120. Beauty and the Beast cz. VIII (Aki x Shindy)

Tytuł: Beauty and the Beast

Pairing: Aki x Shindy

Notka autorska: W sumie to za wiele się tu nie dzieje, ale w następnym rozdziale pojawi się osoba, która trochę namiesza.

CZĘŚĆ VIII

Kiedy obudził się rano, poczuł przyjemne ciepło, które go otulało. Aki nie spał. Przyglądał się zamkniętym powiekom Shina i przeczesywał delikatnie jego włosy.

− Kocham cię – wyszeptał, wiedząc, że chłopak już nie śpi.

Shindy otworzył oczy.

− Co powiedziałeś?

− Kocham cię – powtórzył głośniej. – Chyba nie wątpisz w to, że jestem zdolny kochać. Psy kochają swoich panów najmocniej na świecie.

− Ale ja nie jestem twoim panem.

− Wolałbyś, żeby było na odwrót? Takie myśli ci chodzą po główce, perwersie? – Uśmiechnął się Aki.

− Nie! – zaprzeczył Shindy.

− Przyznaj, że to lubisz. – Zacisnął mocno palce na nadgarstkach blondyna.

− Nie lubię – mruknął chłopak, starając się wyrwać.

− Motylek… Mały, słaby motylek… − Aki złączył ich usta i wsunął kolano między nogi Shindy’ego.

− Puść mnie, proszę. Czuję się niepewnie, kiedy masz nade mną przewagę…

− Zawsze mam nad tobą przewagę – przypomniał, ale posłusznie puścił Shina. – Chodź na śniadanie.

Shindy wyplątał właśnie jedną nogę spod kołdry i zamierzał postawić ją na podłodze, kiedy poczuł, że unosi się w powietrzu. 

− Nie musisz mnie stale nosić.

− Lubię to – odparł Aki z uśmiechem.

Shindy poczochrał jego włosy, a brunet szczeknął z zadowolenia. Posadził chłopaka na blacie w kuchni.

− Nie ruszaj się stąd. Przygotuję śniadanie.

− Nie musimy chyba być aż tak ostrożni…

− Shindy… − Aki odłożył nóż na blat i spuścił głowę. – Ja nie jestem niewinnym pieskiem, który delikatnie cię ugryzie, podrapie pazurkami, a poza tym jest grzeczny i kochany. Jestem czymś o wiele silniejszym, agresywnym, niebezpiecznym… Mogę cię mocno zranić, połamać, rozszarpać zębami. Wystarczy, że się zdenerwuję, na moment się rozproszę i… to może potrwać ułamek sekundy, nie zdążysz nawet mrugnąć i już… już cię nie będzie. – Zacisnął dłonie na blacie, odrobinę za mocno, przez co ułamał kawałek drewna. – Przepraszam. – Zamknął oczy i zmarszczył brwi. – Widzisz? To samo mógłbym zrobić tobie, gdym cię teraz przytulał…

Shindy bał się poruszyć. Zadrżał, kiedy objęły go silne ramiona.

− Aki, ja… nie wiem, czy dam radę…

− Daj mi szansę. – Brunet musnął ustami jego skroń. – Wiem, że się boisz. Ja też się boję. – Przymknął powieki i wtulił twarz w jasne włosy. – Nie wytrzymam bez ciebie…

Shin nadal trząsł się ze strachu.

− Nie bój się. Ja naprawdę nad sobą panuję, a blat się naprawi. – Uśmiechnął się niepewnie.

− Muszę iść do pracy…

− Najpierw śniadanie.

− Kupię sobie coś po drodze. – Zsunął się z blatu, wziął ubrania z sypialni i zamknął się w łazience.

Aki pospiesznie przygotował dla niego kilka kanapek, które zapakował w folię i wręczył je chłopakowi, kiedy wyszedł z pomieszczenia.

− Nie musiałeś.

− Trzeba jeść, motylku.

Aki, jedząc kawałek szynki, który podkradł z lodówki, obserwował, jak Shindy zakłada buty.

− Um… wychodzimy… − poinformował blondyn.

− Na spacer? – ożywił się Aki.

− Nie, ja idę do pracy, a ty wracasz do domu.

− Mogę iść z tobą.

− Nie, Tenshi się ciebie boi.

− To poczekam na ciebie. – Usiadł na podłodze i wpatrywał się w blondyna.

Shindy przyjrzał mu się uważnie.

− No dobrze, ale ustalmy pewne zasady: nigdzie nie wychodzisz, nie zjadasz całej zawartości lodówki, nie bałaganisz, nie gryziesz mebli…

− Shindy, ja nie jestem jakimś dzikusem – powiedział rozbawiony brunet.

− Najlepiej obejrzyj sobie telewizję. Niedługo wrócę. – Shin nacisnął klamkę, kiedy Aki go zatrzymał:

− A buziak na do widzenia?

Westchnął, ale posłusznie pochylił się nad siedzącym na podłodze Akim i pocałował go we włosy.

− Do zobaczenia, Shindy. Wracaj szybko.

Wyszedł, jednak nie zamknął drzwi na klucz. Aki przez chwilę siedział pod drzwiami. Spuścił głowę, już za nim tęsknił… Wstał i przeszedł do sypialni. Otworzył szafę. Szafa była skupiskiem najciekawszych zapachów. Zapachów Shindy’ego. Wsunął głowę między ubrania i wdychał ich woń. Następnie zajrzał do szuflady i znalazł album ze zdjęciami. Z uśmiechem przeglądał zdjęcia małego Shindy’ego i jego bliskich. Zrobiło mu się smutno na myśl, że on nigdy tego nie doświadczył. Jednak szybko się rozpromienił – teraz Shindy był jego rodziną. Mieszkali razem i chociaż Shin na razie jest powściągliwy w uczuciach, w końcu się do niego przekona.

Odłożył album na miejsce, ziewnął i położył się na łóżku. Zasnął bardzo szybko, w końcu niewiele spał tej nocy. Wolał wpatrywać się w twarz Shindy’ego, głaskać go i całować, podczas gdy on był tego nieświadomy.

Po jakimś czasie do czujnych uszu Akiego dotarły kroki. Poderwał głowę, a chwilę potem ktoś zadzwonił do drzwi.