55. Anorexia cz. III (Masatoshi x Shindy)

Tytuł: Anorexia

Pairing: Masatoshi x Shindy

Notka autorska: Miałam tego nie wstawiać… Sama borykam się z problemem Shindy’ego, ale… ale po mnie tego w ogóle nie widać. I to jest najgorsze. Ale mam prośbę do pewnej bliskiej mi osoby: nie popełniaj mojego błędu. Masz już wystarczająco dużo problemów. Anoreksja Ci nie potrzebna. I jeśli to opowiadanie ma tak na Ciebie wpływać, to po prostu przestanę je publikować. 

Poza tym, notka jest o niczym. Nie podoba mi się.

CZĘŚĆ III

Dotyk czyjejś dłoni na moich włosach, szloch i szept:

− Otwórz oczy, kochanie. Obudź się, proszę.

Uniosłem powieki. Wisiała nade mną zapłakana twarz Masatoshiego. I dopiero teraz to do mnie dotarło – uratowali mnie. Próbowałem się podnieść, ale nie mogłem się ruszyć.

− Shindy, dlaczego? Dlaczego to zrobiłeś?

− Nie wytrzymałem – odparłem słabym głosem.

− Kochanie, przecież nie jesteś sam. Masz mnie, przyjaciół z zespołu. Razem przez to przejdziemy. Nie trzeba się zabijać.

Kręciło mi się w głowie, słowa Masatoshiego ledwo przebijały się przez szum w moich uszach. Ponieważ byłem przykryty tylko do pasa, dostrzegłem bandaże na swoich nadgarstkach.

− Ty chciałeś… chciałeś się zabić – powiedział, jakby niedowierzając.

− Tak, chciałem – przyznałem spokojnie.

− Myślisz tylko o sobie, nie pomyślałeś, jak ja bym się po tym czuł.

− Tak, bo jestem cholernym egoistą, jak to powiedziałeś.

− Powiedziałem to w złości, wcale tak nie myślę – usprawiedliwił się.

− Ale powiedziałeś.

− Ludzie mówią różne rzeczy.

Westchnął.

− To wszystko moja wina. – Ukrył twarz w dłoniach.

− Nie, to wcale nie twoja wina.

− Moja. Chciałem dla ciebie dobrze, ale nie wyszło.

W tym momencie zrobiło mi się go żal. Tak się starał, a ja tego nie doceniałem. Chciałem go przytulić, ale nie miałem jak. Naparłem z całej siły na krępujące mnie pasy, jednak nic to nie dało.

− Co robisz? – spytał Masatoshi.

− Chcę cię przytulić.

Oparł głowę na moim ramieniu.

− Dziękuję – powiedziałem. − Gdzie Takuma?

− Pojechał do domu. Nie może sobie wybaczyć tego, że przez niego omal nie umarłeś.

− Powiedz mu, żeby się nie obwiniał. Nikt tu nie zawinił oprócz mnie.

− Dobrze, przekażę mu – obiecał.

Weszła pielęgniarka.

− Musi pan wziąć leki.

− Niczego nie wezmę.

− Albo pan je połknie, albo dam panu zastrzyk.

Otworzyłem usta, a kobieta włożyła mi do nich tabletkę. Gdy tylko je zamknąłem, ukryłem lek pod językiem. Przystawiła mi do ust szklankę, abym napił się wody. Upiłem mały łyk i udałem, że przełykam go wraz z tabletką.

Pielęgniarka wyszła. Masatoshi chwilę przyglądał się drzwiom, które się za nią zamknęły, a ja w tym czasie wyplułem lekarstwo, które zniknęło w fałdach pościeli.

− Co zrobiłeś? – zapytał natychmiast szatyn.

− Nic – odparłem niewinnie.

Przez chwilę przyglądał mi się uważnie.

− Muszę iść do łazienki – przerwałem niezręczną ciszę.

− Zawołam lekarza – powiedział i wyszedł.

Wrócił po chwili, a za nim kroczył mężczyzna w fartuchu. Trzymał w rękach coś białego, co odłożył na krzesło. Podszedł do mojego łóżka i odpiął mnie. Następnie wziął białą rzecz, która okazała się być kaftanem.

− To są chyba jakieś żarty. Ja nie jestem jakimś pomyleńcem!

− Nie jest pan, ale udowodnił pan, że stanowi dla siebie zagrożenie. Nie możemy ryzykować.

Wyciągnąłem ręce przed siebie. Założył mi kaftan i zapiął z tyłu. Udałem się wraz z Masatsohim do toalety, gdzie zsunął mi szorty. Kiedy już skończyłem, założył je na mnie z powrotem i wróciliśmy do pokoju. Zdjęto mi kaftan i przypięto do łóżka. Następnie czekał mnie obiad, podczas którego zjadłem kilka łyżek zupy (ryby i ryżu nawet nie tknąłem), łykanie lekarstw, podwieczorek (zjadłem kawałek herbatnika), kolejna seria lekarstw i kolacja (pół kromki chleba z dżemem truskawkowym). Tego dnia naprawdę dużo pochłonąłem, a nie miałem możliwości, by pozbyć się tego z żołądka.

Masatoshi musiał już iść. Pocałował mnie delikatnie w usta na pożegnanie i wyszedł. Zostałem sam, ale nie na długo, ponieważ już po chwili wszedł do mnie jeden z pielęgniarzy, żeby zabrać mnie do łazienki, abym wziął prysznic. Na szczęście tym razem nie założono mi kaftana. Mimo to poczułem się skrępowany, kiedy okazało się, że mężczyzna ma ze mną zostać, aby mnie pilnować.

− Nie mogę się kąpać, kiedy pan tu stoi – powiedziałem.

− Przecież nie będę na ciebie patrzeć – westchnął i odwrócił się do mnie tyłem.

Szybko się umyłem i wytarłem ręcznikiem, a następnie przebrałem w piżamę. Pielęgniarz odprowadził mnie na salę.