84. White Eden cz. II (Aki x Shindy)

Tytuł: White Eden

Pairing: Aki x Shindy

Notka autorska: Nie wiem za bardzo, co mogłabym tu napisać… Mam nadzieję, że się spodoba. :3

CZĘŚĆ II

Jęczę z bólu, kiedy po raz kolejny próbuję wyrwać nadgarstek. Ten świr wspominał coś o jakiś badaniach… Co on chce mi zrobić? Poddać mnie praniu mózgu? Torturować? Bo na pewno nie będzie to niewinne stawanie na wadze czy czytanie liter z odległości.

Do pomieszczenia wchodzi Aki w towarzystwie dwóch pielęgniarzy, którzy odpinają moje ręce i nogi. Natychmiast zrywam się z łóżka i biegnę do wyjścia. Jeden z nich chwyta mnie za ramię i wykręca mi ręce do tyłu.

− Nie! Proszę, puśćcie mnie…

− Shindy, uspokój się – mówi cicho Aki. – Nie opieraj się, to nie będziemy zmuszeni używać wobec ciebie siły i nie będzie bolało.

− Ja jestem zdrowy!

− Tobie się tylko tak wydaje. – Podchodzi do mnie i gładzi palcami mój policzek. – Chcemy ci pomóc. Pozwól nam na to.

− Chcesz mi jedynie zrobić krzywdę. Błagam… − zwracam się do stojącego naprzeciw mnie pielęgniarza – on mnie porwał i zamknął w swoim domu, teraz przywiózł tutaj. – Szarpię rękoma, starając się je wyrwać. – Znęcał się nade mną… Gwałcił mnie…

− Widzisz, Shindy? Mówisz o jakiś niestworzonych rzeczach.

− To prawda!

− Załóżcie mu ten kaftan. – Słyszę nieco znużony ton Akiego.

− Kaftan? – powtarzam i z przerażeniem zauważam, że jakiś materiał bieli się w dłoniach mężczyzny, który stoi tuż przede mną. – Nie! – Ponawiam szarpnięcia, licząc, że coś tym wskóram.

− Shindy… Shindy! Uspokój się! Zrobisz sobie krzywdę… − Słowa Akiego z trudem do mnie docierają.

Pielęgniarz przytrzymujący moje ręce, stanowczym ruchem wystawia je przede mnie. Drugi mężczyzna wkłada je w rękawy, którymi oplata moje ciało i zapina z tyłu kilkoma paskami. Wyprowadzają mnie z sali.

Po korytarzu krążą pacjenci. Przyglądają mi się z zaciekawieniem. Wszyscy mają na sobie długie koszule nocne, identyczne jak moja. Na każdego mijanego człowieka spoglądam błagalnie, szepcząc:

− Proszę, pomóż mi…

Zapieram się nogami, próbuję wyrwać, ale jestem za słaby… Docieramy do odpowiednich drzwi. Aki otwiera je kluczem i puszcza nas przodem. W środku znajdują się rozmaite urządzenia. Nie wiem, do czego służą i nie chcę tego wiedzieć… Nie słyszę charakterystycznego kliknięcia zamka, zatem Aki nie zamknął drzwi. Prowadzą mnie do fotela z porozmieszczanymi na nim pasami na nadgarstki, kostki, uda i ramiona. Czekam tylko aż zdejmą mi kaftan. Nie szarpię się, kiedy odpinają paski. Dopiero, kiedy wyjmują moje ręce z rękawów, odpycham z całej siły mężczyznę, który chciał mnie zaciągnąć na krzesło i biegnę do drzwi. Otwieram je i wybiegam na zewnątrz.

− Shindy! Wracaj tu! – Słyszę krzyk Akiego.

Mijam ludzi. A właściwie to mijam poszarzałe powłoki, z których uleciało życie. Jedna osoba siedzi w kącie, rozdrapując skórę na przedramionach aż do krwi. Druga wali głową o ścianę. Trzecia krzyczy jakieś słowa w nieznanym mi języku. Gdzie ja jestem? Wbiegam w zakręt. Czwarta zlizuje brud z podłogi. Piąta wbija zęby w kraty zamontowane w oknie. Szósta biega całkiem naga po korytarzu. Gdzie ja jestem? Labirynt korytarzy.

− Przepraszam, czy wie pan jak stąd wyjść? – pytam jednego z pacjentów.

− Zapytaj Takashiego. On może będzie wiedzieć. – Wskazuje na parapet, który jest… pusty…

− Tam nikogo nie ma…

− Jak to nie? Nie wstydź się. Podejdź do niego i zapytaj – uśmiecha się zachęcająco.

Biegnę dalej.

− Przepraszam, gdzie jest wyjście? – zagaduję kolejną osobę.

− Jedyną ucieczką z tego miejsca jest śmierć – odpowiada.

Odsuwam się od niego i skręcam w kolejny korytarz.

− Może pani wie, jak stąd wyjść? – mówię do kobiety, która stoi oparta o parapet i uśmiecha się błogo.

− Chcesz stąd wyjść, maleńki? Hm… Ja wiem, gdzie jest wyjście.

− Gdzie?

− A po co ci to?

− Muszę stąd wyjść. Proszę mi pomóc.

Kręci głową.

− Wiesz, co cię tam czeka? – pyta, wskazując palcem widok za oknem. – Strach, cierpienie i przykre niespodzianki. A tu nie ma nic z tych rzeczy, tu wszystko jest zawsze takie samo. Zero niespodzianek. O przykrych już nie wspomnę.

− Błagam panią… Ja muszę wrócić do domu.

Spogląda na mnie i uśmiecha się.

− Tu jest teraz twój dom, maleńki.

Zostawiam ją i uciekam w kolejny zakręt.

Zatrzymuję się. Jakaś kobieta próbuje udusić się swoją koszulą, którą owinęła sobie wokół szyi. Gdzie ja jestem? Zewsząd dochodzą krzyki, zawodzenia, lamenty, szepty, głosy…

− Gdzie tu jest wyjście? – krzyczę, patrząc po wszystkich. – Nikt nie wie? – dodaję, kiedy nie dociera do mnie żadna odpowiedź.

Upadam na podłogę i ukrywam twarz w dłoniach.

− Chcę stąd wyjść… Błagam, niech mi ktoś pokaże, gdzie są drzwi… Proszę… − szepczę, łamiącym się głosem.

Nagle ktoś obejmuje mnie od tyłu i przyciąga do siebie.

− Ja ci pokażę, gdzie są drzwi. – Czuję drobne ukłucie i ogarniającą mnie senność. – Najpierw do sali, w której zrobimy ci badania, a potem do tej, w której śpisz.

Osuwam się w ramiona Akiego. Pochłania mnie ciemność.