102. Who Are You? cz. XIII (Kiyozumi x Shindy)

Tytuł: Who Are You?

Pairing: Kiyozumi x Shindy

Notka autorska: Bardzo przepraszam, że tak krótko. :c Następny rozdział jest ciekawszy. :3 Dziękuję za wszystkie komentarze. Dostałam ich aż siedem. ^^ Dziękuję, to naprawdę daje motywację. :*

CZĘŚĆ XIII

Budzi mnie wołanie. Ktoś krzyczy moje imię. Umarłem… Nareszcie umarłem. Tutaj nikogo nie ma, więc to jedyne sensowne wyjaśnienie.

− Shinya! – Słyszę coraz wyraźniej.

Nie odzywam się. Nie mam siły. Ponownie zamykam oczy. Chcę, żeby ten dźwięk ucichł. Chcę, żeby tu było znów tak spokojnie. To mnie odpręża.

− Shinya? – Ktoś pochyla się nade mną.

Unoszę powieki i spoglądam w oczy nieznajomego mężczyzny.

− Możesz wstać? – pyta.

− Proszę mnie zostawić – szepczę.

Zbliża rękę do mojego ramienia.

− Niech mnie pan nie dotyka! – unoszę głos, odsuwając się bardziej pod drzewo.

− Spokojnie, nie bój się. Nie zrobię ci krzywdy.

Zaciskam nogi, obserwując go z przerażeniem.

− Ktoś cię skrzywdził?

Nie odpowiadam. Po chwili zza drzew wychodzą pozostali mężczyźni. Próbuję się podnieść, żeby jakoś im uciec, ale natychmiast upadam na ściółkę.

− Nie ruszaj się.

− Nie… − mówię cicho, kiedy mężczyzna bierze mnie delikatnie na ręce i przenosi na nosze. Ktoś okrywa mnie kocem i przypina pasami.

− Przekażcie reszcie, że go mamy i zabieramy do szpitala. Poinformujcie też, że jest wyziębiony, ma lekkie zadrapania i jest w szoku.

Nie chcę, żeby zabierali mnie do szpitala. Znów próbuję wstać, jednak pasy skutecznie mnie ograniczają.

− Shinya, uspokój się, nic ci nie zrobimy.

− Ja was nie znam… Czego wy chcecie?

− Twoja matka również tu przyjechała. Zaraz przyjedzie do ciebie do szpitala, dobrze?

Mężczyzna odsłania odrobinę moją rękę i zanim się zorientuję wbija w skórę igłę. Po chwili moje powieki opadają.

***

Otwieram oczy i rozglądam się po pomieszczeniu, w którym się znajduję. Cały pokój tonie w bieli. Irytujące pikanie nieprzyjemnie przerywa ciszę. Zamazana twarz wisi nade mną. Czuję jak jej palce zanurzają się w moich włosach.

− Nareszcie się obudziłeś, kochanie. Dlaczego uciekłeś? Tak się o ciebie bałam. – Całuje moje czoło.

Kontury się wyostrzają i wreszcie widzę ukochaną twarz.

− Co się tam wydarzyło? – pyta, ale ja tylko kręcę przecząco głową. Nie chcę o tym mówić. Nie chcę wracać do tych wspomnień. – Jest tutaj twój kolega Kiyozumi. Szukał cię przez cały ten czas. Bardzo się o ciebie martwił.

Spuszczam wzrok.

− Chciałbyś z nim porozmawiać?

− Tak.

Wychodzi z sali. Po chwili zagląda do mnie Kiyozumi.

− Shindy… − Siada przy łóżku, ujmuje rękami moją dłoń i zaczyna całować delikatnie moje palce. – Martwiłem się o ciebie. Gdyby coś ci się stało… − Zauważa moje zaskoczone spojrzenie i puszcza moją rękę. – Przepraszam…

− Dlaczego się martwiłeś?

− Ja… Shindy, ja cię kocham. Chciałem się z tym kryć, ale dłużej już nie mogę. Chcę, żebyś wiedział.

Patrzę mu w oczy, doszukując się jakiejś cząstki kłamstwa. Jednak jego tęczówki są szczere i spoglądają na mnie z jakimś silnym uczuciem.

− To niemożliwe – mówię w końcu. – Nie możesz mnie kochać. Ja nie jestem zabawką! – Zaciskam palce na pościeli, a po moich policzkach spływają łzy.

− Oczywiście, że nie jesteś, kochanie. – Ociera moją skórę palcami.

− Nie mów do mnie kochanie…

− Shindy…

− Ja się boję, rozumiesz? To, co oni mi zrobili… − Odwracam głowę.

− Nie pozwolę cię więcej skrzywdzić.

− Nie było cię wtedy… Pozwoliłeś im na to.

− Przepraszam. – Głaszcze moje włosy, przez co zauważalnie się wzdrygam.

− Boję się… Boję się dotyku…

− Nie chcę zrobić ci krzywdy – zapewnia. Słyszę, że jego głos drży.

− Masatoshi mnie trzymał. – Zaciskam powieki. – Tak mocno, nie mogłem się wyrwać. Potraktował mnie jak jakiś towar, powiedział im, że mogą mnie dotykać… Kaoru i Die chwycili mnie za nogi i mi je siłą rozchylili. Najpierw podszedł Kyo. Dotykał mnie, a mi… mi się to podobało… Gdyby nie to, że Masatoshi zatykał mi usta, jęczałbym jak jakaś kurwa. Ale i tak co nie co dało się słyszeć. Jeden z nich wziął mnie do ust. Tego nie wytrzymałem, doszedłem niemalże od razu… − Znów płaczę. – Ja chciałem tylko, by mnie akceptowali. Nie muszą mnie lubić, byleby tylko nic mi nie robili. – Ukrywam twarz w dłoniach.

− Przepraszam, kochanie… − Gładzi moje udo przez kołdrę.

− Nie dotykaj!

Zabiera rękę.

− Co teraz zrobisz? Zmienisz szkołę? – pyta.

Spoglądam mu w oczy. Nie zamierzam zmienić szkoły. Chcę zrobić coś zupełnie innego. Potrzebuję tylko dobrego planu i odwagi. Ogromnej dawki odwagi.