100. Who Are You? cz. XI (Kiyozumi x Shindy)

Tytuł: Who Are You?

Pairing: Kiyozumi x Shindy

Notka autorska: No i mamy notkę numer 100. ^^ Naprawdę nie wiedziałam, co dodać, więc postawiłam na WAY. :3 Przepraszam, że nie ma żadnego specjalnego shota, czy czegoś, ale nie miałam pomysłu. W zamian za to macie pierwszą stronę mojej mangi, na podstawie opowiadania Golden Cage. I tu pytanie do Was: czy chcielibyście, żebym dodawała tu razem z one-shotami lub rozdziałami te bazgroły? Mam już kilka stron narysowanych i przynajmniej miałabym dzięki Wam motywację, by rysować dalej i wreszcie skończyć jakiś komiks. :3

CZĘŚĆ XI

Na dnie fioletowej walizki układam stosiki ubrań. Ze względu na miejsce, do którego jedziemy, decyduję się na same wygodne ubrania, składające się ze spodni, koszulek i bluz. Pakuję jedynie dwie spódniczki i jedną sukienkę w groszki.

Po włożeniu do środka ostatniej rzeczy, zamykam walizkę i siadam na łóżku. Nie wiem, czy to dobry pomysł, żebym tam jechał. Ale z drugiej strony, jeśli ucieknę przed tym, oni wyczują jak bardzo się ich boję, co zwiększy ich przewagę.

Spoglądam w lustro. Kim ja tak naprawdę jestem? Delikatniejszą wersją mężczyzny? Czy w ogóle mam prawo nazywać się mężczyzną?

Kluczem otwieram szufladę, w której chowam kosmetyki. Ukrywam je przed światem jak tajemnicę. Muskam tuszem rzęsy, eyeliner’em rysuję kreski, daję trochę różu na policzki, usta maluję na czerwono. Czy to jestem prawdziwy ja?

Z szafy wyciągam błękitną sukienkę. Satyna sięga moich kolan i rozkosznie się o nie ociera. Podpinam włosy… Znów patrzę w lustro. Czy tak wygląda mężczyzna?

Co jest ze mną nie tak? Dlaczego udaję kogoś, kim nie jestem? Siadam przed zwierciadłem i ukrywam twarz w dłoniach. Palcami wyszarpuję wsuwki z włosów. Łzy rozmazują makijaż. Zrzucam z siebie sukienkę, z szuflady wyciągam nożyczki…

Zbliżam ostrza do materiału, a kiedy już prawie go nacinam, do pokoju zagląda mama.

− Shinya?

Odwracam ku niej zapłakaną twarz.

− Kochanie, co się stało? Co ty robisz?

Podchodzi do mnie i delikatnie wyjmuje z moich rąk nożyczki i błękitny materiał.

− Ja… − zaczynam, ale zaraz milknę. Moje gardło ściska rozpacz.

− Nie niszcz jej – szepcze, przeczesując moje potargane włosy. – Nie niszcz tego kim jesteś.

Wtulam się w jej ramiona, cicho płacząc.

− Jesteś wyjątkowy – mówi dalej. – Nie można krzywdzić tego, co wyjątkowe. Tym trzeba się zaopiekować. Ponieważ to, co wyjątkowe jest narażone na większą agresję ze strony tych, którzy takiego piękna nie rozumieją. – Odsuwa się ode mnie odrobinę, by dotknąć dłonią mojego policzka. – Nigdy nie wątpiłam w to, że urodziłam mężczyznę. Teraz też w to nie wątpię. Jesteś wspaniały. Oni jeszcze tego nie zrozumieli, daj im czas, pozwól siebie poznać. Powiedz mi, Shinya, czy jest ktoś, kto  akceptuje ciebie takiego, jakim jesteś?

Chwilę się zamyślam. Przypomina mi się jedynie Kiyozumi…

− Tak, jest.

− Zaprzyjaźnij się z tą osobą. Ona pokazała, że jak nikt inny jest warta twojej przyjaźni, bo widzi piękno, które się w tobie kryje.

Wstaje i idzie do drzwi.

− Dziękuję. – Uśmiecham się do niej. Odpowiada tym samym i wychodzi.

***

Wchodzę do autokaru, rozglądając się za jakimś wolnym miejscem. Zauważam dwa fotele. Wiem, że nikt przy mnie nie usiądzie i właściwie odpowiada mi to.

− No, no! – Czuję szarpnięcie za ramię i ktoś siłą wyciąga mnie z pojazdu. – Lalunia po raz pierwszy w życiu założyła spodnie. – Kyo uśmiecha się do mnie.

− Zostaw mnie…− Próbuję wyszarpnąć rękę.

Dłonią muska moje udo i niebezpiecznie zbliża się w stronę krocza.

− Zostaw! – Odtrącam jego palce i wbiegam do autokaru.

Zajmuję miejsce obok okna.

− Święto jakieś? – słyszę głos Masatoshiego.

Spoglądam na niego. Zerka znacząco na moje nogi. Przewracam oczami i przenoszę wzrok na widok za szybą. Kątem oka zauważam Kiyozumiego, który rozgląda się za wolnym miejscem. Chwilę się waham, aż w końcu mówię:

− Kiyozumi?

Odwraca głowę w moją stronę, zaskoczony. Uśmiecham się delikatnie, wskazując fotel obok siebie. Przez moment nie rusza się, jedynie wpatruje we mnie szeroko otwartymi oczami. Wreszcie nieśmiało rusza ku mnie i ostrożnie zajmuje miejsce.

Opieram głowę o oparcie. Niewiele spałem tej nocy, więc oczy same chowają się pod powiekami, a ja zasypiam.

Kiedy się budzę, jestem przykryty czarną bluzą, a moja głowa spoczywa na czyimś ramieniu. Podnoszę ją delikatnie i przecieram oczy. Kiyozumi spogląda na mnie z uśmiechem.

− To chyba twoje… − Oddaję mu bluzę. Czuję ciepło na policzkach, nieco zawstydził mnie tym gestem. – Dziękuję.

− Nie ma za co. – Przejmuje odzież i uśmiecha się do mnie.

Odwracam głowę w stronę okna, rumieńce ukrywam za kurtyną włosów. Patrzę na przesuwający się za szybą świat. Teraz stanowi go gęsty las. Wokół mnie krążą szepty. Plotki na mój temat. Wydaje mi się, że wszyscy uczniowie zaraz zaczną śmiać mi się w twarz.

Wreszcie dojeżdżamy. Czekam aż wszyscy opuszczą autokar. Kiyozumi również nie rusza się z miejsca. Podnoszę się dopiero wtedy, gdy wychodzi ostatnia osoba. Chłopak także wstaje, po czym puszcza mnie przodem. Denerwuje mnie to, że traktuje mnie jak kobietę, ale nic nie mówię. Biorę swoją walizkę, mijam Masatoshiego i grupę z Kyo na czele, po czym idę w kierunku dużego budynku.

− Walizkę też ma pedalską, a ciekawe, co w środku – zastanawia się na głos Kyo, a jego towarzysze wybuchają śmiechem.

− Pewnie przenośny salon kosmetyczny.

Znowu śmiech.

− Gdyby te żarty były chociaż zabawne. – Słyszę pogardliwy ton Kiyozumiego.

− Pilnuj lepiej swojej laleczki – odpowiada Kaoru – nie chcemy, żeby coś jej się stało.

Zaciskam mocniej dłoń na rączce walizki i przyspieszam.

− Może pomóc? – pyta Kiyozumi, kiedy widzi jak z trudem wciągam bagaż po schodach prowadzących do głównych drzwi ośrodka.

− Dam sobie radę – mówię z przekonaniem.

− Daj, pomogę ci. – Wyciąga rękę, by wziąć ode mnie walizkę.

− Nie. Nie rozumiesz? Nie potrzebuję obrońcy. Sam sobie poradzę. Zajmij się swoimi sprawami.

− Shindy, chcę cię tylko wyręczyć w dźwiganiu tego.

− Nie jestem taki słaby.

− Proszę, pozwól mi… − Znów wyciąga dłoń, żeby mi pomóc.

− Nie! Odczep się ode mnie! Mam przez ciebie same problemy! Nie pomagasz mi, tylko wszystko niszczysz!

Na moment zamiera, później odwraca wzrok i zaciska dłonie w pięści.

− Jak sobie życzysz… − Bierze swoją walizkę i wchodzi do środka.

Jakoś udaje mi się zanieść swój bagaż do pokoju. Jesteśmy przydzielani klasami przez nauczycieli. Nie ma więc mowy o osobnym pokoju, tylko dla mnie.

Kiedy wchodzę do pomieszczenia, reszta patrzy na mnie z pogardą. Są tu od pięciu minut, a już zdążyli zrobić bałagan. Zajmuję ostatnie wolne łóżko przy oknie. Siadam na posłaniu, wpatrując się w pejzaż za oknem. Wszędzie widać tylko zieleń. Z zamyślenia wyrywa mnie głos jednego z moich towarzyszy:

− A co ty tu takiego masz?

Odwracam głowę i widzę, że wyciąga z mojej walizki sukienkę.

− Zostaw to – mówię cicho.

− Do twarzy mi? – pyta, przykładając sukienkę do ciała.

− No, dobra dupa z ciebie – odpowiada drugi, klepiąc chłopaka w pośladek.

− Zostaw to – powtarzam. Podchodzę do niego, chcąc odzyskać sukienkę. Wyrywam mu materiał z rąk i odkładam z powrotem do walizki, którą natychmiast zamykam.

Kładę się na łóżku, słysząc ich śmiech.

− Będziesz w tym hasać po lesie?

− Masz z tym jakiś problem?

− Nie, ale będziesz konkurencją dla tych panienek, które stoją na drodze.

Zaciskam palce na poduszce, z całej siły starając się nie rozpłakać. Mam nadzieję, że ta wycieczka zakończy się jak najszybciej.

***

Czekam aż wszyscy się wykąpią. Chcę być sam w łazience. Siedzę na parapecie, obserwując przyrodę. Ona nigdy nie zasypia. Nawet teraz, kiedy zapadł już zmierzch, nadal szumią drzewa, słychać świerszcze. Światło księżyca wydobywa zarys sosen, ukrytych w czerni lasu. Ciemne chmury o postrzępionych konturach, zabarwione czarnym gradientem, który stopniowo przechodzi w coraz jaśniejsze odcienie, aż bieli się na krawędziach. Biała tarcza utulona w jaśniejącym puchu.

− A ty się nie kąpiesz, pedale? – Słyszę jednego z moich współlokatorów.

Schodzę z parapetu, biorę potrzebne rzeczy i wychodzę. Zaglądam nieśmiało do łazienki, która na szczęście jest pusta. Czułbym się pewniej, gdyby drzwi posiadały zamek… Szybko zdejmuję ubrania. Ręcznik i kosmetyczkę odkładam na parapecie tuż przy kabinie. Wchodzę pod prysznic, odkręcam wodę. Nagle drzwi z dymnego szkła się rozsuwają. Odwracam głowę.