37. History Lesson cz. XII (Masatoshi x Shindy)

Tytuł: History Lesson

Pairing: Masatoshi x Shindy

Notka autorska: Krótki ten rozdział i początek mi się nie podoba. =.= Znowu nie lubicie Masatoshiego? :c

Lilien: Fajne masz sny. Ja bardzo lubię, kiedy śni mi się Shindy. :3

BeatleStarr: Byłaś bardzo blisko. xD Ale nie, to nie jest „gigantyczny żelek-morderca z dzidą w kształcie pocky i z głową Justina Biebera”. To by był dopiero koszmar dla naszego biednego Shina. xD

CZĘŚĆ XII

W progu stanął mój gwałciciel. Przyjrzał mi się z uśmiechem.

− Co ty tu robisz? – próbowałem krzyknąć, ale głos wciąż miałem słaby i zachrypnięty.

− A jak ci się wydaje? – Podszedł do łóżka, wspiął się na nie i usiadł na mnie okrakiem.

− Nie! Masatoshi!

− Nie musisz go wołać. Zaraz do nas dołączy.

− Co?

− Masatoshi to mój przyjaciel. Nadal nie rozumiesz? – zapytał, widząc zdziwienie na mojej twarzy. – Wszystko sobie zaplanował. Cała ta impreza. Potem nasze spotkanie. A teraz to.

Masatoshi wszedł do pokoju.

− Jak się czuje moje kochanie? – zapytał ironicznie.

Patrzyłem szeroko otwartymi oczyma to na niego, to na mojego oprawcę.

− Masatoshi, błagam… − W oczach stanęły mi łzy.

− Cii… − Przyłożył palec do moich ust, a jego przyjaciel rozpiął spodnie…

Poderwałem się gwałtownie do siadu. Moje ciało dygotało, a oddech znacznie przyspieszył.

− Coś się stało? – Usłyszałem jego głos.

Krzyknąłem głośno i odsunąłem się od niego.

− Zostaw mnie! – Skuliłem się na łóżku.

Zapalił światło i objął mnie ramionami.

− Kochanie? To był tylko sen. Jesteś bezpieczny.

Sen? Rozejrzałem się po pokoju. Byliśmy sami.

− To było takie realne…

− Już dobrze. − Pogłaskał mnie po głowie.

Wtuliłem się w niego i rozpłakałem.

− Cii… Spokojnie.

Tulił mnie tak długo, dopóki ponownie nie usnąłem. Kiedy rano się obudziłem, nie spał. Leżał z głową zwróconą ku mojej twarzy i przyglądał mi się.

− Śniadanie? – zaproponował.

Kiwnąłem głową i próbowałem wstać, ale zaraz poczułem ten rozrywający ból. Jęknąłem cicho i usiadłem z powrotem na łóżku.

− Leż, kochanie. Ja ci przyniosę. – Wstał i wyszedł.

Wrócił, trzymając w dłoniach dwie miseczki i pałeczki. Zjadłem niewiele, co chyba go zaniepokoiło.

− Shindy, musisz jeść  − powiedział, niemalże błagalnie.

− Nie jestem głodny.

Westchnął.

− Jutro muszę iść do pracy – oznajmił.

− Rozumiem.

− Poradzisz sobie? – zapytał.

− Tak.

Całe dnie nie ruszałem się z łóżka, nie licząc jedynie wyjść do łazienki. Każdej nocy budziłem się z krzykiem, przez co Masatoshi musiał mnie długo uspokajać, zanim zasnąłem.

Wreszcie stwierdziłem, że tak dłużej być nie może. Nie mogę spędzić reszty życia w łóżku. Postanowiłem, że wrócę do szkoły i postaram się żyć, tak jak dawniej. Przynajmniej spróbuję.

Powiedziałem Masatoshiemu, że zamierzam się dalej uczyć.

− Jesteś pewien?

− Tak. Chcę żyć normalnie.

− No dobrze – zgodził się.

− Tylko że nie wziąłem z domu książek ani zeszytów.

− Będziesz mógł korzystać ze szkolnych, a o notatki poproś Yoichiego.

Kiedy Masatoshi wyszedł do pracy, udałem się do sypialni. Usiadłem na łóżku, a że nie miałem nic do zrobienia pogrążyłem się w lekturze książki. Czytanie przerwał dźwięk mojego telefonu, który poinformował mnie o nowej wiadomości. Zamarłem, kiedy na wyświetlaczu dostrzegłem napis: „Mama”. Wiadomość była krótka:

Przyjedź do domu po resztę swoich rzeczy.

W oczach stanęły mi łzy. Najwidoczniej chciała, żebym całkowicie zniknął z jej życia, nie zostawiając po sobie wspomnień pod postacią moich ubrań…

Westchnąłem i schowałem telefon do kieszeni. Wyszedłem na korytarz, gdzie założyłem swoje buty, po czym opuściłem mieszkanie, zamykając drzwi. Masatoshi jakiś czas temu dorobił dla mnie klucze.

Skierowałem się w stronę stacji. Jadąc, myślałem jak przebiegnie nasze spotkanie. Może moje rzeczy będą na mnie czekać przed zamkniętymi drzwiami mieszkania? Wątpiłem, że zaprosi mnie do środka.

Wreszcie stanąłem przed drzwiami i zadzwoniłem. Usłyszałem jej kroki i po chwili stanęła w progu, patrząc na mnie z dołu. Była niższa ode mnie o głowę. Oczy miała zaczerwienione, jakby dużo płakała. Czarne włosy były niechlujnie spięte klamrą. Kilka kosmyków wysunęło się ze spinki. Wyglądała zupełnie inaczej niż ją sobie zapamiętałem. Zawsze była zadbana i elegancka, a ten niedbały obraz, który teraz widziałem, przedstawiał zupełnie nieznaną mi osobę.

− Wejdź – rzuciła oschle i przepuściła mnie w progu.

Wszedłem niepewnie, rozglądając się po korytarzu. Nic się tu nie zmieniło. Ściany miały ten sam brzoskwiniowy odcień, a w rogu stała ta sama szafka na buty, ale mimo to czułem się obco.

− Wszystko już ci spakowałam. – Wskazała na drzwi mojego pokoju. Zajrzałem do środka. Rzeczywiście przy moim łóżku stała duża walizka. Podszedłem do niej, chwyciłem za rączkę i już miałem ruszyć ku drzwiom, kiedy nagle się zamknęły, a do moich uszu dotarł dźwięk przekręcanego w zamku klucza.