122. Beauty and the Beast cz. X (Aki x Shindy)

Tytuł: Beauty and the Beast

Pairing: Aki x Shindy

Notka autorska: Zatem, pewna osoba pobiła rekord, jeśli chodzi o ilość komentarzy pod jedną notką. Dziękuję, dawno się tak nie uśmiałam. <3 Rozdział dla Ciebie, Wisienko, w komentarzach stworzyłaś lepsze yaoi niż ja. xD

CZĘŚĆ X

− Shindy? – Zaniepokojony Aki podbiegł do blondyna. Na szczęście nie krwawił. – Shindy, obudź się! Kochanie… Obudź się… Przepraszam… − W jego oczach zaszkliły się łzy.

Wziął go ostrożnie na ręce i położył na poszarpanym łóżku. Chwycił delikatnie jego dłoń i ucałował palce.

− Motylku, otwórz oczy – poprosił, spuszczając głowę.

Po jakimś czasie poczuł ruch i usłyszał ciche jęknięcie:

− Auu…

− Shindy! – Aki przytulił zdezorientowanego chłopaka.

− Nie krzycz tak, proszę. Głowa mi pęka… − mruknął Shindy, zaciskając powieki i przykładając dłoń do miejsca, które pulsowało bólem. – Co się stało? – Otworzył oczy i rozejrzał się.

− Ja ci wyjaśnię…

− Ty to zrobiłeś?

− Tak, ale nie chciałem. Naprawdę.

− Nic nie pamiętam… Dlaczego nic nie pamiętam?

− Jesteś w szoku. Spokojnie, to minie. – Pogłaskał Shina delikatnie po włosach.

− Co ty mi zrobiłeś? Dlaczego boli mnie tak głowa?

− To jego wina! – Nie wytrzymał Aki. – On ci kazał przestać się ze mną widywać! On… on chce mi ciebie odebrać… Słyszałem waszą rozmowę! – Wstał i zaczął nerwowo przechadzać się po pokoju. – Kiedy to usłyszałem, straciłem nad sobą panowanie. Zacząłem wszystko niszczyć, potem wszedłeś, a ja cię odepchnąłem. Uderzyłeś się w głowę. – Chwycił szczątki komody i cisnął kawałkiem drewna o ścianę.

− Aki… Przestań… − Shindy wpatrywał się w niego szeroko otwartymi oczami.

Brunet ukrył twarz w dłoniach, a po chwili spojrzał na chłopaka.

– Posłuchasz go? Odejdziesz ode mnie? – Wdrapał się na łóżko i usiadł na Shindy’m okrakiem.

− Nie, nie zostawię cię… − odparł Shin, drżąc z przerażenia.

− Zostaniesz ze mną, bo boisz się, że w innym wypadku zrobię ci krzywdę.

Shindy nie mógł zaprzeczyć. Bał się go. Aki nie zachowywał się już jak niesforny szczeniak, pokazał swoją drugą stronę.

− Boisz się mnie – powiedział z żalem Aki.

− Obiecałeś, że będziesz nad sobą panować…

− Nie potrafię nad sobą panować, kiedy ktoś chce mi odebrać to, co dla mnie najważniejsze.

− Aki, to mój brat. On nie zamierza…

− On cię kocha! – przerwał mu brunet.

− Tak, kocha mnie, bo jestem jego bratem. Ale, Aki, on ma dziewczynę. To jest zupełnie inny rodzaj miłości.

− Ja kocham cię mocniej niż on. – Chwycił nadgarstki Shindy’ego i spojrzał mu w oczy.

− Aki… Ty kochasz inaczej. Nie jesteś człowiekiem… Nie kochasz jak człowiek.

− To nie oznacza, że moja miłość jest nienormalna! – Palce Akiego zacisnęły się mocniej.

− To mnie boli…

− Kocham cię! Najmocniej na świecie! Szczerze, bezinteresownie… Kocham cię, mimo że ty mnie nie kochasz! – Poczuł łzy w oczach.

− Aki, puść – powiedział spokojnie Shindy.

Aki posłusznie zwolnił uścisk, wstał z łóżka i z całej siły kopnął drzwi szafy, łamiąc je.

− Aki, błagam, przestań… Boję się…

− Przepraszam. – Usiadł na posłaniu i ujął twarz Shina w dłonie. – Przepraszam, motylku. Już nie będę. Tylko nie odchodź.

− Nie odejdę – obiecał Shindy. Zsunął nogi na podłogę i spróbował się podnieść, jednak niemalże natychmiast zakręciło mu się w głowie i osunął się na łóżko.

− Nie ruszaj się.

− Muszę wziąć coś na ból głowy… Nie wytrzymam zaraz…

− Ja ci przyniosę.

Aki w jednej z szuflad w kuchni znalazł opakowanie tabletek. Wrócił z lekiem i szklanką wody.

− Może powinieneś się przespać? – zaproponował, kiedy Shindy opróżnił całe naczynie.

− Nie, nie muszę. Jest dobrze – zapewnił blondyn.

Chłopak przeczesał delikatnie włosy Shindy’ego, następnie ostrożnie wsunął dłoń pod jego uda i przeniósł go na swoje kolana.

− Co robisz? – zapytał cicho Shindy. Nie chciał być teraz tak blisko Akiego.

− Nic takiego, motylku – uspokoił Aki, obejmując go mocno ramionami. – Chcę, żebyś był blisko mnie.

Shindy nieśmiało oparł głowę o tors bruneta, cały czas jednak drżał ze strachu.

− Może lepiej by było, gdybyśmy mieszkali osobno – szepnął.

− Nie… − Aki rozpaczliwie przytulił do siebie drobne ciało. – Nie zostawiaj mnie…

− Będziemy się spotykać – obiecał Shindy.

− Zaczniesz mnie unikać. Nie wytrzymam bez ciebie. Proszę, Shindy, ja nigdy nikogo nie miałem. Nigdy nie miałem kogoś, kogo kochałem. – Zacisnął powieki. – To, co dzisiaj zrobiłem… To się więcej nie powtórzy.

− Mam czekać aż mnie zabijesz?

− Nie mów tak. – Aki otworzył oczy. – Nigdy cię nie skrzywdzę.

− Skąd mam mieć pewność? Skąd mam wiedzieć, że nic mi się nie stanie?

− Motylku… − szepnął brunet, całując jego skroń. – Kocham cię…

− Nie możesz mnie kochać. – Shindy pokręcił głową, nie dopuszczając do siebie tej wiadomości. – Znamy się od niedawna.

− Ale tak jest – zapewnił Aki.

Shindy zdawał sobie sprawę, że to za daleko zaszło. Nie mógł pozwolić, by dalej brnęli w tę chorą relację.

− Aki… − Spróbował się podnieść, ale chłopak za mocno go obejmował. Blondyn westchnął. – Aki, ja się ciebie boję.

− To był pierwszy i ostatni raz. Więcej nie stracę nad sobą kontroli – obiecał.

− Nie kocham cię…

Brunet zamarł. Wiedział, że Shindy nie darzy go aż tak silnym uczuciem, ale myślał… miał nadzieję, że chociaż trochę go kocha… Chociażby tak po przyjacielsku.

− Jak ty to sobie wyobrażasz? Mam być z kimś, kto nawet nie jest człowiekiem? Kto nie wie tak właściwie, kim jest ani do czego może się posunąć, kiedy się zdenerwuje? Ja nie mogę żyć w ciągłym strachu. Będę się bać każdego twojego ruchu.

− Powtórz to jeszcze raz.

Shindy zrozumiał, co Aki miał na myśli.

− Nie kocham cię – powtórzył.

Drżące dłonie bruneta uniosły ciało chłopaka i ostrożnie posadziły go na posłaniu. Shindy obserwował jak Aki zmierza do drzwi, a następnie za nimi znika. Po jakimś czasie do jego uszu dotarło rozpaczliwe wycie.