54. First Love cz. I (Miyavi x Kai)

Tytuł: First Love

Pairing: Miyavi x Kai

Notka autorska: Napisałam dwie części Pierwszej miłości. Ta jest z perspektywy Kaia. Znów stworzyłam coś smutnego.

WAŻNE: Dodaję tę część, mimo że pod ostatnią notką pojawił się tylko jeden komentarz. Nie wiem, czy to dlatego, że nie podoba Wam się to, co piszę i już mnie tu nie chcecie… T.T Dlatego daję Wam wybór:

1) One-shot: wszystkie są w notce Pytanie.

2) Anorexia cz. III

3) Who Are You? cz. III

4) Welcome to our MADNESS cz. II

5) First Love cz. II

Chyba że nie chcecie już czytać żadnych tekstów mojego autorstwa. Szkoda, bo przygotowałam dla Was kilka niespodzianek i cała moja praca poszłaby na marne. Dziękuję za uwagę.

CZĘŚĆ I

̶ Kai

Poznałem go w liceum. Spośród tłumu Japończyków odzianych w identyczne szkolne mundurki wyróżniał go nie tylko wzrost, ale również zachowanie. Dusza towarzystwa, wszędzie było go pełno, kiepski z przedmiotów ścisłych, ale bardzo sprawny i wysportowany. Byłem jego całkowitym przeciwieństwem: poukładany, cichy, można by rzec, że nawet zamknięty w sobie, klasowy kujon, nudny, szary i przewidywalny. Nie pasowałem do jego kolorowego świata pełnego niespodzianek. Nawet nie chciałem mieć z nim nic wspólnego. Jednak po pewnym czasie zauważyłem, że zapragnąłem być jego częścią, a uczucie to nasilało się z każdą chwilą, którą dane było nam spędzić razem.

Kiedy poprosił mnie, bym pomagał mu w nauce, byłem najszczęśliwszą osobą na świecie. Oczywiście podczas korepetycji starałem się udawać, że jest mi obojętny, nie dać po sobie poznać, że darzę go jakimś uczuciem. Starałem się przegonić te niedorzeczne myśli. Byliśmy kolegami, nic więcej nas nie łączyło. To chłopak, a ja jestem heteroseksualny − wpajałem to sobie, czyniąc z tych słów niemalże swoje motto. Jestem heteroseksualny, jestem heteroseksualny. Sęk w tym, że nie byłem. Ale o tym przekonałem się później, kiedy zobaczyłem go z Melody. Przytulał ją, smukłą dłonią gładząc jej włosy. To co wtedy poczułem... Nie potrafię tego nazwać. Wiem jedynie, że było to bardzo silne uczucie, które zdawało się rozrywać mnie na kawałki. Nie chciałem się przed sobą przyznać, ale snułem przypuszczenia, iż była to zazdrość, najzwyklejsza w świecie zazdrość.

Niby po ujrzeniu tej sceny powinienem odpuścić. Zrozumieć, że był innej orientacji niż ja i usunąć się w cień. Ale... nie potrafiłem. Jednocześnie nie wiedziałem za bardzo, jak się do tego zabrać. Ten widok odebrał mi moją i tak niezbyt wysoką wiarę w siebie. Czas mijał, a nasze relacje się nie zmieniły, aż w końcu ostatnia klasa liceum dobiegła końca i nasze drogi się rozeszły. Studia były idealną okazją, aby poznać kogoś nowego, zakochać się. Jednak ja przez cały ten okres nadal myślałem o nim. Nawet wtedy, gdy rozpocząłem pracę.

Dostałem telefon od Kumiko, koleżanki z liceum. Razem z kilkoma innymi osobami organizowała spotkanie klasowe. Wybrałem się na nie z nadzieją, że będę mógł jeszcze raz go zobaczyć.

Kiedy jechałem na miejsce spotkania, kropił deszcz. Chmury okryły niebo szarą płachtą. Postanowiłem wyznać mu to, co do niego czuję. W końcu nie miałem nic do stracenia. Nie chodzimy razem do szkoły, nie będę musiał ukrywać się przed nim przez resztę życia, jeśli mnie wyśmieje. Po prostu odejdę. Co prawda z krwawiącym sercem, ale odwrócę się i odejdę.

Wszedłem do środka. Był tam. Siedział na krześle, całując się z… Melody. Moje postanowienie tak szybko jak się pojawiło, tak równie szybko odeszło. Skoro są ze sobą po tylu latach, oznacza to, że jest to poważny związek i nie mogłem go zniszczyć moim głupim „kocham cię”. Chciałem się dyskretnie wycofać, wiedząc, że nic tu po mnie. On był szczęśliwy i nie wydawało mi się, by miał ochotę, abym mu to szczęście przerwał.

̶ Yutaka? – zatrzymał mnie, kiedy przekraczałem próg z zamiarem opuszczenia lokalu. – Yutaka! – wykrzyknął, podbiegając do mnie i rzucając mi się na szyję. – Rany, ile to już lat się nie widzieliśmy?

̶ No, całe studia…  ̶ mruknąłem.

Zmienił się. Nieograniczony szkolnym regulaminem pokrył swoje włosy wszystkimi możliwymi kolorami farb, a jego strój był równie barwny, co fryzura.

̶ Całe studia?! Trzeba to będzie nadrobić.

Uśmiechnąłem się na te słowa. Miałem nadzieję, że będziemy to nadrabiać. I będą to chwile, w których będę miał go tylko dla siebie.

̶ A tak w ogóle, to czym się teraz zajmujesz? – zapytał Takamasa.

̶ Ja? Um… gram w zespole.

̶ W zespole? Co za zbieg okoliczności. Ja też! Na czym grasz?

̶ Na perkusji. A ty?

̶ Gitarze.

Po około godzinie rozmowy, musiałem już wracać do domu. Następnego dnia miałem próbę z samego rana.

̶ Już idziesz? – zdziwił się Ishihara.

̶ Tak, mam jutro wcześnie próbę.

̶ Rozumiem. – Pokiwał głową.

Pożegnałem się i wyszedłem na dwór. Deszcz przybrał na sile. Najwidoczniej niebo odzwierciedlało mój stan i, tak jak ja, płakało. Chociaż łzy nie znaczyły słonymi szlakami moich policzków, moje wnętrze, moja dusza wyły z rozpaczy.

̶ Yutaka! – Usłyszałem za sobą.

Odwróciłem się. Stał, moknąc w deszczu. Kolory na jego włosach, za sprawą wody, nabrały intensywniejszych odcieni.

Może jednak…? Może on też coś do mnie czuje? Może właśnie teraz chce mi to wyznać, chociaż doskonale zdaje sobie sprawę, że nic z tego nie będzie, zwłaszcza, że zdążył już ułożyć sobie życie?

 ̶ Daj mi, proszę, swój numer telefonu. Nie zamierzam czekać kolejnych lat, żeby znów się z tobą spotkać.

Przez moment poczułem zawód, ale po chwili się uśmiechnąłem. Może i nie wyznał mi miłości, ale nadal chciał utrzymywać ze mną kontakt.

̶ No tak. Nie pomyślałem o tym. – Wyjąłem z torby telefon, podałem swój numer i zapisałem jego. – To do zobaczenia.

Odwróciłem się i ruszyłem przed siebie.

̶ Yutaka! – ponowne wołanie.

Spojrzałem na niego.

̶ Wyjdźmy kiedyś na miasto, okej?

Kiwnąłem głową i zmusiłem się do uśmiechu, a zaraz potem odszedłem, tym razem już nie tłumiąc płaczu. Nasza historia się skończyła. Teraz byłem tego pewien. Skończyła się choć nawet nie zaczęła. Żałowałem, że nie mogłem w pełni zasmakować tego uczucia, jakim go darzyłem.

Był moją pierwszą miłością. Moją najpiękniejszą miłością.