115. White Eden cz. IX (Aki x Shindy)

Tytuł: White Eden

Pairing: Aki x Shindy

Notka autorska: Czy Wy to widzicie, Wisienki? Tak, ostatnia część White Eden! Koniec tortur!  

Mira Chan: Znów jesteś z nami! Cieszę się, że znowu Cię tu widzę. :3

Karolina Kodyrko: Dziękuję Ci bardzo, naprawdę miło jest wiedzieć, że komuś się podoba. ^^

Taleja: Cherry też kocha Tale-chan! ^.^ Jak ja uwielbiam Twoje komentarze, dają pozytywnego kopa energii! *u* Obym Cię nigdy nie zawiodła. :*

CZĘŚĆ IX

− Jak się pan nazywa? – Stłumiony głos. – Słyszy mnie pan?

Otwieram z trudem oczy, szeptem podaję swoje nazwisko i imię.

− Jedziemy właśnie do szpitala. Proszę się nie martwić.

− Tylko nie do szpitala. Proszę, nie do szpitala.

− Spokojnie, zawiadomimy pana rodzinę.

− Moją rodzinę…? Tak, tak, proszę ich zawiadomić.

Ponownie zasypiam.

***

Kiedy otwieram oczy, widzę biel. Znów mnie tu przywieźli. Brakuje tylko tego, by do środka wszedł Aki i krzyknął: „Niespodzianka!”.

− Shindy, kochanie…

Odwracam delikatnie głowę, w kierunku, z którego płynie głos. Znajomy głos…

− Mama…

Uśmiecha się delikatnie, przeczesując palcami moje włosy.

− Gdzie byłeś tak długo, skarbie?

W oczach stają mi łzy. Wraz ze słonymi kroplami, wypływa ze mnie potok słów. Nareszcie mogę o wszystkim opowiedzieć. I wiem, że mama mi uwierzy.

− On mnie porwał, wywiózł gdzieś poza miasto i zamknął w domu. Dotykał mnie, związywał, gwałcił, kazał chodzić w kobiecych ubraniach. – Zaciskam palce na pościeli. – Zabił człowieka, który chciał mi pomóc. Zmusił mnie do ślubu. Załatwił jakieś fałszywe dokumenty. Potem przewiózł mnie do szpitala psychiatrycznego. Całe dnie byłem przywiązany do łóżka. Podawał mi jakieś leki, po których zacząłem widzieć potwory. – Ukrywam twarz w dłoniach. − Raz udało mi się uciec, ale trafiłem w ręce jakiś ludzi. Nie wiem, kim byli. Może pochodzili z mafii. Nie wiem. Chcieli trzymać mnie w klatce jak zwierzę. Ich szef chciał mnie wykorzystać, ale przyszedł jego wspólnik. Okazało się, że to on… On jest jego wspólnikiem. – Coś mnie powstrzymuje przed wypowiedzeniem jego imienia. – Zabrał mnie stamtąd i przywiózł z powrotem do szpitala. Bił mnie paskiem, dopóki nie powiedziałem jak uciekłem. – Przeżywam to wszystko na nowo… − Potem słyszałem głos. Kazał mi się zabić. W szpitalu wybuchł pożar. Musiałem uciekać. Ta postać, która do mnie mówiła, znów próbowała mnie przekonać do samobójstwa. Nie mogłem znaleźć wyjścia. Upadłem na podłogę. Nie miałem już siły. Obudziłem się w karetce.

W oczach mojej mamy również szklą się łzy. 

− Nie bój się. Jesteś już bezpieczny. – Całuje mnie w czoło.

Jestem bezpieczny. Koszmar się skończył. Nikt już więcej mnie nie skrzywdzi. Aki albo da sobie spokój, albo już mnie nie znajdzie. Albo zginął w płomieniach…

− Spokojnie, Shin-chan. Już wszystko dobrze. Nie ma go tu – uspokaja matka.

− Ale ja tego nie zapomnę…

− Znajdziemy dobrego psychologa. Pomoże ci. A teraz się prześpij.

Kiwam głową i zamykam oczy.

***

− Znaleźliśmy idealnego psychologa dla ciebie. – Kobieta przeczesuje moje włosy.

− Dziękuję.

− On już wymyślił dla ciebie świetną kurację. Chodzi tu o zmianę otoczenia. Zamieszkasz w jego ośrodku.

− Co? Nie… Nie chcę wyjeżdżać. Chcę zostać z wami.

− Spokojnie, Shinya. Tam będziesz bezpieczny.

− Ale on może mnie znaleźć. Z wami czuję się lepiej.

− W ośrodku będziesz chroniony lepiej niż przez nas.

− Nie potrzebuję psychologa. Wolę zostać z tobą i tatą.

− To dla twojego dobra.

− On też mówił, że wszystko co mi robi jest dla mojego dobra.

− Porównujesz mnie do niego?

Spuszczam wzrok.

− Nie, przepraszam.

− Wyjeżdżasz jutro.

***

Kiedy Shindy spał, przyszedł jeden z pielęgniarzy. Podał mu środek nasenny, po czym przeniósł na nosze, na których przewiózł go do karetki. Shindy nie wiedział, dokąd jadą. Nie wiedział, że coraz bardziej oddala się od centrum miasta, rodziny i bezpieczeństwa, które dawały bliskie osoby. Nie widział krajobrazu, rozciągającego się za oknami karetki, który po pewnym czasie z betonowej konstrukcji zmienił się w pola i gęste lasy. Nie czuł, kiedy ktoś wziął go na ręce i zaniósł do jego nowego pokoju, by położyć go na łóżku. Ale czy aby na pewno nowego?

Gdy chłopak otworzył oczy, pomyślał, że nadal śni. W dodatku nie jest to zwyczajny sen, tylko najgorszy koszmar. Zamrugał kilkakrotnie, ale pomieszczenie nie zniknęło.

Wstał powoli z łóżka – działanie leków jeszcze nie minęło, więc chwiał się odrobinę, kiedy szedł do drzwi.

− Mamo? – Wyjrzał ostrożnie z pokoju.

Ruszył korytarzem, zaglądając przy okazji do wszystkich mijanych pomieszczeń. Nie wiedział, dlaczego to robi. Przecież doskonale znał to miejsce.

− To jakiś żart… − szepnął do siebie. – Tato, jesteś tu? – Wszedł do łazienki, jednak była pusta. Wycofał się.

Dotarł do schodów. Zszedł po nich bezszelestnie. Z kuchni dało się słyszeć odgłosy stykających się ze sobą naczyń, a w nozdrza Shindy’ego wdarł się apetyczny zapach.

− Mama! – wykrzyknął uradowany chłopak.

Cieszył się jak dziecko. Pobiegł ku pomieszczeniu. To musiała być ona. To przecież nie mógł być…

 − Aki…? – Shindy przystanął gwałtownie, zauważając znajomą sylwetkę swojego prześladowcy. Aki odwrócił się w jego stronę i uśmiechnął szeroko.

− Obiad gotowy, śpiochu. – Podszedł do niego i poczochrał jego włosy.

− Co ja tu robię? Przecież byłem w szpitalu… Gdzie moja rodzina?

− Ja jestem twoją rodziną, Shindy. Jesteśmy razem. – Aki wyglądał na szczerze zdziwionego.

− Tak, wiem, zmusiłeś mnie do ślubu.

− Ależ, kochanie, ty sam tego chciałeś.

− Nie… − Shindy gwałtownie pokręcił głową. – Chcę wrócić do domu. Pozwól mi wrócić do domu, do rodziny.

− Tu jest twój dom. Shindy, posłuchaj… Uderzyłeś się mocno w głowę, straciłeś przytomność i teraz możesz wielu rzeczy nie pamiętać, ale lekarz powiedział, że takie mogą być skutki, jednak to minie. – Przytulił roztrzęsionego chłopaka i pogłaskała go po głowie.

Shindy chciał powiedzieć, że nic go nie boli, ale nie wiedział, czy ma to jakiś sens. Aki i tak go nie wypuści. Musi sam uciec.

− Wierzysz mi? – spytał Aki.

Delikatnie skinął głową w odpowiedzi i oparł głowę o klatkę piersiową Akiego, a ten uśmiechnął się przebiegle, patrząc na widok za oknem. Od błękitu nieba odcinały się czarne sylwetki ptaków. Wolnych ptaków. Zerknął na wtuloną w niego postać i poczuł ulgę, wiedząc, że ma Shindy’ego przy sobie. Że jego największy skarb nie jest narażony na troski, które codziennie daje ludziom ten okrutny świat. Każdy powinien mieć takiego opiekuna jak Aki. Wtedy wszyscy byliby odcięci od cierpienia, byliby szczęśliwi.

 Złota klatka jest bezpieczna. Ochronię cię przed życiem, ochronię cię przed bólem, będziesz szczęśliwy. Mój ptaszku…