50. Anorexia cz. II (Masatoshi x Shindy)

Tytuł: Anorexia

Pairing: Masatoshi x Shindy

Notka autorska: Przepraszam, że tak długo mnie nie było, ale nie za dobrze teraz u mnie… Ostrzegam, że ta część, a w sumie całe opowiadanie, nie jest jakoś świetnie napisane. Obiecuję, że pozostałe moje teksty są już lepszej jakości.

Pytanie do Was: Mam wstawiać kolejne części Anoreksji czy wolicie coś innego?

CZĘŚĆ II

Płakałem przez drogę do szpitala.

− Nie chcę tam iść.

− To dla twojego dobra.

Dojechaliśmy. Wyskoczyłem z samochodu i pobiegłem przed siebie. Jak najdalej od tego miejsca.

− Shindy, do cholery! – Usłyszałem jego krzyk.

Nagle dopadł mnie i przyparł do drzewa.

− Jesteś anorektykiem. To trzeba wyleczyć, bo umrzesz. Nie pozwolę ci umrzeć, rozumiesz? Nie chcę cię stracić.

− Nie jestem świrem.

− Nie jesteś.

Próbowałem się wyrwać, ale ponownie przerzucił mnie sobie przez ramię i ruszył w kierunku wejścia do szpitala.

− Nie umrzesz, słyszysz? Nie umrzesz.

− To moje życie, mogę z nim robić, co chcę.

− Mylisz się. To nasze życie. Ty cholerny egoisto, myślisz tylko o sobie!

Jego słowa mnie zabolały.

− Nie chcę niczyjej pomocy! Jestem strasznie gruby, nie mogę więcej przytyć.

− Nie będę tego słuchać.

− Nie dam się zamknąć w psychiatryku! Nie chcę!

Ignorując moje protesty, wszedł do środka. Postawił mnie na podłodze i poszedł załatwić sprawy dotyczące mojego pobytu. Przyszedł lekarz. Miałem już serdecznie dość tych mężczyzn w bieli. Powiedział, że mamy przejść do sali.

Usiadłem na łóżku i rozejrzałem się dookoła. Cztery białe ściany, mała szafka i to posłanie. Nic więcej. 

− Spokojnie. – Masatoshi pogłaskał mnie po głowie, zauważając, że przyglądam się wszystkiemu z przerażeniem, a w szczególności białym pasom, rozłożonym na łóżku. – Wszystko będzie dobrze.

− Nic nie będzie dobrze – odparłem, płacząc.

Pocałował mnie delikatnie w czoło. Odepchnąłem go i rzuciłem się w kierunku drzwi, a ponieważ nikt ich nie zamknął wybiegłem na korytarz.

− Shindy! – krzyknął Masatoshi.

W tym czasie wpadłem w ramiona jednego z pielęgniarzy. Siłą zaciągnął mnie z powrotem na salę, gdzie przypiął mnie do łóżka.

− Nie! – Szarpnąłem się. – Proszę, nie! Dlaczego mi to robicie?

− Shindy, musisz się wyleczyć, jesteś chory. – Masatoshi przeczesał palcami moje włosy. Wyglądał, jakby sam miał się zaraz rozpłakać.

Znów zacząłem się szarpać.

− Shindy, proszę cię, bądź spokojny.

− Spokojnie, to dla twojego dobra – odezwał się doktor.

− Dla mojego dobra? To niby jest dla mojego dobra? – Wskazałem głową swoje ręce.

− Musisz wyzdrowieć – dodał Masatoshi.

− Co ja ci zrobiłem?

− Nic, kochanie. To tylko i wyłącznie dla twojego dobra.

− Do cholery, przestańcie powtarzać, że to dla mojego dobra!

− Daj się wyleczyć. Im szybciej zaczniesz słuchać lekarzy, tym szybciej wyzdrowiejesz.

− A może ja nie chcę wyzdrowieć?

− Aha, czyli chcesz umrzeć i mnie zostawić, tak?

Odwróciłem wzrok.

− Muszę sprawdzić, co u innych pacjentów – odezwał się lekarz. – Gdyby coś się działo, proszę wołać.

− Oczywiście – odparł szatyn.

Mężczyzna opuścił pomieszczenie. Zostaliśmy sami. Zerknąłem na Masatoshiego. Nie patrzył na mnie.

− Masatoshi?

Brak reakcji.

− Masatsohi, spójrz na mnie.

Podniósł głowę. Płakał.

− Co się stało? – zapytałem, zaniepokojony.

− Dotarło do mnie, że robię ci krzywdę.

− Co?

− To przeze mnie tu jesteś. Obiecuję ci, że jak tylko się wyleczysz, zniknę z twojego życia.

− Co? Nie!

Poderwałem się do siadu i zaraz wylądowałem z powrotem na poduszce.

− Nie! – powtórzyłem.

Zacząłem spazmatycznie oddychać i dygotać na całym ciele.

− Shindy – powiedział miękko. – Już dobrze. Nie odejdę.

Spojrzałem na niego zapłakany.

− Nie odejdę – zapewnił. – Spokojnie.

− Nie mów więcej takich rzeczy – odparłem, uspokajając się odrobinę.

− Tylko bądź grzeczny. I jedz. Nawet małe kęsy, ale jedz.

Przyniesiono kolację.

− Nie, nie chcę…

− Shindy, proszę, to tylko dwie kanapki.

− Nie zjem tego. To za dużo.

− Zjedz chociaż jedną. – Wziął do ręki pieczywo i przysunął mi do ust.

Odgryzłem mały kęs.

− No, a teraz drugi.

Zrobiłem, co kazał.

− Ślicznie – pochwalił.

− Już nie mogę.

− Kochanie, nie przesadzaj. Jeszcze jeden, proszę.

− Powiedziałem nie! – uniosłem głos.

− Shindy, ty prawie nic nie zjadłeś.

− Popatrz tylko na mnie, już jestem grubszy.

− Przestań gadać głupoty.

Wrócił lekarz.

− Powinien pan wrócić do domu. Pora odwiedzin już się skończyła.

− Dobrze – odparł Masatoshi, po czym zwrócił się do mnie: − Przyjdę jutro, z samego rana. – Pocałował mnie we włosy.

− Nie zostawiaj mnie tu – poprosiłem, łamiącym się głosem.

− Jutro się zobaczymy, obiecuję.

I wyszedł, zostawiając mnie samego.

***

Niewiele spałem tej nocy. Głównie szlochałem i wołałem Masatoshiego. Na początku zaglądały do mnie pielęgniarki, ale później nie zwracały uwagi na moje krzyki.

Uspokoiłem się dopiero, gdy zaczęło świtać. Patrzyłem jak promienie wschodzącego słońca, zalewają salę. Drzwi się otworzyły i wszedł mój basista.

− Masatoshi, przyszedłeś.

− Oczywiście, przecież obiecałem. I przyprowadziłem ci gościa.

Za szatynem do pomieszczenia wszedł Takuma. Ucieszyłem się na jego widok.

− Oj, Shindy, w co ty się wpakowałeś? – zapytał, kręcąc głową i usiadł na krześle przy moim łóżku. Postawił na szafce reklamówkę z owocami. − Musisz teraz dużo jeść.

Chciałem mu coś odpowiedzieć, ale powstrzymałem się. Wiedziałem, że najzwyczajniej w świecie o mnie dbał i doceniałem to.

− Muszę porozmawiać z lekarzem. Zaraz wracam – odezwał się Masatoshi.

Do sali weszła pielęgniarka ze śniadaniem. Takuma przejął od niej talerz i wziął do ręki kanapkę.

− No, a teraz wszystko ładnie zjesz. – Uśmiechnął się podsuwając mi pod nos pieczywo.

− Takuma, a może byś mnie odpiął, co? – zaproponowałem. – Czuję się jak dziecko, kiedy ktoś mnie karmi.

− Nie wolno mi.

− Potem mnie zapniesz, nikt się nie zorientuje.

Zastanawiał się przez chwilę, po czym powiedział:

− No dobrze, ale potem dasz się grzecznie zapiąć.

− Tak, oczywiście.

Zdjął mi pasy i podał talerz. Z trudem odgryzłem kilka kawałków.

− Muszę na chwilę wyjść… – mruknął Takuma. – Ale chyba nie mogę cię samego zostawić.

− Takuma, nic złego nie zrobię – zapewniłem. – Możesz iść, bez obaw. Będę grzeczny.

− No dobrze, ale błagam nie rób żadnych głupot. Masatoshi mnie zabije, jeśli coś ci się stanie.

Wstał i wyszedł. Odłożyłem kanapki na stolik i rozbiłem talerz o blat, który – nie licząc łóżka – był jedynym twardym przedmiotem w tym pokoju. Podniosłem średnich rozmiarów odłamek szkła i przejechałem nim po żyłach na nadgarstkach.

Krew wypłynęła z rozciętej skóry, znacząc czerwienią białe prześcieradło. Wraz z utratą krwi, moje powieki stopniowo opadały aż zamknąłem oczy i odpłynąłem.