakiego mnie uważasz”.

Trzeci leży na środkowym stopniu schodów: „Chcę Cię uwolnić od cierpienia i strachu, ale Ty nie chcesz tej wolności przyjąć, Ptaszku”.

Czwarty położyłem na stoliku  w korytarzu: „Wiem, że moja miłość czasem boli, ale staram się, by bolała jak najmniej”.

Piąty, ostatni, spoczywa przy drzwiach wyjściowych: „Te drzwi są zamknięte, ponieważ kocham Cię tak bardzo, że nie pozwolę Ci odejść”.

Opiera się o solidne drewno i osuwa po nim na podłogę. Zgniata w palcach wiadomość. Podciąga kolana, owija je ramionami i opiera o nie czoło. Znów płacze. Przeze mnie.

− Jesteś dla mnie wszystkim, Shin-chan. – Kucam przy nim i całuję go we włosy. – Zwariuję bez ciebie…

Spogląda mi w oczy.

− Ty już zwariowałeś.

***

Budzi mnie irytujące pikanie. Podrywam się gwałtownie, kiedy przypominam sobie, co ono oznacza. W obrożę Shindy’ego wbudowany jest nadajnik, który od razu poinformuje mnie o tym, że Shindy opuścił teren mojej posiadłości.

Zrywam się z łóżka, w pośpiechu chowam do kieszeni kajdanki i zbiegam na dół. Kiedy jestem na dworze, dostrzegam jak biegnie w kierunku lasu. Uśmiecham się pobłażliwie i delikatnie naciskam mały, czerwony klawisz na zegarku. Natychmiast mogę zauważyć, że chłopak pada na ziemię, a przeraźliwy krzyk bólu roznosi się po okolicy. Idę do niego powoli.

− Nikt cię nie usłyszy – mówię, pochylając się nad nim.

Wykręcam mu ręce do tyłu i skuwam je kajdankami. Przerzucam go sobie przez ramię i ponownie dotykam przycisk. Ból ustępuje. Zanoszę Shindy’ego do domu.

− Twoje miejsce jest tutaj. – Rzucam go na łóżko.

− Nie!

− Zamknij się! – Uderzam go w twarz.

Odwraca głowę.

− Będę musiał cię ukarać… – Spoglądam na widok za oknem. Dlaczego on nie potrafi wyciągnąć pewnych wniosków? Próba ucieczki jest jednoznaczna z karą.

− Nie… Aki, proszę… Nie…

− Cii… − Głaszczę uspokajająco jego ramię. – Rozluźnij się, to nie będzie bolało. – Rozpinam spodnie…

***

− Shindy…

− Tak?

− Zobacz. Spadł śnieg.

− Ojej, jak ślicznie!

− Chcesz wyjść na dwór?

− Tak!

− Tylko ubierz się ciepło.

Patrzę jak w pośpiechu zakłada ubrania, które dla niego przygotowałem.

− Jestem gotowy – oznajmia.

 Podchodzę do niego z uśmiechem i poprawiam szalik, aby szczelniej otulał jego szyję.

Zakładam kurtkę i już możemy wychodzić.

Las, otaczający mój dom, został pomalowany na biało. Shindy biega po śniegu, łapiąc płatki w okryte rękawiczkami dłonie. Wkładam ręce w kieszenie i obserwuję obsypane igły świerków. Zamykam oczy, rozkoszując się szczerym śmiechem. Zachowuje się jakby pierwszy raz wyszedł na świeże powietrze, jakby pierwszy raz skosztował wolności… Jak suka spuszczona ze smyczy… Nie, nie mogę tak o nim myśleć. Nie dziś. Dziś są jego urodziny. On pewnie o tym nie pamięta. Nie wie, który jest dzień, miesiąc… Niedługo przestanie zwracać uwagę na przemijające lata. Przyzwyczai się. Przywyknie do tego, że należy do mnie.

Coś zimnego zderza się z moją twarzą. Ścieram śnieg z policzka.

− Ty mały… − Nabieram na dłonie sporą ilość puchu i formuję z niego kulę.

Shindy ucieka przede mną, śmiejąc się głośno, a ja biegnę za nim i sam… zaczynam się śmiać… W pewnym momencie chłopak zatrzymuję się, by odpocząć. Obejmuję go od tyłu i unoszę odrobinę.

− Mam cię!

− To się nie liczy!

− Jak to nie? Złapałem cię i teraz jesteś mój.

− Postaw mnie. – Nadal się śmieje.

Stawiam go na ziemi. Kładzie się na śniegu i spogląda na mnie znacząco.

− Jesteś niemożliwy. – Kręcę głową i idę w jego ślady. – Przeziębisz się.

− Najwyżej. – Wzrusza ramionami.

Całuję go delikatnie w usta.

− Jesteś dzisiaj zupełnie inny – zauważa.

− Bo dzisiaj jest wyjątkowy dzień.

− Co dziś jest? – dopytuje.

− Niespodzianka.

Zaczyna drżeć.

− Chodź, wracamy. Nie chcę, żebyś się rozchorował.

− Ale wrócimy tu jeszcze?

− Tak – obiecuję.

Podnoszę się i pomagam mu wstać. W domu przygotowuję dla nas ciepłą herbatę. Shindy, przebrany w suche rzeczy, pije napój powoli, a czarne oczy, które raz po raz na mnie zerkają, błyszczą radością.

− Shindy… − zaczynam – dzisiaj jest wyjątkowy dzień.

− Wiem, mówiłeś. – Kiwa głową. – Co to za dzień?

− Twoje urodziny, kochanie. – Czochram jego włosy.

− Moje urodziny? – powtarza, a następnie spuszcza głowę, zasmucony.

− Urodziny zawsze spędzałeś z przyjaciółmi. Jeździliście do Satoshiego, prawda?

− Skąd wiesz?

− Wiem o tobie wszystko, maleńki. – Muskam opuszkiem jego nos.

− Od jak dawna mnie śledzisz?

− To już moja słodka tajemnica. No ale teraz nie o tym. Czym byłyby urodziny bez tortu, prezentów i zabawy?^[1]

Chwytam go za rękę i ciągnę na górę. Z szafki wyciągam duże, kwadratowe pudełko, owinięte białym papierem w czarne wzory i przewiązane czarną wstążką.

− Proszę. – Podaję Shindy’emu prezent.

− Dziękuję. – Rozwiązuje wstążkę i zdziera papier. Unosi wieczko białego kartonu, po czym wyciąga z niego białą satynę. Odkłada pudełko na łóżko i chwyta materiał drugą ręką. – Sukienka…

− Mhm… − Uśmiecham się.

− Wygląda jak ślubna – zauważa.

Odwraca sukienkę przodem do siebie, by przyjrzeć się detalom. Podaję mu drugi prezent. Opakowanie jest mniejsze od poprzedniego, ale zapakowane identycznie.

Odkłada sukienkę i bierze pakunek. W środku znajdują się białe, cienkie pończochy, koronkowe podwiązki, spinki do włosów w kształcie róż i pasujące do wszystkiego białe buty na obcasie.

− Aki, to są chyba jakieś żarty… Chyba nie chcesz…

− Owszem, chcę. Chcę, żeby ten dzień był dla ciebie najważniejszy. Chcę, żebyś zapamiętał go do końca swojego życia.

− Nie wezmę z tobą ślubu!

− Już go ze mną wziąłeś. – Wyciągam z szuflady kopię papierów, w których jest wyraźnie napisane, że Shindy jest moim mężem. – Teraz należysz już tylko do mnie. A ta sukienka i cała reszta, są tylko po to, żeby wszystko było jak należy.

Wyrywa mi plik kartek i wszystko czyta.

− Ja tego nie podpisywałem!

− Nie musiałeś. Wystarczyła odpowiednia suma i obyło się bez twojego podpisu.

− W Japonii nie można poślubić osoby tej samej płci.

− A kto powiedział, że pobraliśmy się w Japonii?

Drze kilkakrotnie kartki, a następnie gniecie je w palcach i ciska we mnie z całej siły.

− To była tylko kopia. Mam tego więcej. Zakładaj już tę sukienkę. Chcę cię w niej zobaczyć.

− Nie mam zamiaru.

− Zakładaj ją w tej chwili albo nie będę już taki miły!

Zaciska dłonie w pięści, ale posłusznie bierze buty i stawia je na podłodze.

− Nie wyjdziesz? – Spogląda na mnie.

− Ach, no tak, pan młody nie może widzieć panny młodej przed ślubem.

Posyła mi wrogie spojrzenie. Opuszczam pokój.

− Gotowy? – Pukam po jakimś czasie do drzwi.

− Tak.

Wchodzę do środka i niemalże natychmiast zatrzymuję się w progu. Przede mną stoi drobna postać. Wątłe ciało osłania materiał sukienki, który z przodu sięga do połowy ud, dalej trasę wyznaczają podwiązki przytrzymujące cienkie pończochy. Z tyłu znajduje się coś w rodzaju krótkiego trenu, który dociera do kolan. Nogi wydłużyły się za pomocą obcasów. Włosy Shindy’ego są natapirowane na czubku głowy i udekorowane z boku dwiema różami.

Całuję delikatnie jego wargi.

− Jesteś piękny.

− Miejmy to już za sobą…

Kiedy wypowiada słowa przysięgi, głos mu drży, a w oczach pojawiają się łzy, które po chwili spływają po policzkach. Nie patrzy na mnie. Muszę przytrzymywać go za policzki, żeby zwrócił na mnie uwagę.

Następnie wspólnie kroimy tort. Shindy trzyma nóż, a ja jego dłonie, którymi kieruję za pomocą moich ruchów.

− Po co taki duży? Przecież jesteśmy tu sami.

− W końcu nie codziennie ma się urodziny i ślub w jednym.

Nabijam trochę na widelczyk i podsuwam Shindy’emu do ust.

− Nie chcę… − Odwraca głowę.

− Chyba mi tego nie zrobisz.

− Ty zrobiłeś mi najgorszą rzecz, więc ja nie muszę jeść tego cholernego tortu!

− Tylko parę kęsów. Ten jeden kawałek zjemy razem.

Otwiera usta, a ja wsuwam w nie odrobinę tortu. Następnie sam zjadam. Wspólnie zjadamy cały trójkąt.

− Możemy już to skończyć? Jestem zmęczony.

− Zapomniałeś o najważniejszym, kochanie – szepczę mu do ucha.

− O czym niby?

− O nocy poślubnej…

Nim zdąży zareagować, biorę go na ręce i idę na górę.

− Postaw mnie! Nie chcę!

Kładę go na łóżku.

− Spokojnie, będę delikatny.

Sięgam po kajdanki obszyte czerwonym futerkiem i przykuwam jego nadgarstki do ramy łóżka. Rozpinam zamek sukienki, po czym ją z niego zsuwam. Leży pode mną w koronkowych majtkach i białych pończochach. Zębami zrywam zapięcie podwiązki, przy okazji rozrywając lekko delikatny materiał zakolanówki. Zaciskam zęby na białej bieliźnie i powoli ją ściągam. Zaciska nogi, prosząc, żebym przestał. Uciszam go pocałunkiem, następnie obracam go na brzuch i rozchylam jego nogi. Z szuflady wyciągam lubrykant.

− Nie będzie bolało – obiecuję. – Tylko się rozluźnij.

− Nie chcę… − szepcze, płacząc. – Dzisiaj są moje urodziny… Aki, proszę…

− Spodoba ci się, zobaczysz.

Nawilżam palec żelem i wsuwam go w jego wnętrze. Słyszę ciche jęknięcie, wypływające z jego ust.

− Nie…

− Cichutko, skarbie…

Dokładam drugi palec, rozciągając jego wejście.

− Boli…

− Zaraz przestanie – uspokajam i wyciągam z niego palce.

Wchodzę w niego powoli. Zaciska zęby, ukrywa twarz w poduszce. Zaczynam się miarowo poruszać, bardzo ostrożnie, żeby nie sprawić mu bólu. Zwalniam, chcąc zobaczyć, jak na to zareaguje. Podnosi głowę nieco zaskoczony, a po chwili sam zaczyna kręcić biodrami, starając się spowodować, bym wbił się w niego głębiej.

− Spokojnie, maleńki. – Zamykam jego biodra w swoich palcach.

− Błagam, przestań…

− Jak mógłbym przestać, skoro widzę, że ci się podoba?

Wstydzi się. Wstydzi się tego, że mimowolnie odczuwa przyjemność z rzeczy, której nie chce robić.

Przytulam się do jego pleców i całuję delikatną skórę. Jest taka miękka, ciepła, wrażliwa, a leżąca pode mną postać ulotna, jak chwila, w której teraz trwamy. To cudowny moment, kiedy jestem z nim niesamowicie blisko. Kiedy znikają wszystkie bariery, którymi Shindy stara się przede mną ochronić. Kocham cię, ptaszku…

Znów przyspieszam swoje ruchy. Rozkoszuję się jękami, które opuszczają jego gardło. Zamykam oczy. Shindy zaciska palce na ramie łóżka. Szepczę jego imię. Już się nie opiera. Wie, że ze mną nie wygra. Wie, że nie wygra ze swoim ciałem. Chwytam jego przyrodzenie i poruszam dłonią w rytm pchnięć. Dochodzi z przeciągłym jękiem. Chwilę po nim również osiągam spełnienie. Kładę się obok i gładzę jego policzek, uśmiechając się delikatnie.

− Może kiedyś mnie pokochasz.

− Nigdy cię nie pokocham. – Odwraca wzrok.

Odkuwam jego dłonie. Kładzie się tyłem do mnie, kuląc na pościeli. Okrywam nas kołdrą i obejmuję go od tyłu. Nie wiem, czy Shindy śpi. Wydaje mi się, że nie. Ja również nie śpię. Po moich policzkach spływają słone krople.

^[1] I właśnie w tym momencie wyobraziłam sobie, jak Aki nakłada Shindy’emu papierową czapkę, obsypuje go serpentynami i dmucha w ten taki gwizdek, który się rozwija (nie pamiętam, jak to się nazywało ^^”) xD