33. History Lesson cz. VIII (Masatoshi x Shindy)

Tytuł: History Lesson

Pairing: Masatoshi x Shindy

Notka autorska: Bardzo przepraszam osoby, które czekają na Aki x Shindy, ale jak widać History Lesson wygrywa. Widzę, że sprawnie idzie Wam komentowanie. Nawet nie wiecie, jaką mi to sprawia przyjemność. ^^ Nie obrazicie się, jeśli poproszę o sześć komentarzy? :3 Łapcie jeszcze rysunek. Masatoshi wyszedł mi tutaj tak męsko. *q* A Shindy... jak dziewczynka, ale w tym chyba cały jego urok. xD

CZĘŚĆ VIII

− Co robisz?

− Byłeś niegrzeczny, Shindy, muszę cię ukarać. Otwórz usta, skarbie.

Pokręciłem przecząco głową. Westchnął, ujął palcami moją żuchwę i rozwarł moje wargi. Wsunął w nie swojego penisa i, chwyciwszy mnie za włosy, zaczął poruszać moją głową. Zakrztusiłem się i próbowałem się jakoś wyrwać, ale jego palce mocno trzymały długie kosmyki. Krzyczałem, wierzgając nogami, co nie przynosiło żadnego rezultatu.

Masatoshi odrzucił głowę do tyłu, wydając z siebie jęki rozkoszy. Łzy całkowicie zamazały kształty. Jeszcze kilkakrotnie szarpnął moją głową i w końcu doszedł zalewając moje usta spermą.

Znów się zadławiłem i chciałem wypluć białą ciecz, ale nauczyciel zasłonił mi usta ręką, nakazując:

− Połknij grzecznie.

Przełknąłem jego nasienie, lekko się przy tym krzywiąc. Dopiero wtedy zabrał dłoń i pogłaskał mnie jej wierzchem po policzku.

Patrzyłem na niego, zapłakany. Przetarł palcami moje oczy. Dotyk miał zwodniczo delikatny.

− Nienawidzę cię – warknąłem.

− Tak, tak, to już wiemy. – Uśmiechnął się.

− Po co być z kimś, kto cię nienawidzi?

Pochylił się nade mną, by musnąć ustami mój policzek.

− Jesteś taki niewinny, delikatny, uroczy…

− Ale jestem za młody, by z tobą być.

− To mi się właśnie podoba.

− To się nazywa pedofilia.

− Pedofilia? – Dotknął ustami mojej skroni. – Być może…

− Przestań.

− Nie. – Zaśmiał się i pocałował mnie w usta, a następnie przeniósł się z pocałunkami na moją szyję.

Poruszyłem się nerwowo. Wiedziałem, że jeśli szybko czegoś nie wymyślę, on w nagłym przypływie pożądania zrobi mi krzywdę.

Pokój zawirował mi przed oczyma. Masatoshi, zaalarmowany moim przyspieszonym oddechem, podniósł głowę i spojrzał na mnie

− Źle się czujesz?

Kiwnąłem delikatnie głową.

− Masz leki?

− Tak, w torbie.

Wyszedł z pokoju. Zamknąłem oczy, aby nie widzieć czarnych plamek, które zaczęły przed nimi wirować.

Po chwili wrócił z buteleczką żelaza i szklanką wody.

Otworzyłem usta; położył mi jedną z tabletek na języku. Uniósł moją głowę i przystawił mi do warg naczynie z napojem.

Byłem tak spragniony, że wypiłem wszystko.

− Będę musiał na ciebie uważać – stwierdził, odkładając szklankę na szafkę.

− Pozwól mi wrócić do domu – powiedziałem błagalnie. – Nikomu nic nie powiem.

Pokręcił przecząco głową i musnął ustami moją męskość. Zacisnąłem nogi, a moje policzki pokryły rumieńce.

− Nie rób tak, proszę – szepnąłem.

− Będę robił to, na co mam ochotę.

Poruszyłem rękoma i jęknąłem z bólu.

− Co ci jest?

− Ręce mnie bolą.

− Musisz jakoś wytrzymać.

− Jak długo mam tak jeszcze leżeć?

− Cierpliwości. Wszystko zależy od tego, czy będziesz grzeczny.

− Obiecuję, że nie ucieknę – skłamałem.

− Nie wierzę ci, kochanie.

− Naprawdę nie ucieknę.

− Jesteś głodny? – zmienił temat.

− Nie.

− To niedobrze. Musisz jeść. – Wstał i skierował się ku drzwiom.

− Dokąd idziesz? Nie zostawiaj mnie tu. – Szarpnąłem się, ignorując ból.

− Zaraz wracam – obiecał i opuścił pokój. Kiedy wrócił, w rękach trzymał talerz z kanapkami i kubek z herbatą.

− Naprawdę nie jestem głodny – powiedziałem.

Pochylił się nade mną i odwiązał moje ręce od ramy, nadal jednak pozostawiając je złączone. Niezdarnie starałem się chwycić kanapkę, ale cały czas wysuwała się z moich dłoni.

− Pomogę ci. – Wziął pieczywo i przystawił do moich ust. Kiedy już zjadłem i wypiłem, chciał znów mnie przywiązać do łóżka. Zerwałem się szybko z posłania i rzuciłem w kierunku drzwi. Złapał mnie w pasie i szepnął mi do ucha:

− Obiecałeś, że nie będziesz uciekać. Zresztą i tak są zamknięte.

Rzucił mnie na łóżko.

− Proszę, nie…

Bałem się. Myślałem, że zechce mnie ukarać za próbę ucieczki. Bałem się, że tym razem zrobi to w inny sposób. Jednak nie zrobił mi krzywdy, tylko położył się obok mnie, okrył nas kołdrą i przyparł mnie ramieniem do materaca. Zamknął oczy.

Próbowałem się spod niego wydostać. Kręciłem się na wszystkie strony, co nie przynosiło żadnego efektu.

− Nie wierć się, Shindy. – Masatoshi uniósł jedną powiekę.

− To mnie puść.

− Nie, śpij już.

Przestałem się wyrywać. Postanowiłem poczekać aż zaśnie i jeszcze raz spróbować uciec.

Po jakimś czasie jego oddech się wyrównał. Poruszyłem się odrobinę, na co jego ramię mocniej przycisnęło mnie do posłania, a Masatoshi wtulił się we mnie. Wkrótce, zmęczony wydarzeniami tego dnia, sam odpłynąłem.