38. History Lesson cz. XIII (Masatoshi x Shindy)

Tytuł: History Lesson

Pairing: Masatoshi x Shindy

Notka autorska: Generalnie mam wrażenie, że rzeczywiście za szybko się to wszystko dzieje. Zwłaszcza w tej części. Mam nadzieję, że Wam to aż tak bardzo nie przeszkadza. Po prostu nie chcę Was zanudzać.

Shimi Suzuki: Nie wiem, dlaczego, ale nie mogę dodać u Ciebie normalnie komentarza. T.T A chciałam skomentować Twoją nową notkę.

CZĘŚĆ XIII

− Co ty robisz?! – krzyknąłem, podchodząc do drzwi. Machinalnie nacisnąłem klamkę, co było bezcelowe, ponieważ i tak się nie otworzyły.

− Nie przejmuj się, kochanie, wszystkim się zajmiemy.

− Czym się zajmiecie? Co wy chcecie zrobić?

− Zaraz zadzwonię po lekarza. Nie bój się, wyleczymy cię z tego. Znów będziesz normalny.

− To nie jest choroba! Jeśli tego nie akceptujesz, to twój problem, a teraz otwieraj te drzwi!

− Nie. – Usłyszałem jej kroki. Musiała przejść do innego pomieszczenia.

− Otwórz je w tej chwili! – wrzasnąłem.

Kiedy krzyki i kopanie drzwi nie przyniosły rezultatów, oparłem się o nie plecami i osunąłem po nich na podłogę. Ukryłem twarz w dłoniach.

Przypomniałem sobie o telefonie. Szybko wyjąłem go z kieszeni i wybrałem numer do Masatoshiego. Nie odbierał. Pewnie miał teraz lekcję. Zresztą i tak nie mógłby mi pomóc. Nie ma do mnie żadnych praw i matka mogłaby zadzwonić po policję.

Zastanawiałem się, w jaki sposób mogę uciec. Okno odpadało – moje mieszkanie mieściło się zbyt wysoko i prędzej bym się zabił niż uciekł.

Zacząłem się nerwowo bawić włosami, które były przecież podpięte…  w s u w k a m i! Szybko wyjąłem jedną i przyjrzałem się jej z powątpieniem. Czy taki kawałek drucika pomoże mi się stąd wydostać? Stwierdziłem, że nie zaszkodzi spróbować. Włożyłem spinkę do dziurki od klucza i zacząłem nią ostrożnie manewrować. Po dość długim czasie usłyszałem wyczekiwane kliknięcie. Otworzyłem powoli drzwi, na szczęście nie skrzypnęły, i wyszedłem na korytarz. Mama stała w kuchni i coś przygotowywała. Ruszyłem w stronę wyjścia i już chwytałem klamkę, kiedy usłyszałem jej głos:

− Shinya?

Spojrzałem na nią.

− Wracaj do swojego pokoju – nakazała, robiąc krok w moim kierunku.

− Nie podchodź do mnie.

− Shinya, nie bój się mnie. Chcę dla ciebie dobrze. – Kolejny krok.

− Nie podchodź!

− Shinya… − W jej oczach zaszkliły się łzy.

Szybko otworzyłem drzwi i wybiegłem na klatkę. Kiedy zbiegałem po schodach, usłyszałem jeszcze jak mnie woła. Opuściłem blok i nie zwalniając tempa udałem się na stację.

***

Kiedy Masatoshi wszedł do mieszkania, siedziałem na kanapie w jego salonie, nadal roztrzęsiony.

− Przepraszam, że nie odebrałem – powiedział, zdejmując buty. Przeszedł do kuchni, gdzie odłożył reklamówki i wreszcie wszedł do salonu. – Shindy, co się stało? – spytał zaniepokojony, widząc moje podpuchnięte od płaczu policzki, zaszklone oczy i drżące ciało.

− Mama napisała do mnie dzisiaj, że mam odebrać swoje rzeczy. Pojechałem do niej, a kiedy wszedłem do pokoju ona… zamknęła mnie w nim…

− Ale dlaczego?

− Powiedziała, że zadzwoni do lekarza i mnie z tego wyleczą… − Spuściłem głowę, cicho szlochając.

− Ona twierdzi, że homoseksualizm to choroba?

Pokiwałem głową.

− Jak uciekłeś?

− Użyłem wsuwki do włosów…

− Co za kobieta… − Pokręcił głową. – Jak można tak traktować swoje dziecko?

Usiadł obok i objął mnie ramieniem.

− Masatoshi, ja się boję… Boję się, że zawiadomi policję i oni mnie stąd zabiorą. Nie chcę tam wracać… − Wtuliłem się w niego.

− Spokojnie. Nie myśl teraz o tym.

***

Budynek szkolny coraz bardziej wyrastał zza horyzontu wraz z każdym moim kolejnym krokiem. Był taki realny, tak bardzo nie pasował do tych wszystkich niezwykłych wydarzeń, które spotkały mnie w tak krótkim czasie.

Wszedłem do środka i od razu skierowałem się do sali, w której miałem pierwszą lekcję.

− Shindy! – Yoichi podbiegł do mnie i rzucił mi się na szyję. – Gdzie ty byłeś? Przepraszam, że nie dzwoniłem, ale nie miałem nic na koncie, jak zwykle zresztą. Byłeś chory? Ktoś umarł? Byłeś w szpitalu? Masatoshi cię porwał?

Zamarłem, słysząc ostatnie pytanie. Szybko jednak się zreflektowałem. Przecież on nie mógł wiedzieć.

− Miałem drobne problemy w domu – powiedziałem.

− Ale już jest lepiej?

− Powiedzmy…

− Masatoshiego też nie było przez pewien czas, dopiero niedawno wrócił.

Dlaczego musiał akurat o nim teraz mówić? Na szczęście zabrzmiał dzwonek i weszliśmy do klasy.

***

− Masatoshi… Znów się na ciebie gapi – szepnął Yoichi na lekcji historii.

Podniosłem wzrok i nasze spojrzenia się spotkały. Uśmiechnął się delikatnie. Odpowiedziałem tym samym i powróciłem do pisania. Co jak co, ale niewinny uśmiech chyba niczego nie zdradzi. Tak przynajmniej mi się wydawało…

Ostatnią lekcją był WF. Kiedy się skończył, Yoichi przebrał się z nas wszystkich najszybciej i opuścił szatnię, by udać się do nauczycielki fizyki. Znów czekała go jakaś przemowa na temat złych ocen. Szatnia po jakimś czasie opustoszała, a ponieważ nigdzie się nie spieszyłem (Masatoshi kończył później, więc jego mieszkanie czekało na mnie teraz puste), zostałem tylko ja i kilku kolegów z klasy. Spakowałem swoje rzeczy i udałem się w kierunku wyjścia, kiedy Kei złapał mnie za ramię i przyparł do ściany. Zaraz doskoczył do mnie Tsurugi, chwytając mnie za prawą rękę. Próbowałem się wyrwać, ale byli za silni. Z jednym nie miałbym szans, a co dopiero z dwoma. Podszedł do mnie Aki, który był swojego rodzaju przywódcą grupy.

− Czego chcesz? – zapytałem, kiedy spojrzał mi w oczy.

− To już oficjalne? Ty i historyk?

− O czym ty mówisz?

− Myślisz, że nie widziałem tych głupich uśmieszków na lekcji?

− Już nawet uśmiechać się nie można?  

− Nie! Ty nie masz prawa się do nikogo uśmiechać! – Zacisnął palce na moich ramionach, a ja musiałem zagryźć wargi, żeby nie jęknąć.

− Niby dlaczego?

− Jak często dajesz mu dupy? Dobry jest? Chcesz sobie podwyższyć oceny, tak? Powiedz, że to prawda! – Potrząsnął mną.  

− Gadasz jakieś głupoty. Zostaw mnie!

− Aki – odezwał się cicho Mizuki, który dotąd stał za brunetem, nie wtrącając się w dyskusję. – Daj mu spokój.

− Nie! Nie dam mu spokoju! – warknął i znów spojrzał na mnie. – Nie masz z nim rozmawiać, nawet na niego nie patrz! Na nikogo nie patrz ani z nikim nie rozmawiaj, rozumiesz?!

− Ale o co ci chodzi?

− A Yoichi? Z nim też kręcisz? Taki jesteś puszczalski?

Gdyby nie to, że Kei i Tsurugi przytrzymywali moje ręce, już dawno bym go uderzył.

− Odczep się ode mnie, psycholu! Nic ci nie zrobiłem.

− Zapamiętaj sobie to, co powiedziałem: nie masz prawa z nikim rozmawiać. Puśćcie go – zwrócił się do trzymających mnie chłopaków. Wykonali jego polecenie. – Jeszcze sobie porozmawiamy – ostrzegł i wyszedł z szatni, a za nim Kei i Tsurugi. Mizuki posłał mi przepraszające spojrzenie. – Mizuki, chodź – warknął Aki, a chłopak posłusznie poszedł za oddalającymi się przyjaciółmi.

***

Nie powiedziałem Masatoshiemu o tym, co wydarzyło się w szatni. Następnego dnia w drodze do szkoły, modliłem się, by Akiego w niej nie było. Niestety moje prośby nie zostały wysłuchane.

Odnosiłem wrażenie, że cały dzień chodził za mną krok w krok. Na przerwach, kiedy rozmawiałem z Takumą, Kiyozumim i Yoichim, stał w pewnej odległości i spoglądał na mnie wrogo.

Nie rozumiałem, o co mu chodziło. Nigdy ze sobą nie rozmawialiśmy. Nie zrobiłem niczego, czym mógłbym się mu narazić, a przynajmniej tak mi się wydawało.

Kiedy lekcje dobiegły końca, pożegnałem się z Yoichim i skręciłem w stronę stacji, nagle wyłonił się zza zakrętu. Stanąłem i chciałem szybko zawrócić, ale podszedł do mnie i łagodnym głosem powiedział:

− Shindy, nie bój się mnie. Chcę tylko porozmawiać.

− O czym? – zapytałem nieufnie.

− Przepraszam za to, co powiedziałem w szatni. Musiałem cię tym przestraszyć, ale po prostu wpadłem w taką furię, kiedy zobaczyłem jak się do niego uśmiechasz. Do mnie się nigdy nie uśmiechnąłeś…

− Aki, o czym ty mówisz?

Spojrzał mi w oczy.

− Shindy… ja cię kocham…