39. History Lesson cz. XIV (Masatoshi x Shindy)

Tytuł: History Lesson

Pairing: Masatoshi x Shindy

Notka autorska: Wszystko znów dzieje się trochę za szybko, ale ja już tak chyba mam. Um… jutro kończę 18 lat… Mogę prosić o komentarze jako prezent od Was? ^^

CZĘŚĆ XIV

Patrzyłem na Akiego szeroko otwartymi oczyma. Czekał na moją odpowiedź.

− Aki, ja… Nie, to niemożliwe…

− Kocham cię – powtórzył. – Naprawdę.

− Aki, ja mam kogoś innego. Przykro mi.

− On jest od ciebie starszy! W czym on jest lepszy ode mnie?! Będę dla ciebie dobry, będę się tobą opiekować, będę cię chronić, tylko zerwij z nim dla mnie.

− Ja z nim nie jestem. Mam dziewczynę.

− Nie kłam!

− Nie będę z tobą.

Uśmiechnął się złowrogo.

− Jeszcze zobaczymy. – Odwrócił się i ruszył przed siebie.

Zamiast wrócić do domu, udałem się do pobliskiego parku. Siedziałem dość długo na ławce, przyglądając się tęczowym refleksom, które wydobywało słońce z tryskającej fontanny. Złota kula zaczęła się powoli chować za drzewami, park opustoszał. Byłem pewien, że jestem sam i mimo iż wiedziałem, że przebywanie poza domem w asyście zbliżającego się wieczoru jest ryzykowne, nie potrafiłem ruszyć się z miejsca.

W głowie cały czas rozbrzmiewało miłosne wyznanie Akiego. Od jak dawna to trwa? Dlaczego mi tego wcześniej nie powiedział? I wreszcie, czy jego uczucie jest prawdziwe? Ponadto przerażały mnie jego ostatnie słowa: „Jeszcze zobaczymy”…

Z rozmyślań wyrwał mnie dźwięk telefonu.

− Tak?

− Shindy, kochanie, gdzie jesteś? – zapytał Masatoshi.

− Przepraszam, zasiedziałem się w parku. Już wracam.

− Nic się nie stało. Po prostu zacząłem się martwić.

− Zaraz będę, pa. – Rozłączyłem się i schowałem telefon, po czym wstałem z ławki.

***

Biegłem przed siebie, starając się otrzeć napływające do oczu łzy. Znów nie zauważyłem osoby, która szła z naprzeciwka i wpadłem na nią. Czyżby historia miała się powtórzyć? Upadłem na chodnik, podniosłem głowę i zaniemówiłem. Przede mną stał Aki. Uśmiechnął się delikatnie i pochyliwszy się, powiedział:

− Wiedziałem, że będziesz mój.

Oniemiały patrzyłem jak rozpina moje spodnie, a następnie odwraca mnie na brzuch.

Otworzyłem oczy i usiadłem gwałtownie na łóżku. To był tylko sen – powiedziałem w myślach i opadłem z powrotem na poduszki.

Masatoshi spał. Dobrze, że tym razem nie krzyknąłem. Gdyby się obudził, znów by się o mnie martwił. I pytałby, co mi się śniło, a wtedy musiałbym go okłamać. Nie mógł się dowiedzieć o Akim.

Na lekcjach cały czas czułem na sobie wzrok Akiego. Ilekroć zerkałem w jego stronę, wpatrywał się we mnie intensywnie.

− Shindy, coś się stało? – zapytał Masatoshi podczas przerwy.

− Nie, nic – skłamałem.

− Na pewno?

− Tak, na pewno. Przepraszam, spieszę się.

Odszedłem, czując, że odprowadza mnie wzrokiem. Wiedziałem, że zachowuję się źle wobec Masatoshiego − był przecież jedyną osobą, której mogłem ufać – ale nie chciałem mu o tym powiedzieć. Akiemu w końcu przejdzie i zostawi mnie.

− Shindy, wiem, o co ci chodzi – zaczął Masatoshi, kiedy jedliśmy kolację.

Spojrzałem na niego zdziwiony. Czyżby Aki mu powiedział?

− Masz kogoś, prawda? – Nigdy wcześniej nie widziałem tyle smutku w jego oczach. Wydawały się być wtedy ciemniejsze, jakby tęczówki okryła melancholia.

− Nie! Nie, nie, nikogo nie mam. To nie tak…

Jak on mógł mu powiedzieć, że jesteśmy razem?

− A jak?

− Aki po prostu wyznał mi miłość, ale ja go nie kocham. Chcę być tylko z tobą.

− Aki?

− No tak, Aki…

− Ten Aki wyznał ci miłość?

− To ty nic nie wiesz?

− Skąd mam wiedzieć, skoro mi nie powiedziałeś? Wywnioskowałem, że kogoś masz po twoim zachowaniu…

− Przepraszam. – Spuściłem głowę. – To przez Akiego. Ciągle myślę o tym, co mi powiedział.

− A co jeszcze ci mówił?

− Zabronił mi z kimkolwiek rozmawiać, szczególnie z tobą.

− Mam z nim porozmawiać?

− Nie! Nie!

− Nie chcę, żebyś się go bał.

− Jeśli mu powiesz, będę musiał zmienić szkołę…

− Może to dobry pomysł…

− Mam tu przyjaciół. Poza tym nie chcę przed nim uciekać.

Westchnął.

− I tak nie mógłbyś się przenieść. Nie jestem twoim prawnym opiekunem, a wątpię, by twoi rodzice podpisali wszystkie papiery potrzebne do zmiany szkoły bez ponownego zamknięcia cię w pokoju. Proszę cię tylko o jedno: jeśli masz jakieś problemy, ktoś cię zastrasza czy dzieje się cokolwiek innego, od razu mi to powiedz, dobrze?

Kiwnąłem głową.

− Chodźmy spać – powiedział, po czym wstał i odłożył naczynia do zmywarki, a następnie razem udaliśmy się do sypialni.

***

W weekend postanowiliśmy oderwać się od tego wszystkiego i spędzić sobotę nad wodą. Znaleźliśmy miejsce, w którym byliśmy zupełnie sami. Siedzieliśmy na kocu obserwując jak wiatr mąci błękitne lustro.

− Masz ochotę na lody? – zapytał Masatoshi.

− Tak.

− Zaraz wrócę. – Wstał i udał się w kierunku bardziej cywilizowanej przestrzeni, gdzie mieściły się budki z jedzeniem. Po chwili zniknął mi z zasięgu wzroku.

Dalej wpatrywałem się w wodę, aż nagle widok przesłoniło mi coś czarnego, co przylgnęło do moich oczu.

− Masatoshi? – powiedziałem niepewnie. – To ty?

Nie usłyszałem odpowiedzi, zamiast tego ktoś wykręcił mi ręce do tyłu i złączył je sznurkiem.

− Zostaw mnie… − Szarpnąłem się, lecz nic to nie dało.

Nieznajomy zasłonił mi usta dłonią i zaczął gdzieś ciągnąć. Popchnął mnie i wylądowałem na czymś miękkim. Usłyszałem trzask, jakby ktoś zamknął drzwi od samochodu.

− Kim ty jesteś? O co tu chodzi?

Znów mi nie odpowiedział. Musieliśmy jechać i to po bardzo wyboistej drodze, co doskonale odczuwałem, kiedy rzucało mną na wszystkie strony.

Nie wiem, ile czasu minęło, ale wreszcie się zatrzymaliśmy i szarpnięciem zostałem wyciągnięty z samochodu. Zaparłem się nogami, jednak bez problemu ciągnął mnie dalej. Wrzucił mnie do jakiegoś pomieszczenia, co wywnioskowałem po bolesnym spotkaniu z twardym podłożem, na którym wylądowałem.

− Gdzie ja jestem? Czego ty chcesz? – zapytałem, łamiącym się głosem. Podszedł do mnie i powoli zdjął opaskę z moich oczu.