51. Who Are You? cz. I (Kiyozumi x Shindy)

Tytuł: Who Are You?

Pairing: Kiyozumi x Shindy

Notka autorska: Oto pierwsza część opowiadania, na którego podstawie rysuję mangę. :3 Jest odrobinę lepsze niż HL czy Anorexia. Wstawiam to, ponieważ nie wiem, czy Anorexia w ogóle powinna się tu znaleźć. Ma co prawa około trzynastu części i jest już skończona, ale…

Już sama nie wiem, co mam dodawać. Kiedy czytam coś za którymś razem, wydaje mi się to okropne. I tak jest z każdym tekstem. T.T

Taleja: Kochana, jak ja bym się mogła o taką opinię obrazić? To dobrze, że wyrażasz swoje zdanie i jesteś w tym szczera. Nawet gdyby Shindy wyszedł z sali, nic by to nie dało, ponieważ główne drzwi szpitali psychiatrycznych i tak są zamknięte. Opowiadanie jest stare i doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że beznadziejne.

CZĘŚĆ I

− Widziałeś tę nową laskę? – pyta Masatoshi

Spoglądam na niego pytająco.

− Nie widziałeś?

Milczę, chcąc dać mu do zrozumienie, że owszem, nie widziałem.

− No odpowiedz!

− Nie, nie widziałem.

− To nie można było tak od razu?

Nie moja wina, że nie umiesz myśleć – te spostrzeżenia zostawiam dla siebie, pijąc przez słomkę oranżadę i czytając książkę.

− Mówię ci, dobra dupa. Najchętniej nic bym nie robił, tylko siedział i trzepał…

− Dość – przerywam mu, nie chcąc poznawać szczegółów jego zabaw.

− Ale wiesz, co jest dziwne? Ona coś gada, że niby jest chłopakiem…

Krztuszę się napojem.

− Co to za reakcja?! – burzy się Masatoshi. – Może jest niespełna rozumu… Tak czy siak, nienormalna czy normalna… dobra z niej dupa. – Uśmiecha się perwersyjnie.

− Tak, to już słyszałem, dobra z niej dupa. – Przewracam oczyma.

− Ej, ale ja jednego nie rozumiem. – Oho, Masatoshi zacznie zabawiać się w filozofa. – Ona mówi, że jest facetem, a ubiera się jak laska. Ma mundurek dla dziewczyn, wiesz spódniczka i te sprawy.

− Masatoshi, po jaką cholerę mi to mówisz? – Odrywam się od czytania.

− Bo mi to teraz nie da w nocy spać!

− To może zdejmij jej majtki i zobacz, co się w nich ukrywa.

− Ej, dobry pomysł. Ty masz łeb.

− Ja żartowałem…

− A ja nie.

− Daj dziewczynie spokój. Dość już się pewnie stresuje pierwszym dniem.

− No dobra, w takim razie jutro zdejmę jej majtki.

Kopię go w kostkę.

− Auu! Jebnięty?

− Ja jebnięty?!

− Boli… − jęczy Masatoshi, pocierając dłonią kostkę.

− Kopnąłem cię w drugą – zauważam, przewracając stronę.

Masatoshi szybko przenosi się na drugą kostkę.

− Tamtą masowałem tak profilaktycznie – wyjaśnia.

− Szkoda, że mózgu sobie profilaktycznie nie wszczepiłeś. Przydałby ci się, uwierz.

− Och, cóż za cięta riposta. Jak ja się po tym podniosę?

− Najlepiej leż twarzą do ziemi i w ogóle się nie podnoś. Nikt nie będzie wtedy narażony na to, że ujrzy twój ryj.

Masatoshi chwilę myśli nad odpowiedzią.

− Pierdol się!

− O kurde! To mi teraz dowaliłeś! – mówię sarkastycznie.

Dzwonek przerywa naszą sprzeczkę. Zabieramy plecaki i wracamy do szkoły.

Kiedy idę do odpowiedniej sali, na końcu korytarza, przy ostatniej szafce, zauważam drobną postać. Spódniczka jest krótsza niż u innych dziewczyn, czarne zakolanówki osłaniają zgrabne nogi. Moje oczy podążają wyżej. Od pasa w górę ścieżkę znaczą długie pasma jasnych włosów spiętych w dwie kitki, w które właścicielka wpięła dwie czerwone kokardy.

Pokaż mi swoją twarzyczkę, aniołku – proszę w myślach, a dziewczyna spełnia moją prośbę, zamyka drzwi szafki i odwraca się w moją stronę. Otwieram usta na widok tej twarzy. Jest piękniejsza niż ją sobie wyobrażałem. Oczy przesłaniają niebieskie soczewki, przypominające dwa okrągłe jeziorka, wokół których kwitną długie rzęsy. Powieki trzepoczą delikatnie niczym skrzydełka motyla i wtedy dostrzegam, że są pomalowane na niebiesko. Wzrokiem przesuwam po delikatnym łuku ust, lekko wykrzywionym w uśmiechu, który chyba kierowany jest do mnie. Nawet jeśli to nie dla mnie się uśmiecha, jestem pewien, że za ten widok oddałbym wszystko. Znów patrzę na włosy. Dwa kucyki ocierają się o policzki, a następnie chowają za plecami. Są gęste i zdrowe. Przypominają lekko przyćmione promienie słoneczne, przytrzymywane przez kokardy. Moje oczy są strasznie rozbiegane. Staram się zapamiętać każdy szczegół, jakby w obawie, że już jej więcej nie zobaczę. Wędruję spojrzeniem od czoła do delikatnie zarysowanego podbródka, przy okazji zauważając jeszcze drobny nosek. Następnie sunę w dół. Nieco dziwi mnie brak wypukłości pod materiałem sweterka, ale to nie ujmuje jej uroku. Krótka spódniczka zakrywa najsłodsze fragmenty ciała i zdaje się chować przed światem jakąś tajemnicę. Mimo to, odkrycie tego sekretu nie jest dla mnie priorytetem. Chciałbym się nią zaopiekować, sprawić by była szczęśliwa i czuła się bezpiecznie.

− Ej, Kiyozumi, idziesz? – Masatoshi ściąga mnie brutalnie na ziemię. Spoglądam na niego niechętnie i kiwam głową, poczym odwracam głowę w stronę pięknej nieznajomej, ale jej już nie ma.

Smutnieję na widok pustki przy ostatniej szafce.

W klasie, mimo starań, nie jestem w stanie skoncentrować się na lekcji. Moje myśli cały czas wirują wokół zgrabnej sylwetki poznanej dziewczyny.

Na kolejnych przerwach jej nie spotykam. Dopiero, kiedy lekcje się kończą i idę korytarzem, widzę jak wychodzi zza rogu.

− Ej, nowa! – słyszę gruby głos Kyo. Podchodzi do niej i popycha ją na szafki. Na ten widok moje dłonie machinalnie zaciskają się w pięści.

− Mówiłem już… − odzywa się cichy, delikatny głosik.

− Że jesteś facetem – przerywa jej blondyn. – Tak mówiłaś. Ale ciesz się, że traktuję cię jak dziewczynę, bo inaczej już dawno bym ci przypierdolił.

− Dlaczego?

− Dlaczego? Aż tak głupia jesteś? Popatrz na siebie! Czy twoim zdaniem facet tak wygląda?

Dziewczyna spuszcza głowę. Zauważam drobne kropelki, które mienią się w jej oczach.

− Jeżeli będąc dziewczyną, myślisz, że jesteś chłopakiem, to wątpię, by jakikolwiek lekarz ci pomógł – ciągnie Kyo.

− Ale ja naprawdę…

− Zamknij mordę, dziwko! – Kyo chwyta ją za nadgarstki i przypiera bardziej do szafek. Chociaż jest od niej sporo niższy, widzę, jak bardzo ją przeraża.

Na to nie mogę nie zareagować. Podchodzę do nich i odpycham Kyo od wystraszonej dziewczyny.

− Nie wtrącaj się! – warczy blondyn.

− A ty się do niej nie zbliżaj!

Kyo stara się mnie uderzyć w twarz, ale jest za niski.

− Następnym razem pamiętaj o szczudłach – mówię złośliwie. Moja uwaga sprawia, że twarz blondyna barwi się na kolor czerwony, przez co z trudem powstrzymuję śmiech. I kiedy już ma się na mnie rzucić, Kaoru łapie go za ramię, mówiąc: „Zostaw go, nie warto”. Zostawiają nas samych. Odprowadzam ich wzrokiem, aż w końcu znikają za zakrętem i dopiero wtedy spoglądam na swoją towarzyszkę.