118. Beauty and the Beast cz. VI (Aki x Shindy)

Tytuł: Beauty and the Beast

Pairing: Aki x Shindy

Notka autorska: Kolejne opowiadanie mamy za sobą, więc teraz kolej na następne. Tak się tylko zastanawiam, kiedy dodam jakiegoś one-shota. xD W tej części się za wiele nie dzieje, następne są już ciekawsze. No i Aki. <3

Maki-chan: Szkoda, że nie pomyślałam o takim rozwinięciu historii Shindy'ego i Takumy. :c No nic, najważniejsze, że się podobało. C:

CZĘŚĆ VI

− Nigdy więcej mi tego nie rób… − Aki przytulił zaskoczonego Shindy’ego.

− Pójdę już…

− Poczekaj… − Brunet ani myślał go puścić. – Nie idź jeszcze… − Spojrzał na Shina oczami zbitego szczeniaka.

Shindy przyjrzał mu się uważnie, a następnie podniósł dłoń i podrapał go za uchem. Aki przymknął oczy i uśmiechnął się. To było tak przyjemne i zdecydowanie silniejsze od niego. Osunął się na kolana i przytulił do nóg Shina, który nadal przeczesywał jego włosy. Chwycił blondyna za rękę i ponownie polizał jego skórę. Poczuł cudowny zapach cielistej powłoki oraz krwi, która przepływała tuż pod cienką błonką. Zdecydowanie zbyt cienką jak na jego zęby, które bez problemu rozerwałyby ją.

Shindy odsunął się od niego.

− Kim ty jesteś, Aki…?

Aki usiadł po turecku na podłodze.

− Ja nie wiem… − Wbił wzrok w swoje dłonie. – Jestem taki odkąd pamiętam. Wydaje mi się, że jestem jakąś mieszanką różnych gatunków. Nie wiem, nigdy nie spotkałem kogoś podobnego do mnie.

− Może mógłbym ci jakoś pomóc? Pójść z tobą do jakiegoś lekarza?

− Nie! – Aki odskoczył jak oparzony, a zrobił to zwinnie niczym kot. – Oni nie mogą się o mnie dowiedzieć. Nikt nie może się o mnie dowiedzieć.

− Dobrze, spokojnie… Ja już chyba pójdę… − Shindy miał jeszcze wiele pytań, ale strach podpowiadał mu, aby uciekał jak najdalej.

− Nie powiesz nikomu? – Aki znalazł się przy nim i ujął delikatnie jego nadgarstki. – Obiecaj, że nikomu nie powiesz. – Spojrzał na niego błagalnie.

− Nie powiem – obiecał.

− Dziękuję – odparł brunet z wdzięcznością. – Odprowadzić cię?

− Nie, dam sobie radę.

− Ale…

− Pozwól mi iść samemu – powiedział stanowczo Shindy.

Chłopak puścił jego ręce i pozwolił mu odejść.

− Jeszcze raz dziękuję – szepnął Shin, po czym wyszedł pospiesznie z mieszkania. Kiedy tylko zamknął za sobą drzwi, zbiegł po schodach i wypadł na dwór.

Pobiegł przed siebie. W końcu zatrzymał się, uświadamiając sobie, że nie ma pojęcia, gdzie się znajduje. Zupełnie nie znał tej okolicy.

− Odprowadzę cię. – Usłyszał nagle szept przy swoim uchu.

Odwrócił się gwałtownie.

− Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć.

− Dlaczego za mną chodzisz?

− Nie chcę, żeby to się tak skończyło. – Zacisnął powieki. – Motylku…

− Przestań nazywać mnie motylkiem.

Aki otworzył oczy, dotknął policzka Shindy’ego i wyszeptał:

− Jesteś takim motylkiem. Małym, delikatnym… I chociaż jestem bardzo silny, trudno mi cię złapać. Zawsze znajdziesz jakąś szczelinę między moimi palcami, żeby mi uciec. – Westchnął i pogłaskał delikatną skórę Shina. – Pozwól mi z tobą przebywać. Tak długo byłem sam. – Zaskomlał cicho, wpatrując się w niego błagalnie.

− Boję się – wyznał blondyn.

− Nie zrobię ci krzywdy. Panuję nad sobą.

− A ten moment w lesie? Ugryzłeś mnie wtedy.

− To była chwila słabości. To się więcej nie powtórzy – obiecał, drugą dłonią przeczesując jasne kosmyki.

− To było lekkie zadrapanie… Skoro tak reagujesz na krew, to co będzie jeśli się poważnie skaleczę?

− Będę cię stale nosić. – I na potwierdzenie swoich słów wziął Shindy’ego na ręce. – Będę się tobą opiekować. Nie zranisz się przy mnie.

− Aki, ja… muszę to przemyśleć…

− Dobrze, a teraz zaniosę cię do domu.

− Czekaj, skąd wiesz, gdzie mieszkam?

− Um… − Aki wyraźnie się zmieszał. – Obserwowałem cię…

− Co?!

− Chciałem mieć pewność, że jesteś bezpieczny – wyjaśnił brunet.

− Jak mogłeś mnie podglądać?! – awanturował się Shindy, skupiając na nich uwagę przechodniów, którzy i tak dziwnie im się przyglądali.

− Auu, nie krzycz… − skrzywił się Aki. – Słyszę wszystko o wiele lepiej niż ty.

− Wiem to. Każdy kundel ma wyczulone zmysły.

− Nie jestem kundlem – oburzył się chłopak.

− Jesteś! Kto normalny podgląda ludzi w ich mieszkaniu?!

− Błagam cię, nie krzycz – szepnął Aki.

− Należy ci się kara.

− Ukarz mnie w inny sposób – wymruczał, całując Shina w policzek.

− Niedobry pies. – Shindy odwrócił głowę i skrzyżował ręce na piersiach.

− Nie jestem psem – zaśmiał się Aki.

− Ale tak się zachowujesz.

Ponownie pocałował go w policzek i poinformował:

− Będzie padać.

I rzeczywiście po chwili niebo okryło się ponurą płachtą, a chmury zrzuciły drobne krople.

− Jasnowidz się znalazł – mruknął blondyn.

− Ja po prostu czuję takie rzeczy.

− Fajnie, ale pospiesz się. Może ty lubisz moknąć, ale ja za tym nie przepadam.

− Tak jest! – przerzucił sobie chłopaka przez ramię i pognał przed siebie.