48. Bathroom (Aki x Shindy)

Tytuł: Bathroom

Pairing: Aki x Shindy

Notka autorska: Cherry wróciła do dawnej formy. Pisanie znów przychodzi mi łatwo i nareszcie nie piszę tak prosto. Wiem, wiem, miało być opowiadanie. Ale teraz pytanie do Was: chcecie opowiadanie Masatoshi x Shindy czy Kiyozumi x Shindy? Masatoshi x Shindy to stare opowiadanie, już skończone, a Kiyozumi x Shindy dopiero zaczęłam i ma na razie dwie części. Piszcie w komentarzach. :3

Spinam włosy klamrą, żeby ich nie zamoczyć. Jak zwykle kilka kosmyków się z niej wydostaje i opada na moje nagie plecy. To przyjemne uczucie, kiedy delikatne pasma ocierają się o skórę. Nie poprawiam ich, nawet na to nie mam już siły.

Siedząc na brzegu wanny, patrzę jak krystaliczny strumień wpada do niej, tworząc coś na kształt kawałka oceanu. Tylko dla mnie. Kiedyś dzieliłem go z tobą, ale to już dawne czasy…

Zrzucam ręcznik, rozkoszując się chwilą, podczas której miękki materiał muska moje ciało. Zanurzam się w wodzie. Przymykam powieki, kiedy czuję przyjemne ciepło. Zawsze, gdy mi towarzyszyłeś, uważałem, że jest trochę za ciasno. Teraz odnoszę wrażenie pustki, kogoś mi brakuje…

Wlewam jabłkowy żel, następnie moja dłoń wzburza małe fale, które tworzą pianę wokół mnie. Zawsze lubiłeś takie kąpiele. Brałeś zbite w jedność bańki i rozdmuchiwałeś je po całej łazience. Również nabieram na dłoń trochę piany. Chwilę się jej przyglądam, jakby mając nadzieję, że nagle po drugiej stronie mydlanej powłoki ujrzę twoją twarz. Ale kiedy po kolei zaczynają pękać, a ty nadal się nie pojawiasz, rozdmuchuję je, przez co kilka ląduje w moich włosach. W lustrze dostrzegam, że przez chwilę trochę piany bieli się między jasnymi kosmykami, a po chwili znika, tak samo, jak ty zniknąłeś.

Owijam łydki ramionami, głowę opieram o kolana. Pod zamkniętą powieką błyszczy łza, która wydostaje się na zewnątrz drobną szczeliną, spływa w dół, wyznaczając delikatny szlak, w odpowiednim świetle w ogóle niedostrzegalny, a następnie ginie pośród miliarda innych kropli, niby do niej podobnych, a jednak tak różniących się. Ty, podobnie jak ta łza, zniknąłeś pośród tłumu innych ludzi. I tak samo jak ją wyróżnia słony smak i gorycz, którą w niej zawarłem, tak ciebie wybija moje uczucie oraz fakt, że w krótkim czasie z jednego z szablonowych Japończyków, zmieniłeś się w Akiego – człowieka, którego kocham. Kocham, nie kochałem, ponieważ nadal nie mogę pogodzić się z twoim odejściem.

Po moich policzkach spływa coraz więcej łez. Najwidoczniej nie chcą być gorsze i pragną dołączyć do swojej bliźniaczki. Wy również chcecie mnie zostawić? Nie jest ze mną najlepiej… Rozmawiam ze łzami…

Patrzę na ręcznik. Białe fałdy spływają z wieszaka, dając iluzję gęstych włosów albo zwiewnej szaty. Gdyby okno było otwarte, wpadające przez nie powietrze potęgowałoby to wrażenie, poruszając delikatnie falbanami. Zawsze po kąpieli owijałeś nasze ciała dużym, puchatym prostokątem, który był tak czysty, że wydawało mi się, iż otula mnie śnieg. Gdy biała płachta zbliżała się do mojej skóry, zawsze delikatnie drżałem, szykując się na nagły chłód. Tak mi podpowiadała podświadomość. W rzeczywistości ręcznik był ciepły, ponieważ dopiero co ściągnąłeś go za kaloryfera. Zawsze o mnie dbałeś. Może lepszym porównaniem byłby cukier puder? Nie jest zimny, w przeciwieństwie do śniegu, a ja zawsze marzyłem, żeby zamiast zamrożonych płatków na ziemię spadał słodki proszek. Dziecięcy sen: cukier puder zamiast śniegu. Sądziłeś, że to urocze. Że urocze są moje marzenia, moje pomysły, że ja cały jestem uroczy.

Nadal wpatruję się w ręcznik. To chyba ta rażąca biel wywołuje więcej łez, prawda? Tak, to ona, to nie wina wspomnień. Ukrywam twarz w dłoniach pokrytych pianą. Trochę mydła dostaje mi się do oczu. Jęcząc cicho z bólu, sięgam ręcznik i przecieram oczy. Dopiero teraz zwracam uwagę na zapach. Twój zapach. No tak, od twojego odejścia minęło zaledwie kilka dni (chociaż dla mnie to całe wieki), a ja jeszcze go nie wyprałem. Spoglądam w lustro. Oczy mam zaczerwienione i błyszczące od łez, których znów coraz więcej spływa po twarzy. Tłumaczę sobie, że winowajcą jest żel, który się do nich dostał, a nie twój zapach.

Opłukuję ręce w wodzie, ścierając pianę. Jedną z dłoni przesłaniam oczy, drugą pozbywam się klamry z włosów, którą rzucam w kąt pomieszczenia. Plastik rozbija się o ścianę, ale nie zwracam na to uwagi. Palcami dotykam warg, nerwowo przesuwam po nich opuszkami, co jakiś czas drapiąc skórę paznokciami. Z mojego gardła wydobywa się histeryczny szloch. Mam ochotę wyć z rozpaczy. Chcę, żeby wszyscy słyszeli jak bardzo mi źle. Chcę, żebyś ty to również usłyszał i przyszedł do mnie.

Zanurzam się cały w wodzie, aby zagłuszyć swój krzyk. Nikt nie słyszy mojego wołania, woda wszystko tłumi. Tym razem nie zwalę winy na przypadkowe przedmioty, bo to wspomnienia o tobie mnie zabiły.