52. Who Are You? cz. II (Kiyozumi x Shindy)

Tytuł: Who Are You?

Pairing: Kiyozumi x Shindy

Notka autorska: Dziękuję za komentarze. Cieszę się, że opowiadanie się spodobało. :3

CZĘŚĆ II

Stoi ze spuszczoną głową, nerwowo bawiąc się palcami.

− Dziękuję – mówi cicho, zerkając na mnie niepewnie.

− Nie ma za co.

Moje oczy znów chłoną jej urodę, jakby były wygłodniałe i chciały się nią nasycić. Przysuwam się do niej. Wycofuje się pod szafki, kiedy opieram dłonie po obu stronach jej głowy i uśmiecham się delikatnie.

− Co robisz? – Jej głos drży, a w oczach pojawiają się drobne łzy i chociaż to zaledwie kilka niewielkich kropelek, działają na mnie jak wiadro zimnej wody. Natychmiast się odsuwam.

− Przepraszam… Ja… − Nie wiem, co powiedzieć. Wszystkie słowa są teraz bezsensowne. Jak miałbym to wyjaśnić?

− Muszę iść. – Wymija mnie.

− Zaczekaj! – Chwytam ją za ramię, które natychmiast próbuje wyrwać, ale nie pozwalam jej na to. – Nie wiem, jak masz na imię.

− Mówią mi Shindy.

− Kiyozumi.

Ciekawi mnie, dlaczego twierdzi, że jest chłopakiem, ale nie pytam o to. Przekreśliłem już wystarczająco wiele swoim zachowaniem i nie chcę zniszczyć wszystkiego doszczętnie.

− Naprawdę muszę już iść. Czy mógłbyś mnie puścić? – pada nieśmiała prośba.

− Przepraszam… − Natychmiast zwalniam uścisk na jej ramieniu. Ostatni raz jest mi dane ujrzeć jej oczy. Potem odwraca się i odchodzi.

***

Kiedy wracam do domu, od niechcenia witam się z mamą, poczym zamykam w swoim pokoju, gdzie kładę się na łóżku, a moje myśli wracają do poznanej dzisiaj dziewczyny. Nie opuszcza mojej głowy ani wtedy, gdy jem obiad, ani podczas odrabiania lekcji. Najgorzej jest, kiedy stoję pod prysznicem… Opieram się bokiem o zimną ścianę, a moja dłoń sama wędruje w kierunku, w którym nie powinna. Przymykam oczy, rozpamiętując jej długie, lśniące włosy, niebieskie powieki, idealny wykrój ust. Szum wody zagłusza moje jęki, ale mimo to staram się być cicho. Nie jestem jednak w stanie powstrzymać dosyć głośnego westchnięcia, które wymyka się z moich ust, kiedy dochodzę.

Niewiele śpię tej nocy. Bardziej jestem zajęty myśleniem o pewnej osobie. Kiedy idę szkolnym korytarzem, uparcie jej wypatruję. Przyglądam się każdej dziewczęcej twarzy, ale tej najpiękniejszej nigdzie nie ma… Kiedy już tracę nadzieję na to, że ją spotkam, słyszę jej krzyk:

− Przestań, proszę…!

Pewnie znów zaczepił ją Kyo. Jednak ku mojemu zdziwieniu nie słyszę głosu blondyna, lecz Masatoshiego:

− No nie bądź taka. Wszyscy są ciekawi, co też takiego tam ukrywasz.

Wbiegam w odpowiedni korytarz. To, co widzę sprawia, że na moment zamieram. Shindy stoi przytrzymywana przez Kaoru i Toshiyę, a Masatoshi siłą rozchyla jej nogi. Po policzkach dziewczyny spływają łzy, a ona sama się trzęsie. Całości dopełnia Kyo, stojący z boku ze swoim głupim uśmiechem. Dookoła nich zebrała się spora grupka uczniów, która patrzy na Shindy z zaciekawieniem, a właściwie ich uwagę bardziej skupia jej spódniczka. Nauczyciela oczywiście brak…

− Czyś ty zwariował?! – krzyczę na Masatoshiego.

− To był przecież twój pomysł – usprawiedliwia się.

Shindy patrzy na mnie z niedowierzaniem, a po chwili z jej oczu wypływa więcej łez.

− O czym ty mówisz? Shindy, ja naprawdę… − zwracam się do dziewczyny.

− „To może zdejmij jej majtki i zobacz, co się w nich ukrywa” tak powiedział. – Masatoshi również na nią spogląda. – Czyż nie, Kiyozumi? – Zerka w moją stronę.

Shindy zaciska powieki i z całej siły próbuje się wyrwać przytrzymującym ją chłopakom.

− Ej, spokojnie, ślicznotko. Jeszcze nie skończyliśmy. – Masatoshi chwyta brzeg jej spódniczki.

− Zostaw ją!

− Zostawię, jak tylko sprawdzę, kim tak naprawdę jest.

− Masatoshi, dobrze ci radzę…

− Co tu się dzieje?! – przerywa nauczyciel matematyki, który nagle pojawia się na korytarzu.

Kaoru i Toshiya natychmiast ją puszczają, przez co upada na podłogę i ukrywa twarz w dłoniach, cicho szlochając. Jedyne czego teraz pragnę to móc podejść do niej i ją przytulić, zapewnić, że jest bezpieczna, a oni więcej jej nie dotkną.

− Może mi to wyjaśnicie? – mówi matematyk, patrząc wyczekująco na chłopaków.

Masatoshi przygryza nerwowo wargę i spuszcza wzrok na podłogę.

− W takim razie porozmawiacie z dyrektorem.

Cała czwórka udaje się do gabinetu. Shindy nadal kuli się pod ścianą, a kiedy nauczyciel dotyka jej ramienia, żeby spytać, czy wszystko dobrze, wzdryga się przestraszona. Kiwa głową i wstaje, poprawiając spódniczkę, która się trochę podwinęła. Podchodzę do niej. Gdy tylko mnie dostrzega odsuwa się aż trafia na ścianę.

− Czego ty jeszcze chcesz?

− Shindy…

− To twoja wina!

− Nie, naprawdę… On mi o tobie opowiadał. Był bardzo ciekaw, dlaczego mówisz, że jesteś mężczyzną, skoro wyglądasz i ubierasz się jak kobieta. To był tylko taki żart z tym zdjęciem bielizny. Nie sądziłem, że to zrobi…

− Dlaczego wszyscy czepiają się tego, jakiej jestem płci? Czy to naprawdę takie ważne? – Jej policzki są intensywnie czerwone. Nie wiem już, czy od płaczu, czy też złości. – Najlepiej wszyscy dajcie mi spokój. Niech każdy zajmie się swoimi sprawami. – Odwraca się. Dzisiaj ma rozpuszczone włosy. Dopiero teraz zauważam jakie są długie. Chciałbym pogładzić je dłonią. Sprawdzić, czy są tak miękkie jak przypuszczam. Ale wiem, że to niemożliwe, ponieważ bramy, które dawały mi dostęp do ich właścicielki, nieodwracalnie się zamknęły. I to z mojej winy.