93. Sweet Secret cz. IV (Shindy x Takuma)

Tytuł: Sweet Secret

Pairing: Shindy x Takuma

Notka autorska: Jejciu, ile komentarzy. *u* Dziękuję Wam. <3 Mam nadzieję, że ten rozdział również się spodoba. Narysowałam dla Was ilustracje do opowiadania: 

CZĘŚĆ IV

− Co ty robisz? – zapytał Shindy, widząc jak Takuma kładzie się na podłodze tuż obok łoża i swojego psa. – Nie jesteś służącym, żeby spać na podłodze – stwierdził rozbawiony. Cały czas zaskakiwały go zachowania Takumy.

− Ciągle nie mogę się przyzwyczaić. Dla mnie nadal jesteś moim księciem.

− Jestem twoim księciem – przytaknął blondyn. – Tylko twoim – dodał muskając opuszkiem nos chłopaka. − A teraz chodź do mnie, do łóżka.

Takuma wstał z podłogi i podszedł do posłania, jednak zawahał się. Nie był przecież godzien zatopić się w tych miękkich poduszkach, w pięknie pachnących odmętach pościeli, ani leżeć na świeżym prześcieradle. Wydawało mu się, że czego tylko nie dotknie, zaraz to zniszczy czy pobrudzi.

− Śmiało. – Shindy uśmiechnął się do niego, układając się pod kołdrą po prawej stronie łoża.

Takuma z czcią chwycił w swoje spracowane dłonie miękki materiał i już po chwili zanurzał się w białych obłokach materaca.

− Wygodne… – zamruczał, przymykając powieki.

Czy łóżko było wygodne? Dla Shindy’ego było takie samo jak zwykle, ale co on mógł wiedzieć? Nie spał na skrawku splecionej słomy, bez żadnego okrycia, ogrzewany tylko dymem z kominka, który drażnił gardło. Od urodzenia spał na kilku wygodnych materacach, okryty czystą, ciepłą kołdrą, a jego głowa nigdy nie dotykała niczego innego poza miękką poduszką.

Shindy podłożył dłonie pod głowę i wpatrywał się w baldachim, który rozpościerał się nad nimi. Takuma przysunął się do niego i nieco drżącymi rękoma objął jego talię. Książę spojrzał na chłopaka, zaskoczony, ale po chwili objął go ramieniem. Brunet uśmiechnął się czując gładką dłoń na swoich plecach. Zamknęli oczy i razem zapadli w sen.

***

Mijały dni. Niewiadomo jakim cudem Shindy’emu udało się ukrywać przez cały ten czas Takumę w swojej komnacie.

Kiedy nastał kolejny wieczór, Shindy przyglądał się powoli zasypiającemu miastu, które rozlewało się u stóp jego pałacu.

− Takuma… − szepnął, kiedy poczuł oplatające go w pasie ramiona. – Wiesz, że nigdy nie byłem tam na dole?

− Nigdy? – zdziwił się Takuma.

− Nigdy – potwierdził Shindy. – Matka i ojciec robią ze mnie życiową pierdołę. Uważają, że z niczym sobie nie poradzę, dlatego trzymają mnie tutaj. – Westchnął i spojrzał na gwiazdy. – Zabierz mnie tam – wyszeptał. – Pokaż mi jak wygląda życie z twojej perspektywy. – Odwrócił się i spojrzał chłopakowi w oczy.

− A jeśli coś ci się stanie? Ktoś cię rozpozna i zechce zrobić ci krzywdę?

− Raz się żyje. – Wzruszył ramionami. – Proszę… − Spojrzał na niego błagalnie. Takuma przygryzł wargę. – Wrócimy przed wschodem słońca – obiecał Shindy. – Tylko pokaż mi jak wygląda wolność.

− Tam jest tylko głód i ciężka praca. Nie ma nic więcej.

− Ale jest też szczęście. Wy… wy potraficie cieszyć się z każdej rzeczy. Naucz mnie tego. Chcę chociaż przez chwilę skosztować tej radości. Choć przez chwilę być zwyczajnym, wolnym człowiekiem…

− Dobrze – powiedział w końcu Takuma.

− Dziękuję. – Shindy przytulił go mocno. – Chodźmy, nie ma czasu do stracenia. – Chwycił chłopaka za rękę i pociągnął w kierunku drzwi.

− Czekaj, nie możemy wyjść w piżamach. No i na korytarzach pewnie roi się od strażników.

− Cholera…

− Wiem, co zrobimy!

− Takuma, to głupie…

− A masz lepszy pomysł?

− Widać, że nie jesteśmy kobietami.

− Włóż to do stanika i będzie dobrze. – Podał Shindy’emu dwa dorodne jabłka, a sam wcisnął pod odzież wielkie pomarańcze.

− Czuję się jak debil…

− No i bardzo dobrze, bo tak właśnie wyglądasz. Ała! – jęknął Takuma, kiedy Shindy uderzył go w głowę.

− Co mam robić?

− Zamiataj podłogę.

− Że co? A jak to się robi?

− Uch! Rób po prostu to, co ja. – Takuma wyszedł zza zakrętu, pieczołowicie zamiatając kurz z podłogi. Shindy podążył za nim, również sprzątając tyle że… złym końcem miotły…

Minęli strażnika, który przyglądał im się podejrzliwie. Shindy spojrzał na niego z pogardą i poprawił swój „biust”.

− Chodź – warknął Takuma i pociągnął blondyna za rękaw koszuli, którą znaleźli w koszu na brudne ubrania dla służby.

 Bez większych komplikacji opuścili pałac.

− Mogę już pozbyć się tych jabłkowych cycków? – zapytał Shindy.

− Nawet nie próbuj. Musimy udawać kobiety całą noc.

Shindy westchnął, poprawiając czepek na swojej głowie.

Ruszyli do centrum miasta. Shindy rozglądał się dookoła z podekscytowaniem, wykrzykując co jakiś czas:

− Patrz, Takuma, ta kobieta niesie chrust! Patrz, Takuma, ten facet rąbie drewno! Patrz, Takuma…! Patrz, Takuma…! Patrz, Takuma…!

Takuma uśmiechał się na widok radości w oczach Shindy’ego. Wszystko go ciekawiło. W pewnym momencie chłopak podbiegł do kowala i zapytał się, czy może spróbować wykonać jego pracę.

− Taka drobna dziewczynka chce się zabrać za tak ciężką pracę?

Shindy podparł się pod boki.

− Jakiś problem? – zapytał retorycznie.

Kowal zaśmiał się i wręczył Shindy’emu potrzebne narzędzia.

− W takim razie pokaż, co potrafisz. – Wyciągnął szczypcami rozgrzany metal.

Shindy wziął młotek i zaczął walić z całej siły, przez co przedmiot wił się pod uderzeniami i deformował niczym plastelina.

− I jak? – Z dumą zaprezentował swoje dzieło.

Kowal spojrzał na nie, następnie na „piersi” księcia, znowu na kawałek metalu i z powrotem na „biust”.

− Hm… Bardzo to pomysłowe i na pewno pełne potencjału, ale… nie przypomina podkowy.

− Nie przypomina podkowy! Słyszałeś to?! – awanturował się Shindy, kiedy szli uliczką. Takuma przyglądał się „dziełu” Shindy’ego, starając się odgadnąć, co przypomina jego kształt.

− Mi się podoba – pocieszył Takuma. – Może coś zjemy?

− Tak, chętnie. Zgłodniałem… − Shindy był zaskoczony tym stwierdzeniem. Po raz pierwszy w życiu czuł prawdziwy głód. I nie było to przyjemne uczucie.

Takuma zaprowadził księcia do znajomej gospody, której kucharz był jego przyjacielem i zawsze dawał mu zniżki. Kiedy stanęli przed dębowymi drzwiami, Shindy’emu najzwyczajniej w świecie zaburczało w brzuchu.

− Co to było?! – krzyknął przerażony chłopak. – To coś we mnie! Rozwija się we mnie jakiś pasożyt! Ja umrę, Takuma! Umrę!

− Shindy, po prostu jesteś bardzo głodny… − powiedział spokojnie brunet.

− Będzie torować sobie drogę przez moje wnętrzności aż wydostanie się na zewnątrz, rozpruwając mój brzuch! – ciągnął Shindy, obgryzając ze strachu paznokcie.

Takuma westchnął w odpowiedzi i pociągnął blondyna do przytulnego wnętrza karczmy. Zarówno stoły jak i ławy były w istocie belkami drewna. Ogień lizał ściany kominka, a całą salę ozdabiały rozmaite malowidła. Zajęli miejsce w kącie. Takuma szybko zdecydował się na skromny posiłek, za to Shindy długo studiował poplamioną kartę dań.

− Co to jest: „Spory kawał mięcha z wieprza oblany sosem”?

− Świnia.

− Sam jesteś świnia! – oburzył się Shindy.

− Wieprz to świnia!

− Aaaa… U mnie nazywałoby się to mniej więcej: „Imponujący rozmiarami kęs wieprzowiny okryty brązową pierzynką”…

Takuma spojrzał na Shindy’ego, jak gdyby ten mówił w obcym języku.

 − A co to są: „Rozpaćkane pyry”?

− Ziemniaki, takie rozdrobnione widelcem.

− Nie prościej użyć nazwy: „Złocista kołderka”?

− Możesz się wreszcie na coś zdecydować? – zapytał zniecierpliwiony Takuma.

− Chyba wezmę: „Schaboszczaka” i „Rozpaćkane pyry” chociaż nie wiem do końca co to ten „schaboszczak”…

Kiedy przyniesiono dania, Shindy stwierdził z ulgą, że „schaboszczak” i „rozpaćkane pyry” wyglądają jak królewskie „Złote wyspy i brunatny ocean”. Podane były jednak w sposób doprawdy niechlujny i nie zachęcały do spożycia. Mimo to zaryzykował i… zamarł…

Smak kotleta był niebiański. Chrupiąca panierka pękała pod naciskiem zębów, a dobrze doprawione mięso rozpływało się w ustach. Złote kule oblane płynną bielą sosu dopełniały całości tej gamy niepowtarzalnych smakowych tekstur.

− Takuma… to jest wybitnie genialne! – wykrzyknął rozochocony Shindy, skupiając tym samym uwagę wszystkich osób przebywających w karczmie.

− Cieszę się, ale bądź ciszej.

− Jak można być cicho, kiedy smakuje się takiego delikatesu?! – oburzył się Shindy.

− Shindy, to tylko schabowy i ziemniaki…

I w istocie danie było jedynie kotletem schabowym i ziemniakami, ale było przygotowane z miłością, a nie z uczuciami królewskiej maszyny jaką był kucharz Kiyozumi, który raczej produkował, a nie gotował.

Wszechobecne ciepło niemalże rozsadzało ściany małej gospody. Tego brakowało w ogromnym wnętrzu pałacu. Tego właśnie pragnął Shindy…

− Chciałbym coś powiedzieć! – Odrobinę podpity Shindy wstał z ławy. – Kocham was wszystkich!

− Tak, tak, usiądź już, k o b i e t o! – powiedział Takuma, dodatkowo podkreślając ostatnie słowo.

− Ale zabawa dopiero się zaczyna… − wybełkotał Shindy, wyciągając ze stanika jabłko i nadgryzając je.

− Wracamy do domu – zarządził brunet.

− Nie bądź sztywniakiem. Chcesz gryza? – Podsunął chłopakowi owoc.

Takuma zdawał sobie sprawę, że w tym stanie nie da rady dowlec księcia z powrotem do pałacu. A nawet jeśli, pijany panicz narobi strasznie dużo hałasu, budząc rodzinę królewską i zwracając uwagę strażników. Poszedł na zaplecze, gdzie dostał od swojego przyjaciela chloroform. Kiedy wrócił na salę, Shindy właśnie tańczył na stole i gdyby Takuma w porę go z niego nie ściągnął, zapewne zdjąłby swoją bieliznę.

− Wybacz mi, mój książę, ale muszę to zrobić…

Kawałek białej szmaty szybko nasiąknął środkiem usypiającym. Takuma przysunął materiał do nosa Shindy’ego, a ten, nie do końca wiedząc o co chodzi, osunął się w jego ramiona.