44. Caps Lock (Masatoshi x Yoichi)

Tytuł: Caps Lock

Pairing: Masatoshi x Yoichi

Notka autorska: Dziękuję BeatleStarr. Za inspirację. :* Jak widzicie zmieniłam szablon, trochę się namęczyłam przy ustawianiu, ale jest. Mam nadzieję, że się Wam podoba. :3 Co do one-shota, jest dość humorystyczny i bardzo leciutki. Taka odskocznia od tego całego smutku i przygnębienia, które gości w innych moich tekstach.

− Nie działa! – krzyczy zirytowany Yoichi, stukając palcem klawisz Caps Lock.

− No nie działa. Co mam ci na to poradzić? – Sięgam po kieliszek.

− Gdzieś ty kupił tego laptopa?

− Na jakimś targu staroci. Nie pamiętam kiedy…

− No oczywiście! Nie dość, że stary, to jeszcze pewnie umarł ktoś przy nim, pisząc swój testament…

− Rany, Yoichi… I tak właśnie wyglądają rozmowy z tobą.

− Jak ci się nie podoba, to mogę zaraz wrócić do domu.

− Yoichi, siadaj.

− Nie! Ja zaraz jadę. Ile zapłaciłeś za tego laptopa?

− Jakiś fachowiec zobaczy i się naprawi.

− I weźmie za to pieniądze. Inni to mają facetów. Takich, którzy nie wydają pieniędzy na stare laptopy z niedziałającymi Caps Lockami. – I zaczyna płakać.

− Yoichi, chyba nie będziesz płakać przez laptopa…

− Moje życie jest jak ten laptop! Wygląda w miarę dobrze, ale jest zepsute, wszystko zepsute. Nie działa, tak jak ten Caps Lock.

− Yoichi…

− Żeby to nie można było kupić porządnego laptopa. Shindy… Shindy ma dobrego laptopa. Ostatnio sobie kupił. Ale ty nie! Ty musisz mieć starocia! A ten laptop Shindy’ego to taki nowoczesny. I działa! Wszystkie klawisze działają.

− Wiesz, Yoichi, laptopy są od tego, żeby działać.

− A twój działa? Działa? – Głos mu się łamie.

Biorę do rąk laptopa i idę w kierunku okna.

− Co robisz?

− Wyrzucam go.

− Ale nie przez okno. Wracaj tu z tym laptopem, świrze. Wracaj, mówię!

Otwieram okno. Zimne powietrze wpada do pokoju. Opuszkiem stukam ten cholerny Caps Lock.

− Działaj! No działaj! Bo cię wypierdolę! – Wchodzę na parapet.

− Złaź w tej chwili, pijaku! Zabijesz się!

− Auć, nie wal tak! – jęczy laptop.

− Ja pierdzielę, Yoichi, ten komputer mówi! – wykrzykuję.

− Gdybyś tyle nie chlał, to by nie mówił! Z kim ja jestem? Świr i pijak w jednej osobie.

Słyszę szmery z korytarza. Odwracam głowę. Yoichi zakłada buty, mrucząc:

− Ostatni raz tutaj byłem. Więcej mnie nie zobaczysz.

Zawsze tak mówisz – myślę i spadam z parapetu na twarde panele.

***

Kiedy się budzę, leżę na podłodze, tuląc do piersi laptopa. Już się nie odzywa. Ekran pęka, moja głowa pęka. Yoichi miał rację. Do dupy z takim gratem!

Dzwonek do drzwi. Z trudem wstaję i idę otworzyć. W progu stoi Yoichi. Wiedziałem, że wróci.

− To jest ostatni raz. Więcej do ciebie nie przyjdę – ostrzega. I wchodzi do środka. I rozgląda się po pokoju. – Ale syf… A ta czerwona plama pod oknem, to krew? – Jego ton się zmienia, staje się łagodniejszy. – Zraniłeś się? – pyta z czułością. A po chwili dostrzega obok plamy rozbitą butelkę i dodaje: − To po winie! Ty pijaku! Z kim ja jestem? Dlaczego ja z tobą jestem? Odpowiedz mi!

− Nie wiem, Yoichi.

− Nie pytałem cię o zdanie!

− Ale, Yoichi…

− Nic nie mów!

Milczę.

− No i dlaczego nic nie mówisz? – burzy się po chwili Yoichi. – Nie masz mi nic do wyjaśnienia?

− Ale sam powiedziałeś…

− Już nic lepiej nie mów.

Wzdycham.

− Co tak wzdychasz? Męczę cię? Dobrze – głos mu drży – w takim razie sobie pójdę. – I siada na kanapie.

− Napijesz się herbaty?

− Herbata za słaba. Daj mi coś mocniejszego.

− Już nie mam.

− Oczywiście, oczywiście! Sam wczoraj wszystko wychlałeś, to nie ma! – I zaczyna płakać. – Za jakie grzechy mam takiego chłopaka? Co zrobiłem źle?

− Nic, Yoichi, przepraszam. – Siadam obok niego ze spuszczoną głową.

− Laptop nie działa, wino się skończyło… Co to za dom? Zaraz widać, że mieszka tu świr. I pijak.

A ten znowu o tym laptopie, ja już zdążyłem zapomnieć… Wstaję i idę do kuchni.

− No i dokąd leziesz? Masz mnie dość, tak? I tyle z tego mam, że z tobą jestem! Mógłbym się tu wykrwawiać, a ty nic byś nie zrobił! Nic!

Z magicznej szafki ze słodyczami wyciągam lizaka. Odpakowując go wracam do Yoichiego, który siedzi na kanapie, ukrywając twarz w dłoniach.

− W dupie mnie masz! Prawda jest taka, że… − Nie dokańcza, ponieważ ujmuję jego twarz i wpycham mu do ust słodki przysmak. A Yoichi znów płacze z tym, że łzy są bardziej obfite.

− No i dlaczego płaczesz? – pytam.

− Bo cię kocham, pijaku!